Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή έρχονται συνήθως απροσδόκητα. Ένα διαδικαστικού χαρακτήρα και αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι, που θα μπορούσε απλώς να αντιμετωπιστεί ως καταναγκαστικό έργο, εξελίχθηκε σε μια υπέροχη βραδιά. Μια βραδιά-παρακαταθήκη για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ, όσο πομπώδες κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο.
Με την πρόκριση εξασφαλισμένη από το Νοέμβριο, χωρίς τον «κράχτη» Γιάννη Αντετοκούνμπο που θα γέμιζε γήπεδο και σε προπόνηση, δίχως τους εμπορικούς παίκτες που παίζουν στην Ευρωλίγκα και απέναντι σε μια ομάδα που είχε πολύ μεγαλύτερο κίνητρο και στα χαρτιά πολύ ισχυρότερο ρόστερ, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που περίμεναν μια εξέλιξη ανάλογη με το ματς του Νοεμβρίου κόντρα στη Λετονία, με την βαριά ήττα στο Ηράκλειο. Αμ δε!
Η πρώτη που το πίστεψε και έδειξε αποφασισμένη να δείξει ότι δεν κάνει απλώς τα… ρεπό της «κανονικής» Εθνικής ήταν η ίδια η ομάδα. Το επιτελείο της ομάδας το έλεγε εδώ και μέρες κι όπως φάνηκε όχι απλά για να το πει. Οι παίκτες πείσμωσαν για να αποδείξουν πως ο υποτιμητικός όρος «τα παιδιά των παραθύρων» δεν τους αξίζει κι έδειξαν με την εικόνα τους πως αρκετά εξ αυτών δικαιούνται θέση και σε μια πλήρη Εθνική. Όχι από το… παράθυρο, αλλά κανονικά, από την μπροστινή της πόρτα. Κι αν κάποιος μπορεί να αποθαρρύνθηκε στην πορεία βλέποντας την κυριαρχική εικόνα της Σερβίας για 25-30 λεπτά, οι περίπου 7.000 θεατές, στην πλειοψηφία τους μικρά παιδιά, που γέμισαν εν όψει τριημέρου το όμορφο και άκρως μπασκετικό κλειστό των Λιοσίων (έχει κάνει καλή δουλειά στο «σουλούπωμά» του και τη συνεχίζει η ΑΕΚ) δεν του επέτρεψαν να καταθέσει τα όπλα.
Τα παιδιά στο παρκέ και την κερκίδα δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα, μια εικόνα που μόνο ελπίδα μπορεί να σου δώσει για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Παίκτες βροντοφώναξαν ότι αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής από το κοινό, γιατί έχουν πράγματα να δώσουν αν αξιοποιηθούν σωστά και λάβουν εμπιστοσύνη από τις ομάδες τους. Πρώτοι από όλους ο Νίκος Ρογκαβόπουλος και ο Δημήτρης Μωραΐτης.
Ο 21χρονος γκαρντ/φόργουορντ εμφανίστηκε αναγεννημένος, ένας πραγματικά άλλος παίκτης. Όχι πλέον ένα πιτσιρίκι που καρτερούσε για λίγα λεπτά στην Ελλάδα και περίμενε (συχνά μάταια) μια πάσα για να ξαναδώσει αμέσως την μπάλα ή να πάρει σουτ μόνο όταν ήταν παντελώς ελεύθερος, αλλά ένας έτοιμος παίκτης. Με αυτοπεποίθηση, νέα στοιχεία στο παιχνίδι του (πλέον βάζει την μπάλα στο παρκέ, επιτίθεται στο καλάθι, μπορεί να ποστάρει και να εκτελέσει από ντρίμπλα, πράγματα που είχαμε να δούμε από τις «μικρές εθνικές») και τον αέρα ενός παίκτη που πρωταγωνιστεί ως ξένος (γιατί θέση ξένου καταλαμβάνει) στο ισχυρό τουρκικό πρωτάθλημα. Ο 24χρονος πλέι μέικερ, από την άλλη, είχε δείξει από πέρσι και τα ματς με την Τουρκία πως αξίζει την προσοχή μας απέναντι σε ολόκληρο Λάρκιν, ενώ φέτος έχει κάνει το επόμενο βήμα μαθητεύοντας δίπλα στον Βασίλη Σπανούλη, που του δίνει ρόλο παρότι έχει τον ανταγωνισμό τριών ξένων γκαρντ._111724.jpg)
Κοινό στις δύο περιπτώσεις, ότι εξελίσσονται σε ομάδες όχι κορυφαίου επιπέδου παίρνοντας ευθύνες και δεν ξεροσταλιάζουν «ζητιανεύοντας» για λίγα garbage δευτερόλεπτα σε μια ομάδα Ευρωλίγκας. Για του λόγου το αληθές, ο μεν Ρογκαβόπουλος παίζει περίπου 32 λεπτά ανά αγώνα στην τουρκική Μερκεζεφέντι, ο δε Μωραΐτης για 19 λεπτά στο Περιστέρι bwin. «Τραγική ειρωνεία» πως τα δύο αυτά παιδιά έλαμψαν στο γήπεδο της ΑΕΚ (όπου δεν πρόλαβαν βέβαια να παίξουν), η οποία δυστυχώς δεν εισέπραξε από αυτούς όσα μπορούσε, για αγωνιστικούς και όχι μόνο λόγους, αλλά και με όχι απόλυτη δική της ευθύνη .
