Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης
Να χάνεις από μια καλύτερη ομάδα, το χωνεύεις. Αλλά να χάνεις χωρίς να παίξεις, δύσκολα… Η Εθνική Ελλάδας δεν μπήκε ποτέ στο πνεύμα του ημιτελικού του Ευρωμπάσκετ, απέναντι σε έναν αντίπαλο που την πήρε από τα μούτρα και δεν της επέτρεψε να σηκώσει κεφάλι, μήτε να ξεσηκώσει στιγμή ή έστω να δώσει ελπίδα στα εκατομμύρια Ελλήνων που ανάγκασε η ίδια με την ως τώρα πορεία της να καθηλωθούν μπροστά από τις τηλεοράσεις. Αυτό είναι το μεγαλύτερο «γαμώτο». Όχι ότι χάσαμε από μια ανώτερη ομάδα, ούτε φυσικά επειδή λέγεται Τουρκία.
Ασφυξία, εκνευρισμός και λάθη, λάθη, λάθη…
Ο Εργκίν Αταμάν προφανώς και δεν είναι κανένας τυχαίος. Ούτε αρέσκεται απλώς σε mind games. Τα οποία φυσικά και έκανε και φυσικά και έπιασαν, βλέποντας την αντιμετώπιση των διαιτητών στον Γιάννη που εκτέλεσε μία (!) βολή. Το πλάνο του αποδείχτηκε εξαιρετικό και οι παίκτες του το εφάρμοσαν στην εντέλεια. Τι περιλάμβανε; Αρχικά να πιέζουν λυσσαλέα οι όχι ιδιαίτερα χαρισματικοί αλλά πολύ ψηλοί και αθλητικοί Χαζέρ και Σιπάχι τους πιο μικρόσωμους Σλούκα και Τολιόπουλο. Η μπάλα κατέβαινε με κόπο και ιδρώτα, τα plays άρχιζαν κοντά στο κέντρο λόγω της πίεσης, ενώ με τα hedge out η μπάλα κυκλοφορούσε αργά και δύσκολα. Κάπως έτσι η Εθνική έφτασε να μετρά 12 λάθη στο πρώτο ημίχρονο έχοντας δεχτεί από αυτά 17 πόντους, αλλά και να έχει ήδη διψήφιο αριθμό λιγότερων κατοχών. Η Ελλάδα τελείωσε τον αγώνα έχοντας (κρατηθείτε) λάθος στο 29,3% των κατοχών της! Σχεδόν μία στις τρεις δηλαδή.
Το μυαλό της ελληνικής ομάδας χάλασε, τα ανόητα λάθη διαδέχονταν το ένα το άλλο και η ψαλίδα μεγάλωνε. Το αποκούμπι Αντετοκούνμπο, που σε άλλες περιπτώσεις που τα πράγματα δεν πήγαιναν έδινε λύσεις και πρόσφερε ηρεμία, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια έξω από τα νερά του. Χαμένα εύκολα καλάθια, κακές αποφάσεις, βιαστικές επιλογές ήταν το αποτέλεσμα της τέλεια συγχρονισμένης τουρκικής άμυνας πάνω του, καθώς έκλειναν 2-3 παίκτες τους διαδρόμους, αλλά με εξαιρετικές περιστροφές δεν επέτρεπαν και τις πάσες στις αδύνατες πλευρές. Κι όσες έγιναν, συνήθως κατέληγαν σε εκτελέσεις στο σίδερο.
Την ίδια ώρα, ελάχιστα πράγματα λειτούργησαν και στην άμυνα. Ίσως μόνο η αντιμετώπιση του Σενγκούν, που όμως παρότι σε κακή μέρα εκτελεστικά κατάφερε να αξιοποιήσει τους συμπαίκτες του. Ο Οσμάνι προφανώς και δεν είναι κακός σουτέρ, αλλά όταν από το 37,5% που έχει στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα στα τρίποντα, έχει στο ημίχρονο 18 πόντους με 7/8 σουτ, τότε είναι και συγκυριακό. Γεννούσαν και τα κοκόρια των Τούρκων κοινώς... Πέρα από τα δικά του τρίποντα, η Εθνική πληγώθηκε από τα διαρκή «κοψίματα» στην πλάτη της άμυνας (20 πόντους από off ball cuts), αλλά και από τις με επιμονή επιθέσεις των Τούρκων στα αργοπορημένα μας close out. Με αυτά και με αυτά, με την Τουρκία να πιάνει το 110% και την Ελλάδα ούτε το… 10%, μοιραία το παιχνίδι τελείωσε νωρίς.
