Το βασικό ζήτημα της φετινής Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, πέραν από τους τραυματισμούς των παικτών που δε λένε να σταματήσουν, είναι το κεφάλαιο γκολ. Το 0-0 με τη Γουλβς ανέδειξε για άλλη μια φορά το πρόβλημα αφού μια ομάδα που όσοι την αγάπησαν την αγάπησαν, και, για το αλέγκρο ποδόσφαιρο που έπαιζε μετρά 36 γκολ σε 25 αγώνες. Στα τελευταία πέντε δε σκόραρε μόνο στο ένα και συνολικά στα 25 παιχνίδια στα εννιά έμεινε στο μηδέν.
Η σύγκριση με τα 60 γκολ της Λίβερπουλ και τα 65 της Μαν. Σίτι μόνο θλίψη προκαλεί. Όμως πού πήγαν τα γκολ; Εξηγήσεις μπορείς να βρεις πολλές, η πιο προφανής όμως είναι η αποχώρηση Λουκακού που έχει ήδη σκοράρει 16 φορές στην Ιταλία και την Ίντερ.
Γιατί έφυγε όμως ο Βέλγος; Η απάντηση είναι σύνθεση και έχει να κάνει με το «πλάνο» αξιοποίησης των νεαρών που μαζεύτηκαν. Ο Λουκακού ήθελε να έχει έναν παίκτη δίπλα του να συνεργάζεται και στη Γιουνάϊτεντ έπαιζαν με έναν. Επίσης η παρουσία του Ράσφορντ κυρίως, που ο σύλλογος έχει αποφασίσει να κάνει τα πάντα για να τον αναδείξει, αλλά και του Μαρσιάλ θα έκοβε το δρόμο προς την ενδεκάδα τόσο στον Λουκακού όσο και στον Αλέξις. Για αυτό τους άφησαν να φύγουν, αλλά η εκτίμηση δεν δικαιώθηκε.
Ο Ράσφορντ έβαλε 14 γκολ και ο Μαρσιάλ 8, αλλά σε σταθερή βάση δεν μπορείς να πεις πως καλύπτουν αυτοί τις ανάγκες μιας ομάδας όπως η Μαν. Γιουνάϊτεντ. Δεν ξέρω αν ο Ιγκαλό μπορεί να καλύψει, αλλά έχω δικαίωμα να αμφιβάλλω. Ακόμα και πέρσι, ο Βέλγος 12 γκολ τα βρήκε και γενικώς άμα τον είχες μόνιμα βασικό και να νιώθει ηγέτης, θα έβαζε παραπάνω. Αλλά προέκυψε ο Ράσφορντ και κάποιος έπρεπε να μένει έξω.
Το σίγουρο είναι πως ο χαρούμενος από του δυο δεν είναι ο Σόλσκιερ, αλλά ο Λουκακού για το που βρίσκεται αυτή τη στιγμή και το τι διεκδικεί. Πλάκα θα έχει να βρεθούν οι δυο τους στο Europa!