Δεν ήταν όμως μόνο οι δυο τους χθες κι ας συγκέντρωσαν εκείνοι τα περισσότερα «φώτα». Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης και ο Νίκος Χουγκάζ των λιγοστών ευκαιριών στον Παναθηναϊκό έδειξαν πως δεν θα ερχόταν δα και καμιά καταστροφή αν έπαιζαν κάποια λεπτά. Βοήθησαν πολύ, σε άμυνα κι επίθεση, όπως επίσης ο πρωτάρης Χατζηδάκης, ο Μουράτος, ο Γόντικας και τα άλλα παιδιά. Όλοι υπό την άριστη καθοδήγηση του Σωτήρη Μανωλόπουλου (και των συνεργατών του), ενός ακόμη προσώπου των «παραθύρων», που δεν έχει εκτιμηθεί όπως του αρμόζει από το ελληνικό μπάσκετ φτάνοντας να δουλέψει φέτος στη Ρουμανία.
Πέρα, ασφαλώς, από το κέρδος των παιδιών που διψούν για ευκαιρίες και απέδειξαν πως αξίζουν να τους δοθούν, η χθεσινή υπέροχη βραδιά στα Λιόσια αποτελεί παρακαταθήκη για έναν επιπλέον λόγο, ίσως τον πιο βασικό: πολλά από τα χιλιάδες παιδιά που ήταν χθες στις κερκίδες, κάποια ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους, θα έχουν να θυμούνται για χρόνια ή και για πάντα αυτή την εμπειρία. Ήρθαν πιο κοντά στο άθλημα, στην πιο αγνή του εκδοχή και θα επιστρέψουν σε αυτό, είτε ως σωστοί φίλαθλοι, είτε και ως εκκολαπτόμενοι αθλητές, που από σήμερα το πρωί θα παρακαλούν τους γονείς τους να τους γράψουν σε κάποια ακαδημία.
Με όλες τις ενστάσεις, δικαιολογημένες πολλές εξ αυτών, που μπορεί να έχει κάποιος για τα «παράθυρα» και τον τρόπο που αυτά διεξάγονται, σε βραδιές σαν τη χθεσινή δεν μπορείς παρά να μην αναγνωρίσεις και τα κέρδη τους για το μέλλον του αθλήματος, σε παρκέ και κερκίδα.
ΥΓ1: Ο Ολυμπιακός πιστοποίησε πως είναι-ως τώρα-η κορυφαία ομάδα της Ευρωλίγκας ακόμη και σε… μισό παιχνίδι. Είναι τόσο πραγματικά καλός, που του αρκούν πλέον 10-15 λεπτά, στα οποία είναι τόσο ισοπεδωτικός ώστε να κερδίζει. Αν η Ευρωλίγκα κρινόταν σε σειρές playoffs ως το τέλος, με την τωρινή εικόνα δεν θα μπορούσε να χάσει τον τίτλο από κανέναν. Όμως το Final 4 είναι σαν τις… παλιές πανελλήνιες, όπου οι κόποι μιας χρονιάς (ή και ετών) κρίνονται σε 1-2 μέρες.
ΥΓ2: Ο Παναθηναϊκός με τον Χρήστο Σερέλη δεν μπορεί παρά να εμφανιστεί καλύτερος. Όχι εντυπωσιακά για να σώσει μια ήδη χαμένη χρονιά, αλλά αρκετά ώστε να είναι τουλάχιστον ανταγωνιστικός στο υπόλοιπο της Ευρωλίγκας και στους τελικούς. Κι έχει μπροστά του 3-4 μήνες μέχρι τότε, δηλαδή κανονική περίοδο προετοιμασίας, για να καμουφλάρει (αλλά όχι να εξαφανίσει) τις κακοτεχνίες και τα λάθη που έγιναν όλη τη χρονιά. Η αλλαγή διάθεσης στη γλώσσα σώματος των παικτών ήταν εμφανής στο ματς με την Αρμάνι Μιλάνο, πλην μόνο του Γκριγκόνις.
Sport-fm.gr
