Ας το πιάσουμε από την ανάποδη, σκεπτόμενοι έναν αθλητή του σήμερα. Έναν επαγγελματία αθλητή του σήμερα. Έναν επαγγελματία αθλητή του σήμερα, με το ταλέντο του ξεχειλισμένο και την καριέρα του εκτοξευμένη.
Φανταστείτε έναν τενίστα, διεκδικητή των τροπαίων στα Grand Slam, έναν παίκτη του ΝΒΑ, έναν πρωταθλητή της Formula 1 ή του Moto GP.
Φανταστείτε έναν πυγμάχο που πρέπει να ταξιδέψει χιλιάδες χιλιόμετρα για να υπερασπιστεί τις ζώνες της κατηγορίας του.
Τι συνδέει όλους αυτούς ; Το τεράστιο νούμερο ωρών της ζωής τους που έχουν περάσει μέσα στο «σιδερένιο πουλί». Φανταστείτε τώρα κάποιον που πάσχει από aviophobia. Που σημαίνει ότι δεν μπορεί να πετάξει με αεροπλάνο. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί έτσι μια καριέρα εν έτει 2023; Προφανώς και όχι.
Για τον αδιανόητο Ντένις Μπέργκαμπ όμως, όλα αυτά ήταν ψηλά γράμματα. Κι ας έπαψε να μυρίζει την κηροζίνη στους αεροδιαδρόμους από τη δεκαετία του ‘90, μετά το Μουντιάλ των ΗΠΑ, στο οποίο απέκτησε και τη φοβία του.
Άφησε το Μιλάνο για το Λονδίνο ώστε να είναι δίπλα στην πατρίδα του. Αλλά πάνω απ’ όλα άφησε πίσω του όταν ήρθε η ώρα να κατέβει από τη σκηνή, μια απαράμιλλη φινέτσα, ένα καλλιτεχνικό σχεδόν ποδοσφαιρικό ταλέντο που λατρεύτηκε όσο λίγα.
Στην Άρσεναλ του Βενγκερ έπαιξε μπαλάρα, δίπλα σε Ανρί, Βιειρά, Πιρές, Κόουλ και λοιπούς κολοσσούς. Αποσύρθηκε από την Εθνική ομάδα της Ολλανδίας, καθιστώντας την αμέσως λιγότερο ελκυστική, μετά το Euro του 2000 για να φύγει οριστικά από την ενέργεια το 2006.
Είναι υπεύθυνος για το ωραιότερο γκολ στην ιστορία της Premier League. Αλλά γι’ αυτό, μάλλον έχει να πει περισσότερα ο Νίκος Νταμπίζας που τον μάρκαρε St James’s Park εκείνο το απόγευμα.
Ο Ντένις Μπέργκαμπ αγαπήθηκε με έναν τρόπο πολύ ξεχωριστό.
Πηγή: Sport-fm
