Με αφορμή τα σημερινά γενέθλια του Αντρές Ινιέστα, το sport-fm.gr κάνει αναδρομή στην καριέρα ενός από τους μεγαλύτερους Ισπανούς ποδοσφαιριστές στην ιστορία που έκανε τα πρώτα του βήματα στη «Μασία».
Στο πλούσιο παλμαρέ του, 34 τρόπαια (μεταξύ άλλων, τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και δύο Euro) καθώς και αμέτρητες ατομικές διακρίσεις. Από αυτές, λείπει εκείνη της Χρυσής Μπάλας, η οποία δεν του απονεμήθηκε ποτέ, γεγονός που μέχρι και σήμερα θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές αδικίες.
Δεν είναι όμως οι αμέτρητοι τίτλοι που «σήκωσε» στη μεγαλειώδη καριέρα του, ούτε και τα ατομικά του βραβεία. Αυτό που αξίζει να θυμάται κανείς από παίκτες σαν εκείνον, είναι οι μαγικές ποδοσφαιρικές στιγμές που χάρισε στο κοινό, συνοδευόμενες πάντα από την απλότητα και την ταπεινότητα που τον διέκρινε.
«Ο Αντρές είναι μια κατηγορία μόνος του. Δεν φοράει σκουλαρίκια, δε βάφει τα μαλλιά του, παίζει είκοσι λεπτά και δεν διαμαρτύρεται. Είναι το παράδειγμα για όλους. Έτσι το λέω στα παιδιά : Προσέξτε τον Ινιέστα!».
Τα λόγια, ανήκουν στον Πεπ Γκουαρδιόλα, το ίνδαλμα και συνάμα προπονητή επί σειρά ετών του Δον Αντρές Ινιέστα Λουχάν, ο οποίος γίνεται 35 ετών.
Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια, το sport-fm.gr κάνει μια αναδρομή στην μεγάλη καριέρα ενός από τους μεγαλύτερους Ισπανούς ποδοσφαιριστές στην ιστορία, ξεκινώντας από την εποχή που περνούσε για πρώτη φορά τις πύλες της «Μασία».
Παραδοσιακό τουρνουά αναγνώρισης ποδοσφαιρικών ταλέντων στην Ισπανία, αποτελούσε ανέκαθεν εκείνο του Μπρουνέτε. Σε αυτό, ένας «μπόμπιρας» 12 ετών τράβηξε πάνω του όλα τα βλέμματα της χώρας, με τη φανέλα της Αλμπαθέτε. Με την περίπτωση του συγκεκριμένου «μπόμπιρα» ασχολήθηκε αρχικά η Ρεάλ Μαδρίτης, χωρίς τελικά να καταφέρει να τον φέρει στο δικό της «στρατόπεδο». Ένας εκ των επικεφαλής των τμημάτων υποδομής της Μπαρτσελόνα εκείνη την εποχή, ο Αλμπέρτ Μπενάιζες, μας εξηγεί το γιατί, μέσα από μια σχετική συνέντευξη του.
«Δεν ανακαλύψαμε εμείς τον Αντρές, αλλά η Ρεάλ Μαδρίτης. Οι δικοί της άνθρωποι προσπάθησαν αρχικά να τον πάρουν στα τσικό της Ρεάλ. Οι γονείς του, όμως, δεν τον άφησαν, επειδή η περιοχή στην οποία στεγάζονταν οι πιτσιρικάδες των ακαδημιών ήταν κακόφημη. Έτσι, μπορέσαμε να τον διεκδικήσουμε εμείς. Τον παρακολουθήσαμε να αγωνίζεται στο εθνικό πρωτάθλημα παίδων και μείναμε με το στόμα ανοιχτό», είχε δηλώσει ο Μπενάιζες.
