Άμα το σκεφτείς, εύκολα θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί ως τέτοια. Στη μία διοργάνωση θα μιλούσαμε για πισωγύρισμα και στην άλλη για ολικό εκτροχιασμό αν δεν έπαιρνε τα αποτελέσματα που ήθελε, ενώ υποχρεώθηκε να προσπαθήσει να φτάσει σ’ αυτά με τα προβλήματα ολοένα και αυξανόμενα. Κι όμως, μια προδιαγραφόμενη διαβολοβδομάδα της προέκυψε στο τέλος βόλτα στον κήπο της Εδέμ.
Η ΑΕΛ δεν βγήκε απλώς αλώβητη (ως προς τα αποτελέσματα, γιατί οι τραυματισμοί κι οι τιμωρίες είναι άλλο θέμα που τα το δούμε στην πορεία) από μια σειρά σκληρών, υπερ-απαιτητικών και, ενδεχομένως ακόμα και τροχιοδεικτικών αγώνων. Βγήκε θριαμβεύτρια. Γιατί περί θριάμβου πρόκειται το να νικήσεις την ίδια εβδομάδα τους δύο πρωτοπόρους, να βλέπεις πλέον την κορυφή να απέχει δύο μόνο βαθμούς καθώς φτάνουμε προς το φινάλε του πρώτου γύρου και ενδιάμεσα να παίρνεις και μια πρόκριση στην οκτάδα του κυπέλλου σε βάρος ενός ακόμα επίδοξου πρωταγωνιστή, την ώρα που πριν μπει σ’ αυτό το πρόγραμμα άκουγε να της καταλογίζουν ότι δεν κερδίζει ντέρμπι ή ότι δεν έδειξε να μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω.
Και το έκανε, μάλιστα, χωρίς τη ραχοκοκαλιά Μεντόγεβιτς στα χαφ και τον άνθρωπο που είχε φέρει για να ηγηθεί της άμυνάς της, τον Μπουνόζα, σε κανένα από τα τρία ματς, με αμυντική τετράδα… φιλικού στο παιχνίδι με την Ανόρθωση, χάνοντας ξανά τον αριστερό της μπακ (που περίμενε να επανέλθει για δύο και πλέον μήνες) πριν καν ξεκινήσει και τον βασικό της φορ στα πρώτα στάδια της αναμέτρησης της Αρένας και με όλα τούτα τα προβλήματα «κληρονομιά» στο ντέρμπι της πόλης.
Μεγάλο αντίπαλο δεν έχει το πρόγραμμά της τις επόμενες εβδομάδες, έχει όμως το «πρέπει». Αποτελέσματα σαν αυτά που προηγήθηκαν είναι ευχή και κατάρα. Από τη μία σε φέρνουν πιο κοντά στους στόχους σου, αλλά από την άλλη σε φορτώνουν με την υποχρέωση να κερδίσεις. Αν το κάνεις παίρνεις τρεις πόντους και μόνο, αν όχι χάνεις περισσότερα από τους βαθμούς που δεν παίρνεις.
Ακόμα και με τα πολλά προβλήματα που κουβαλά, στα οποία προστίθενται οι Ντανίλο και Τόρρες που έκαναν τρεις τις κάρτες τους στο ντέρμπι, με τη φόρα που έχει πάρει και την αξιοπιστία που τη διακρίνει σε αυτού του τύπου τους αγώνες, η ΑΕΛ δείχνει να έχει όλα όσα χρειάζεται για να συνεχίσει να πορεύεται στον δρόμο που έχει πάρει. Δικαιούται να πιστεύει πως, αγωνιστικά μιλώντας, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κανέναν, αλλά και ότι ακόμα δεν έχει πιάσει ταβάνι. Το ρετιρέ, άλλωστε, είναι μόνο δυο πόντους μακριά.
