Δέκα χρόνια συμπληρώθηκαν από το χάλκινο μετάλλιο στην Πολωνία. Και για πολλοστή φορά η Εθνική έμεινε μακριά από την διάκριση, παρότι η προσπάθεια άρχισε με όνειρα και φιλοδοξίες για κάτι μεγάλο.
Τα αίτια πίσω από την αποτυχία της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο:
-Η (μη) αξιοποίηση του Γιάννη Αντετοκούνμπο: Η παρουσία του MVP του ΝΒΑ με τα ελληνικά χρώματα ήταν ένα μεγάλο γεγονός. Όμως δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ο Γιάννης δεν αξιοποιήθηκε στο μέγιστο από την Εθνική και η εξίσωση της προσαρμογής της στο παιχνίδι του αποδείχτηκε πολύ δύσκολη για να λυθεί. Η παρουσία του έκανε το παιχνίδι της ομάδας προβλέψιμο, συχνά στατικό για τους υπόλοιπους και συνήθως αναποτελεσματικό. «Η Ελλάδα έπαιζε καλύτερα χωρίς τον Γιάννη, γιατί όταν ήταν στο γήπεδο οι υπόλοιποι παίκτες έμοιαζαν να μην ξέρουν τι να κάνουν όταν του έδιναν την μπάλα», δήλωσε ο Βόιτσεχ Χρούμπαν. Ίσως να μην έχει και άδικο.
-Το μη συμβατό με τον ηγέτη της ομάδας ρόστερ με την έλλειψη σουτέρ: Οι Μπακς φρόντισαν με την πάροδο των ετών να χτίσουν ένα ρόστερ γύρω από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που θα αναδεικνύει τις αρετές του. Απέκτησαν σουτέρ σε κάθε θέση, προκειμένου να του ανοίγουν το γήπεδο και να του επιτρέπουν να καλπάσει. Η Εθνική δεν μπόρεσε να το κάνει αυτό. Ολοκλήρωσε το Παγκόσμιο με 33,6% στα τρίποντα (15η μεταξύ των 32 ομάδων) κι όταν ο Γιάννης έπεφτε πάνω στον τοίχο που είχαν ορθώσει οι αντίπαλοι και η μπάλα έφτανε στην περιφέρεια, τα ποσοστά ήταν συνήθως χαμηλά. Το ελληνικό μπάσκετ πάσχει στην παραγωγή σουτέρ εδώ και χρόνια, κάποιοι κρίθηκαν αδύναμοι στην άμυνα και δεν κλήθηκαν (Σάκοτα, Βασιλειάδης), ενώ ο Ντόρσεϊ προτίμησε να ψάξει συμβόλαιο.
-Η παγίδα των φόργουορντ: Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος έδειξε από την αρχή της προετοιμασίας διάθεση να χρησιμοποιήσει, έστω και ως εναλλακτικό πλάνο, σχήματα με τρεις ή και τέσσερις (όταν ο Γιάννης έπαιζε πεντάρι) φόργουορντ. Αυτό, δε, έγινε βασικό σχέδιο της Εθνικής μετά τον τραυματισμό του Κώστα Σλούκα, αλλά στην ουσία δεν λειτούργησε ποτέ αποτελεσματικά. Η Εθνική κέρδιζε λιγότερα από τα κλεψίματα και το σκορ σε ανοιχτό γήπεδο που πρόσφερε το μάκρος των σχημάτων αυτό και έχανε περισσότερα σε σβελτάδα, κυκλοφορία της μπάλας και εκτέλεση στο σετ παιχνίδι, που κυριαρχεί στα μεγάλα τουρνουά και κρίνει τους σημαντικούς αγώνες.