«Σύμφωνα με τον κανονισμό των ακαδημιών της Μπαρτσελόνα, όσοι θέλουν να μπουν στη Μασία θα πρέπει πρώτα να περάσουν από ένα τεστ αξιολόγησης. Ξεκαθάρισα στον ίδιο και στους γονείς του ότι δεν χρειαζόταν καμία δοκιμή. «Όποτε το θελήσεις, η πόρτα μας θα είναι ανοιχτή», του είπα. Μερικούς πιτσιρικάδες, με το που θα τους δεις, ξέρεις ότι είναι προορισμένοι για μεγάλα πράγματα, ξεφεύγουν από το μέσο όρο. Ο Ινιέστα μας είχε δώσει τότε αυτή την εντύπωση και η συνέχεια δεν μας διέψευσε. Σε ηλικία δώδεκα ετών ήρθε κοντά μας, στην αρχή όμως πέρασε πολύ δύσκολα» συνέχισε.
«Το πρώτο βράδυ που μπήκε στη Μασία, έμεινε νηστικός και άυπνος. Ο πατέρας του και ο παππούς του, που βρίσκονταν σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην εστία, ήταν έτοιμοι να έρθουν να τον πάρουν πίσω στο Αλμπαθέτε. Όμως η μητέρα του ήταν εκείνη που πάτησε το πόδι και έπεισε τον μικρό να προσπαθήσει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η ανορεξία του και για να δυναμώσει, οι άνθρωποι της ομάδας του έφτιαξαν ένα ειδικό πρόγραμμα διατροφής με βασικό συστατικό το σπανάκι, το οποίο ο Αντρές απεχθανόταν!» συμπληρώνει ο Μπενάιζες για το «μαρτύριο» που έζησε ο Ινιέστα τους πρώτους μήνες στη Μασία.
Τρία ποδοσφαιρικά ινδάλματα είχε ο Αντρές Ινιέστα. Πέρα από τον Ιβάν ντε λα Πένια (για χάρη του, ξύρισε το κεφάλι του) και τον Μίχαελ Λάουντρουπ (ο οποίος του άσκησε εξαιρετικά μεγάλη επιρροή), ο Πεπ Γκουαρδιόλα ήταν εκείνος όπου βρισκόταν σε αφίσα πάνω από το κρεβάτι του μικρού «Αντρεσίτο» στο δωμάτιο που είχε στη Μασία.
Μέχρι να φτάσει ο Ιούλιος του 1999, να αναδειχτεί MVP στο Nike Premier Cup και να παραλάβει το βραβείο από τον Πεπ, τον τότε αρχηγό της πρώτης ομάδας. Μαζί με το βραβείο, του χάρισε ένα αυτόγραφο με αφιέρωση : «Στον καλύτερο παίκτη που έχω δει ποτέ».
Ο θαυμασμός του Πεπ προς τον Ινιέστα, φάνηκε και από μια συζήτηση που είχε με τον Τσάβι, λίγο καιρό αργότερα. «Εσύ θα με στείλεις για σύνταξη μια μέρα, ο Ινιέστα όμως θα μας στείλει και τους δύο!» είπε ο Πεπ στον διάδοχο του.
Τέσσερις φορές σήκωσε το κύπελλο με τα «μεγάλα αυτιά» ο Αντρές Ινιέστα, η πρώτη όμως, ίσως να είναι πιο ξεχωριστή για εκείνον. Είναι εκείνο το βράδυ στο Παρίσι, όπου το πρώτο μέρος του τελικού ολοκληρώνεται με την Μπαρτσελόνα να είναι πίσω στο σκορ κόντρα στην Άρσεναλ. Ο Φράνκ Ράικαρντ «ρίχνει στη μάχη» τον Ινιέστα με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου.
Όταν η ομάδα του «τα χρειάστηκε» ήταν εκεί να συμβάλλει τα μέγιστα στην αλλαγή της ροής του παιχνιδιού έχοντας έναν εκ των πρωταγωνιστικών ρόλων του τελικού, «σπρώχνοντας» την Μπαρσελόνα στη ανατροπή – νίκη (2-1) και κατ’ επέκταση στην κορυφή της Ευρώπης έπειτα από το 1992. Η συνέχεια του επιφύλασσε ακόμη τρία Τσάμπιονς Λιγκ. Το 2009 και το 2011 σε Ρώμη και Λονδίνο αντίστοιχα, ίδιος αντίπαλος, ίδιο αποτέλεσμα.
