Κραυγή αγωνίας από τον Ευάγγελο Διαμαντίδη, πρώην μέλος Δ.Σ. ΚΟΠΟ και Διεθνής Κομισάριος Ποδηλασίας, για τα τους αγώνες υψηλού επιπέδου ορεινής ποδηλασίας που κινδυνεύουν να χαθούν από τον τόπο μας.
Διαβάστε την επιστολή που απέστειλε προς τον Σάββα Περδίο, υφυπουργό τουρισμού:
«Έντιμε κύριε Υφυπουργέ,
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδηλασίας, ΚΟΠΟ, αποφάσισε να αναπτύξει το αγώνισμα της Ορεινής Ποδηλασίας (mountainbike ή ΜΤΒ). Στην πορεία διαπιστώθηκε ότι ως τόπος, η Κύπρος, παρά τις ελλείψεις, είχε κάποια χαρακτηριστικά που της έδιναν μια μοναδικότητα σε σύγκριση με την ηπειρωτική Ευρώπη. Αυτά είναι ο καιρός, η γρήγορη εναλλαγή του τοπίου και νομοθετικό πλαίσιο σχετικά με την ποδηλασία.
Ο Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού, ΚΟΤ, δεν άργησε να αντιληφθεί ότι είχε στα χέρια του ένα δυνατό χαρτί, και σε στενή συνεργασία με την ΚΟΠΟ, αυτό το προϊόν πήρε τις διαστάσεις που έχει σήμερα.
Το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας ήταν να παρουσιαστεί στη διεθνή ποδηλατική σκηνή, για πέντε συνεχή χρόνια, η επαγγελματική ομάδα ΜΤΒ «BIKINGCYPRUS» έχοντας πολύ καλά αποτελέσματα. Με προϋπολογισμό περίπου στο 10% των άλλων επαγγελματικών ομάδων κατάφερε και μπήκε στις 5 πρώτες του κόσμου. Κι όλα αυτά με έναν άνθρωπο πίσω από το τιμόνι, τον Μιχάλη Χατζηιωάννου. Καλύτερο αποτέλεσμα μ’ αυτό το κονδύλι ήταν αδύνατο επιτευχθεί, κι αφού το κονδύλι πιο πάνω δεν πήγαινε, διαλύθηκε η ομάδα.
Άλλο αποτέλεσμα της συνεργασίας ΚΟΤ – ΚΟΠΟ ήταν οι διεθνείς διοργανώσεις. Αρχικά ήταν ο τριήμερος αγώνας «Τα Αυξέντια» τέλος Φεβρουαρίου που σταδιακά τον πλαισίωσαν οι ημερήσιοι αγώνες της Ορόκληνης, Αμαθούντας, Κλαβδιών κι άλλων χώρων, που αποτέλεσαν το «Sunshine Cup». Στη κορύφωση αυτής της συνεργασίας ήταν τέσσερεις διαδοχικοί αγώνες ετησίως που ώθησαν επαγγελματικές ομάδες απ’ όλον τον κόσμο να επιλέγουν την Κύπρο για να ξεχειμωνιάσουν. Στις κυπριακές πίστες ποδηλασίας έχουν παρελάσει τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο του ΜΤΒ, από Ολυμπιονίκες και Παγκοσμιονίκες, σε αριθμούς που κανένα άλλο Ολυμπιακό άθλημα έως τώρα μπόρεσε να φέρει στα χώματά μας.
Ως άθλημα, τα πιο πάνω, είχαν ως όφελος τοπικά, την παρουσία της χώρας μας σε τρεις Ολυμπιάδες στη ποδηλασία, Αθήνα 2004, Λονδίνο 2012, Ρίο 2016 και φέτος η τέταρτη, στο Τόκιο με την Άντρια Χριστοφόρου.
Το κράτος ως ΚΟΑ, ΚΟΕ και ΚΟΤ έχουν δαπανήσει αρκετά για να τοποθετηθεί ο πήχης εκεί που είναι τώρα. Και το δίλημμα είναι και πάλι μπροστά μας, το ίδιο οδυνηρό όπως και πριν με την επαγγελματική ομάδα. Θα γίνει το επόμενο βήμα ή θα επέλθει η διάλυση; Γιατί η νομοτέλεια της αγοράς λέει, ότι δεν μπορεί να αναπτυχθεί καταρρέει.
Η ποδηλασία ως άθλημα έχει ξεπληρώσει τη πολιτεία στο πολλαπλάσιο και τη τελευταία δεκάρα που ξόδεψε για αυτό. Η τουριστική μας βιομηχανία μπορεί να δώσει τα απαραίτητα στοιχεία, αλλά και πέραν τούτου, που δεν είναι θέμα δικαίωσης πλέον, πρέπει να δούμε και ποιος θα είναι ο αντίκτυπος εάν και εφόσον χαθεί κι αυτή η βιτρίνα, οι διεθνείς διοργανώσεις που μας είχαν τοποθετήσει στον παγκόσμιο χάρτη του αθλήματος. Τι θα γίνει τώρα που έχουμε κι ανταγωνισμό, όσον αφορά την χρονική περίοδο που διεξάγεται ο διεθνής μας αγώνας. Ο κυριότερος ανταγωνιστής μας τώρα, υπάρχουν κι άλλοι, δεν είναι κάποιος τυχαίος, αλλά η Ισπανία. Μια χώρα που έχει ιστορικό υπόβαθρο, έχει οικονομική δυναμική και ευκολότερη πρόσβαση από την ηπειρωτική Ευρώπη για να μας πλήξει ανεπανόρθωτα. Αυτό θα ήταν ακόμα ένα σοβαρό πλήγμα στο τουριστικό μας εισόδημα μετά από το κλείσιμο της Thomson. Και μάλιστα off season εισόδημα.
Η φύση των πραγμάτων ως έχει, ακόμα και μέσα από το ψυχρό λογιστικό πρίσμα, μας δείχνει πως είναι προς όφελος μας, να συνεχιστούν οι διοργανώσεις ψηλού επιπέδου ορεινής ποδηλασίας και να αναπτυχθούν περαιτέρω. Γιατί είναι η διαβεβαίωση, που ανανεώνεται ετησίως, στους αθλητές και φίλους του ποδηλάτου ότι υπάρχει υποδομή και κουλτούρα στον τόπο, αντάξια των ικανοτήτων και απαιτήσεων της ελίτ του αθλήματος, που λαμβάνουν μέρος σ’ αυτούς τους αγώνες».