Αδίκησαν τον εαυτό τους και το ξέρουν…
Η ελληνική ομάδα ήταν κατώτερη της περίστασης και αδίκησε τον εαυτό της και την πραγματική της ποιότητα. Δεν είναι αυτή η πραγματική Εθνική, ούτε φυσικά οι 26 πόντοι διαφοράς αντικατοπτρίζουν την απόσταση των δύο ομάδων. Οι παίκτες και ο κόουτς το γνωρίζουν καλύτερα από όλους αυτό και να είστε βέβαιοι πως αν όλοι εμείς στενοχωριόμαστε μία φορά για ό,τι συνέβη, εκείνοι-που επένδυσαν το καλοκαίρι τους και το χρόνο με τις οικογένειές τους σε αυτή την προσπάθεια εδώ και δύο μήνες-στενοχωριούνται επί δέκα. Αντιλαμβάνονται πρώτοι από όλους ότι έχασαν μια ιστορική ευκαιρία και πρωταθλητές τέτοιου επιπέδου είναι με τον εαυτό τους πιο αυστηροί και από τον πιο αυστηρό κριτή.
Το ταξίδι δεν τελείωσε ακόμη. Έχουν την ευκαιρία να αφήσουν μια γλυκιά γεύση κερδίζοντας στον μικρό τελικό. Δεκαέξι χρόνια έχουμε να φτάσουμε σε αυτόν και τα μετάλλια δεν μας περισσεύουν για να θεωρήσουμε… πασέ το χάλκινο. Και ούτε γνωρίζουμε πότε θα βρεθούμε ξανά σε απόσταση επαφής από ένα μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση. Μπορεί να χρειαστούν και περισσότερα από τα ήδη 16 χρόνια που μας βαραίνουν την πλάτη.
Φυσικά δεν θα είναι εύκολο. Το ψυχολογικό πλήγμα είναι βαρύ και αθλητές του επιπέδου του Γιάννη, του Σλούκα και του Παπανικολάου δεν συμβιβάζονται εύκολα με οτιδήποτε λιγότερο από την κορυφή. Όμως εδώ υπάρχει μια ευκαιρία και δεν πρέπει να χαθεί. Αυτή τη στιγμή η ανασύνταξη μοιάζει πολύ πιο σημαντική και από τον συμπαθέστατο αντίπαλό μας στον μικρό τελικό. Η Φινλανδία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, απολαμβάνει την παρουσία της στην τετράδα για πρώτη φορά στην ιστορία της και δεν θα εμφανιστεί στο παρκέ με ψυχολογικά βάρη, αλλά για να παίξει το γνωστό αλέγκρο μπάσκετ της. Η Εθνική ομάδα θα πρέπει να βρει τα ψυχολογικά και ενεργειακά αποθέματα για να αντεπεξέλθει σε αυτή την τελευταία αποστολή. Γιατί το αξίζει, όχι κρίνοντας από την μη αντιπροσωπευτική εικόνα που έδειξε στον ημιτελικό, αλλά για όλα όσα έδωσαν σε όλη αυτή την προσπάθεια αυτό το καλοκαίρι και πολλά ακόμη στο παρελθόν.
ΥΓ: Μακριά από μας οι συγκυριακοί φίλοι της Εθνικής, οι πανηγυρτζήδες, που όταν μυριστούν «τζέρτζελο» εμφανίζονται από το πουθενά και όταν οι «απαιτήσεις» τους για πανηγυρισμούς δεν ικανοποιούνται ετοιμάζουν το… απόσπασμα. Μακριά, επίσης, αυτοί που θα φτάσουν στο σημείο να μιλήσουν μέχρι και για εθνικούς… μειοδότες επειδή χάσαμε από την Τουρκία. Τέτοιους «φίλους» δεν έχει ανάγκη η Εθνική κι ας μας αδειάσουν τη γωνιά. Αντίθετα, πάντα ευπρόσδεκτοι θα είναι όσοι τη χειροκρότησαν στο τέλος. Ελλάδα στα εύκολα, Ελλαδάρα στα δύσκολα.