Σαφώς ανώτερη από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και στους δύο τελικούς, με δύο κατακτήσεις. Ο «κύκλος» των Τσάμπιονς Λιγκ για τον «Αντρεσίτο» έκλεισε το 2015 στο Βερολίνο κόντρα στη Γιουβέντους, κατακτώντας το πέμπτο Τσάμπιονς Λιγκ στην ιστορία του συλλόγου, και τέταρτο δικό του.
Μπορεί να μην πέτυχε ούτε ένα γκολ στην πορεία της Ισπανίας προς την κατάκτηση του Euro 2012, όμως ο ρόλος του ήταν πρωταγωνιστικός. Σε τρία διαφορετικά παιχνίδια αναδείχθηκε ο πολυτιμότερος παίκτης, με τελευταίο να είναι ο τελικός απέναντι στην Ιταλία. Προφανώς, ο Ινιέστα ήταν ο MVP της διοργάνωσης, την οποία κατέκτησε με τη πολύτιμη βοήθεια του η εθνική ομάδα της Ισπανίας για δεύτερη συνεχή φορά.
Η ηγετική φιγούρα του Αντρές Ινιέστα δεν περιορίζεται μόνο στα «Μπλαουγκράνα» χρώματα, αλλά κάνει αισθητή την παρουσία της και με το εθνόσημο. Πριν από εννιά χρόνια, ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής στην μεγαλύτερη επιτυχία της εθνικής Ισπανίας έως σήμερα. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, το 2010, οι «Φούριας Ρόχας» στέφθηκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής.
Ήταν 11 Ιουλίου του 2010, στο «Σόκερ Σίτι» του Γιοχάνεσμπουργκ, στη Νότια Αφρική. Ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου μεταξύ Ισπανίας και Ολλανδίας, έδειχνε ότι θα πήγαινε στα πέναλτι. Τέσσερα λεπτά πριν από το μεγάλο φινάλε του τελικού, ο Ινιέστα έγινε ο αποδέκτης της πάσας του Φερνάντο Τόρρες μέσα στην περιοχή και παρά την προσπάθεια του Ράφαελ Φαν ντερ Φάαρτ να αποσοβήσει το σουτ του Ισπανού, εκείνος με ψυχραιμία εκτελεί και στέλνει την μπάλα στο βάθος της εστίας του Μάαρτεν Στεκέλενμουργκ, στέλνοντας όλους τους Ισπανούς στον έβδομο ουρανό.
«Άκουσα τη σιωπή. Τα πάντα σταμάτησαν. Είναι δύσκολο να ακούσεις τη σιωπή, αλλά εκείνη τη στιγμή, εγώ άκουσα τη σιωπή και ήξερα ότι η μπάλα πήγαινε μέσα. Θα βλέπω τις εικόνες σε δέκα χρόνια και θα συγκινούμαι» είχε δηλώσει ο σκόρερ του πολυτιμότερου γκολ στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου.
Όταν πέτυχε το γκολ το οποίο έδωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Ισπανία, ο Αντρές έβγαλε τη φανέλα του. Από κάτω, φορούσε ένα λευκό φανελάκι με τη φράση : «Ντάνι Χάρκε, πάντα μαζί μας».
Ο Ντάνι Χάρκε ήταν αρχηγός της Εσπανιόλ. «Έφυγε» στις 8 Αυγούστου του 2009, σε ηλικία 26 ετών, ξαφνικά, λόγω ασυστολίας τη στιγμή που συζητούσε με την σύντροφο του, στη Φλωρεντία, για προετοιμασία με την ομάδα του.
Ο Ντάνι υπήρξε πολύ καλός φίλος του Ινιέστα από τις μικρές εθνικές ομάδες της Ισπανίας και δεν τον ξέχασε ποτέ. «Ήταν φίλος μου. Μεγαλώσαμε μαζί και πέθανε. Είχαμε μοιραστεί πολλά, είχαμε μια πολύ καλή και στενή σχέση και μιλούσαμε για ώρες και για πολλά πράγματα. Εκείνος ζούσε στο Σαν Μπόι (προάστιο της Βαρκελώνης) και πολλές φορές με έφερνε στο Κάμπ Νόου όταν εγώ ακόμα δεν είχα δίπλωμα» θυμάται ο Αντρές, ενώ χάρισε εκείνο το φανελάκι στο μουσείο της Εσπανίολ. Αφιερωμένο σε έναν φίλο, του οποίου η απώλεια τον έκανε να αλλάξει εντελώς την αντιμετώπιση της ζωής.