-Το πρόβλημα στα γκαρντ: Καλάθης και Σλούκας είναι μέλη της καλύτερης πεντάδας της Ευρωλίγκας και συνεργάζονται εξαιρετικά. Όμως δεν έχουν τις απαραίτητες ανάσες από τον πάγκο. Ο Μάντζαρης μετά τη χειρότερη σεζόν στην καριέρα του έπαιξε 16 λεπτά συνολικά σε πέντε αγώνες, ο Λαρεντζάκης δεν είναι πρώτιστα χειριστής και δημιουργός αλλά εκτελεστής, ο Αθηναίου λαβώθηκε στην προετοιμασία και ο Κόνιαρης δεν χώρεσε γιατί προτιμήθηκε ένα ακόμη φόργουορντ (αν και ο Βασιλόπουλος έπαιξε όλα κι όλα 21 λεπτά στο τουρνουά). Καλάθης και Σλούκας έμειναν 37 και 36 λεπτά στο παρκέ στον «τελικό» με την Τσεχία, την πιο πειστική εμφάνιση της Εθνικής στο Παγκόσμιο, αλλά με τόσο κοντό ροτέισον στην περιφέρεια δεν μπορούσε να γίνει η δουλειά.
-η μη σαφής φιλοσοφία: Η Εθνική εμφανίστηκε στην Κίνα με ασαφή φιλοσοφία. Χτίστηκε για να τρέχει, αλλά είναι γνωστό πως στα μεγάλα τουρνουά όλα κρίνονται στο σετ παιχνίδι και το σκορ στο ανοιχτό γήπεδο είναι μια λύση για περιορισμένες καταστάσεις. Αποποιήθηκε τα σχήματα με τα δύο γκαρντ, αλλά τα επιστράτευσε στον τελικό πρόκρισης με την Τσεχία, ενώ δεν μπόρεσε ποτέ πραγματικά να επιβάλει με συνέπεια το παιχνίδι της. Ενδεικτικό πως μέσα σε διάστημα τριών ημερών κέρδισε με 103-97 τη Νέα Ζηλανδία και έχασε με 69-53 από τις ΗΠΑ παίζοντας στο τέμπο που εξυπηρετούσε τον αντίπαλο.
-η επιλογή Σκουρτόπουλου: Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος πρέπει να έχει τον σεβασμό όλων. Έφερε εις πέρας με εξαιρετικό τρόπο την δύσκολη διαδικασία των «παραθύρων», όπου η ομάδα είχε 11 νίκες σε 12 ματς εξασφαλίζοντας πρώτη την πρόκριση στο Παγκόσμιο. Παράλληλα συνέβαλε στη δημιουργία, μετά από χρόνια, ενός απόλυτα αρμονικού κλίματος στις τάξεις της Εθνικής. Στα τελικά, ωστόσο, δεν τα κατάφερε. Η ελληνική ομάδα απέδωσε πιο κάτω από τις μεγάλες δυνατότητες του ρόστερ της, ενώ στο ματς που αποδείχτηκε καθοριστικό, αυτό απέναντι στην Βραζιλία, χρεώνεται δικαιολογημένα λάθη στο κοουτσάρισμα. Σίγουρα έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, αλλά αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος πως αυτό δεν έφτανε. Η ομοσπονδία ίσως θα πρέπει να εμπιστευτεί την ομάδα σε έναν πιο μπαρουτοκαπνισμένο προπονητή.
-η διαιτησία: Φαίνεται πως οι εποχές που η Ελλάδα αντιμετωπιζόταν τουλάχιστον στα ίσα στις μεγάλες διοργανώσεις έχουν περάσει. Η Εθνική όχι μόνο δεν είχε φιλική αντιμετώπιση στην Κίνα, αλλά είχε και κόντρα διαιτησία σε δύο κρίσιμα ματς. Στην ήττα από την Βραζιλία οι διαιτητές δεν έκαναν καν τον κόπο να δουν αν ο Καμπόκλο πέρασε νωρίτερα από το επιτρεπτό στο ζωγραφιστό για να απομακρύνει την μπάλα. Στον «τελικό» με την Τσεχία ξεπέρασαν τον εαυτό τους ανακαλύπτοντας τουλάχιστον δύο από τα πέντε φάουλ του Γιάννη Αντετοκούνμπο και μην σφυρίζοντάς πολλά περισσότερα υπέρ του στην επίθεση. Έτσι έδειξαν ασέβεια απέναντι στον μεγαλύτερο σταρ της διοργάνωσης, που δεν ζήτησε καμία προστασία, αλλά απλή δικαιοσύνη. Ο δε Καλάθης που διαχειρίστηκε αμέτρητες κατοχές έβγαλε τον αγώνα με ένα κερδισμένο φάουλ.