«Εκείνη τη μέρα έβαλα αυτό το φανελάκι γιατί ήθελα να ανέβει μαζί μου να σηκώσουμε το τρόπαιο». Δήλωση που συγκλονίζει από τον Αντρές Ινιέστα, ο οποίος με αυτό το φανελάκι ήθελε να του αφιερώσει τον τίτλο, σε περίπτωση που τον κατακτούσε η Ισπανία, χωρίς να φανταστεί πως θα πετύχαινε εκείνος το «χρυσό» γκολ. Τη στιγμή που η μπάλα κατέληγε στα δίχτυα, ο Ντάνι από εκεί ψηλά, δε θα μπορούσε να είναι περισσότερο χαρούμενος.
Η συχνότητα στο σκοράρισμα δεν ήταν στοιχείο το οποίο χαρακτήριζε τον Αντρές, αλλά η ασύλληπτη ικανότητα του να «ταΐζει» τους συμπαίκτες του. Την ικανότητα αυτή, ωστόσο, «συνόδευσε» με δύο γκολ που σίγουρα δε θα ξεχάσει ποτέ. Γκολ που άλλαξαν τόσο τη σύγχρονη ιστορία της Μπαρτσελόνα όσο και της εθνικής Ισπανίας. Στη δεύτερη περίπτωση, αναφερόμαστε φυσικά στο γκολ το οποίο «έστεψε» για πρώτη φορά μια ολόκληρη «φουρνιά» Ισπανών ποδοσφαιριστών, παγκόσμιους πρωταθλητές.
Ένα ανάλογο «έπος», είχαμε δει από τον Ινιέστα και σε συλλογικό επίπεδο, ένα χρόνο νωρίτερα. Πρόκειται για το σημαντικότερο γκολ της καριέρας του με τα «Μπλαουγκράνα». Εκείνο που είχε πετύχει τον Μάιο του 2009, για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ στο «Στάμφορντ Μπρίτζ» κόντρα στην Τσέλσι, στέλνοντας την Μπαρτσελόνα τόσο στον τελικό της διοργάνωσης όσο και στο πρώτο της τρέμπλ, την πρώτη χρονιά του Πεπ Γκουαρδιόλα στο «τιμόνι» της ομάδας. Το 0-0 του πρώτου αγώνα στο «Καμπ Νόου» έδειξε να εκμεταλλεύεται η Τσέλσι, η οποία προηγήθηκε στο σκορ μόλις στο 9ο λεπτό με τον Μίκαελ Εσιέν. Στο 66ο λεπτό της αναμέτρησης οι «φιλοξενούμενοι» υποχρεούνται να συνεχίσουν με παίκτη λιγότερο, λόγω της αποβολής του Έρικ Αμπιντάλ. Το παιχνίδι είχε φτάσει στις καθυστερήσεις, η Τσέλσι ήταν με το ενάμιση πόδι στη Ρώμη και στον μεγάλο τελικό. Το χρονόμετρο έδειχνε πια 90+3’ όταν ο Αντρές Ινιέστα «σκότωσε» το φάντασμα του αποκλεισμού για τη Μπαρτσελόνα. Ο ισπανός «πιάνει» μια βολίδα από το ύψος της μεγάλης περιοχής και σκοράρει, ισοφαρίζοντας σε 1-1. Το Λονδίνο «παγώνει». Εκείνη τη στιγμή, ο «Αντρεσίτο» άνοιγε το δρόμο για ένα ιστορικό τρέμπλ.
«Η κυριότερη μου ανάμνηση είναι όταν η μπάλα μπαίνει στα δίχτυα και αρχίζουμε όλοι να τρέχουμε. Ήταν μια μαγική στιγμή, μια από τις πιο ευτυχισμένες της καριέρας μου. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή για εμένα διότι την έζησα σε πρώτο πρόσωπο, αλλά και για πάρα πολύ κόσμο ήταν μια αξέχαστη μέρα» είχε δηλώσει ο «χρυσός» σκόρερ της Μπαρτσελόνα.
Είναι μια περίπτωση παίκτη που ανήκει στην κατηγορία των «αδικημένων» από τα ατομικά βραβεία. Το 2010, βρισκόταν στην τελική τριάδα της «Χρυσής Μπάλας», μαζί με δύο συμπαίκτες του. Τον Λέο Μέσι (νικητή) και τον Τσάβι. Λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τη διεξαγωγή του γκαλά της Ζυρίχης, η ιταλική “Gazzeta dello Sport” αποκάλυπτε (υποτίθεται) πως ο Ινιέστα είναι ο νικητής του εν λόγω θεσμού. Θα γινόταν, ο δεύτερος (!) ισπανός ποδοσφαιριστής που θα την κατακτούσε μετά τον Λουίς Σουάρεθ (1960).
Ο Πεπ Γκουαρδιόλα, άνοιξε το φάκελο για να ανακοινώσει τον νικητή, ο οποίος εν τέλει αναδείχθηκε ο Μέσι με το 22,65% των ψήφων. Ακολούθησε ο Αντρές (17,39%) και τρίτος ήταν ο Τσάβι (16,48%). Ο ισπανικός τύπος ξεσηκώθηκε και έσπευσε να κάνει λόγο για αδικία. Παρ’ όλα αυτά, ο Αργεντινός σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα ευχαρίστησε δημοσίως τους συμπαίκτες του για τη πολύτιμη συμβολή τους στην κατάκτηση του βραβείου.
Η αντιμετώπιση του ίδιου του Ινιέστα είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο τον αγαπάμε. Η χαρακτηριστική του ταπεινότητα ήταν εκεί και σε αυτή την περίπτωση.
«Δεν με ενοχλεί που δεν κατέκτησα εγώ τη Χρυσή Μπάλα. Δεν παίζω για αυτό εξάλλου. Παίζω για να είμαι ευτυχισμένος. Έζησα μαγικές στιγμές με τον Τσάβι και τον Μέσι, δεν αλλάζει κάτι για εμένα το αν έχω ή όχι μια Χρυσή Μπάλα. Γνωρίζω, ούτως η άλλως, ότι κουβαλάω μαζί μου την αγάπη και τον σεβασμό του κόσμου», ήταν οι σχετικές δηλώσεις του «Αντρεσίτο». Ειδικά για το τελευταίο, δε χωρά καμία αμφιβολία.
Πριν από περίπου ένα χρόνο, στις 20 Μαΐου του 2018, έφτασε η στιγμή που κανένας φίλος της Μπαρτσελόνα (και όχι μόνο, φυσικά) δεν ήθελε. Οι «Μπλαουγκράνα» υποδέχθηκαν την Ρεάλ Σοσιεδάδ στο κατάμεστο «Κάμπ Νόου» για την τελευταία αγωνιστική της περιόδου 2017-2018. Το κοινό του μεγαλύτερου γηπέδου της Ευρώπης, εκτός από τη σεζόν που έφτανε στο τέλος της, αποχαιρέτησε ένα από τα σημαντικότερα «γρανάζια» της «μηχανής» της ομάδας του για 16 ολόκληρα χρόνια, στην τελευταία του «παράσταση» με τα χρώματα της ομάδας που κατέκτησε τα πάντα.
Μετά το τέλος της αναμέτρησης (για την ιστορία η Μπαρτσελόνα επικράτησε με 1-0) πραγματοποιήθηκε η φιέστα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και μαζί της η τελετή – αντίο στον «Αντρεσίτο».
«Θα είσαι πάντα δικός μας. Σε ευχαριστούμε Αντρές Ινιέστα για όλα όσα μας πρόσφερες», ήταν το μήνυμα που ήχησε στο γήπεδο.
Στο τέλος της βραδιάς και ενώ το γήπεδο είχε αδειάσει ο Ινιέστα μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να τον αποχαιρετήσει. Κατ’ ιδίαν. Με την εμφάνιση της ομάδας, ξυπόλητος, για να νιώσει καλύτερα το χορτάρι – όπως είχε δηλώσει ο ίδιος. Αυτό ήταν το δικό του «αντίο».
Η είδηση αυτής της αποχώρησης, είχε φτάσει στα αυτιά μας ένα μήνα νωρίτερα από τον ίδιο τον Αντρές, από την αίθουσα της συνέντευξης τύπου της ομάδας. Ο Ινιέστα ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την Μπαρτσελόνα, ύστερα από 16 σεζόν και την κατάκτηση 32 τίτλων.
Το συναισθηματικά έντονο φορτισμένο κλίμα στην αίθουσα συνδυάστηκε με την απουσία των Μέσι και Σουάρες. Ο «μάγος» της μπάλας, δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυα του, και με την πρώτη του κιόλας δήλωση «έβαλε τέλος» στο κεφάλαιο Μπαρτσελόνα.
«Αυτή ήταν η τελευταία μου σεζόν εδώ. Θέλω να ευχαριστήσω τους συμπαίκτες μου. Η Μπάρτσα μου έδωσε τα πάντα. Ο μόνος στόχος μου ήταν να πετύχω σ’ αυτόν το σύλλογο και το έχω καταφέρει. Αυτή ήταν μια απόφαση που πήρα μετά από πολλή σκέψη. Στη Βαρκελώνη μου έδωσαν τα πάντα. Αυτός ο σύλλογος αξίζει τα καλύτερα στο μέλλον αλλά δε θα μπορέσω να το δω. Είναι καλύτερο να αφήσω αυτό το σύλλογο τώρα που με νιώθει ως σημαντικό, κερδίζοντας ακόμα τίτλους», ήταν τα πρώτα λόγια του Ινιέστα, τα οποία έβγαιναν μετά βίας από το στόμα του.
«Θα ήθελα να με θυμούνται ως ένα μεγάλο ποδοσφαιριστή και άνθρωπο. Η επιθυμία μου να γίνω μια μεγάλη αθλητική προσωπικότητα πραγματοποιήθηκε», συμπλήρωσε μεταξύ άλλων, με τα δάκρυα να τον «συνοδεύουν» στη μεγαλύτερη διάρκεια της ομιλίας του.
«Όσον αφορά το μέλλον, πάντα έλεγα ότι δεν θα έπαιζα απέναντι στην ομάδα μου (Μπαρτσελόνα). Όλα τα σενάρια εκτός Ευρώπης, είναι πιθανά».
Ο πρώην τεχνικός του Ινιέστα και νυν προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι, αποχαιρέτησε τον παίκτη που αγάπησε, με τον δικό του τρόπο. Τα παρακάτω λόγια, είναι από το σχετικό βίντεο που δημοσίευσε ο Πεπ στο twitter.
«Ήταν τιμή και χαρά μου. Ευχαριστώ Ινιέστα που με βοήθησες και μου έμαθες. Είσαι η τελειότητα, από κάθε άποψη. Ετοιμάσου, αργά ή γρήγορα, η ομάδα θα σε χρειαστεί. Έκανες μεγάλη την Μπάρτσα, πρέπει να επιστρέψεις. Υγεία και επιτυχίες».
Η επόμενη στάση σε μια μεγαλειώδη καριέρα, έμελλε να είναι η Ιαπωνία για χάρη της Vissel Kobe. Ο 34 χρόνος, τότε, Ισπανός μέσος τήρησε το λόγο του και εγκατέλειψε την Ευρώπη. Λίγες ημέρες μετά την αποχώρηση του από τη Βαρκελώνη, επιβεβαίωσε της φήμες που τον ήθελαν κάτοικο της «χώρας του ανατέλλοντος ηλίου». Από το Σάββατο 26 Μαΐου του 2018 μέχρι σήμερα λοιπόν, ο Αντρές Ινιέστα χαράζει καινούριο ποδοσφαιρικό «μονοπάτι».
Ο Δον Αντρές Ινιέστα Λουχάν, κατά κόσμων Ινιέστα, ανήκει λοιπόν στο κλειστό “club” ποδοσφαιριστών που έχουν κερδίσει το σεβασμό όλων, ακόμα και από τους «μισητούς» αντιπάλους. Δεν είναι απλά ένας ποδοσφαιριστής. Είναι ένας ταπεινός καλλιτέχνης!
Πηγή:sport-fm.gr
