Κωστής Διογένους
Η νέα παρουσία του Ταγίπ Ερντογάν με την κουστωδία του στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν ήταν άλλη μια πρόκληση όπως αυτές στις οποίες μας… συνήθισε. Ήταν μια εν ψυχρώ επίδειξη δύναμης και περιφρόνησης απέναντι στο Διεθνές Δίκαιο και την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Άλλος ένας ψυχολογικός πόλεμος σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, προέκταση του κανονικού πολέμου με τον οποίο κατέκτησε τη μισή μας πατρίδα.
Ο Ερντογάν δεν ήρθε απλώς να «επισκεφθεί» τα κατεχόμενα και να εγκαινιάσει κήπους και πάρκα. Αυτή τη φορά ήρθε να εγκαινιάσει το λεγόμενο “Προεδρικό Μέγαρο” και το κτίριο της “Βουλής” του ψευδοκράτους. Να επικυρώσει με κάθε τελετουργική επισημότητα την κατοχή και τα σύμβολά της. Να καρφώσει ακόμη πιο βαθιά την πραγματικότητα της διχοτόμησης στην ψυχή των ανθρώπων και του τόπου. Να επισημοποιήσει την άνομη κατοχή της γης μας με δικά του λαμπερά σύμβολα. Να βάλει άλλη μια βούλα αποικιοκρατικής μονιμότητας φτύνοντας στα μούτρα τη διεθνή κοινότητα και τις αποφάσεις Οργανισμών και Συμβουλίων στα οποία επιθυμεί να ενταχθεί.
Το «προεδρικό» και η «Βουλή» που εγκαινίασε με την άγρια σιγουριά του επιδρομέα οριοθετούν μια νέα φάση της κατοχής. Της δίνει πια και αρχιτεκτονική υπόσταση σχηματοποιώντας τη ματαιοδοξία του. Όπως κάνουν όλοι οι μεγάλοι αδίστακτοι δικτάτορες που σέβονται το όραμά τους. Η αρχιτεκτονική υπήρξε πάντα μεγάλο ατού για κάθε μεγαλομανή δικτάτορα.
Τι κοινωνία είμαστε που την ώρα που ο κατακτητής έρχεται να βάλει την βούλα και τα σύμβολά του στην κατοχή της πατρίδας μας επιλέγουμε να διαδηλώνουμε για τον επεκτατισμό σε άλλη χώρα;
Δεν ξέρω αν το μεγαλύτερο σοκ ήταν η ίδια η επίσκεψη του δικτάτορα ή η απάθεια και η σιωπή με την οποία την δεχτήκαμε.
Μόνο μια μια χούφτα Κερυνειώτες και άλλοι πρόσφυγες με συνθήματα και τα ονόματα κατεχόμενων χωριών σε αυτοσχέδια πλακάτ όρθωσαν ανάστημα στον σουλτάνο. Τα λάβαρά τους και η αξιοπρέπεια που κουβάλησαν στους κουρασμένους τους ώμους έμοιαζαν τόσο απόμακρα για την εποχή μας… Μόνοι τους, με την… υποχρεωτική συμμετοχή κάποιων πολιτικών, χωρίς μικρόφωνα, χωρίς τηλεοπτικό χρόνο και με το βάρος της απουσίας όλων των άλλων στην πλάτη τους έμοιαζαν γραφικοί. Από που ήρθαν; Γιατί πήγαν στο οδόφραγμα οι άμοιροι; Για ποιους;
Λίγες ώρες πριν έξω από το Προεδρικό μια άλλη διαμαρτυρία με περισσότερους συμμετέχοντες, τραβούσε το ενδιαφέρον των social media και των καμερών: διαδηλωτές κατά της επίσκεψης του Προέδρου Χριστοδουλίδη στο Ισραήλ και της συνάντησής του με τον Νετανιάχου. Μια διαδήλωση πολιτικά θεμιτή – αλλά ταυτόχρονα δείκτης μιας ιδιόμορφα επιλεκτικής αγανάκτησης. Δείκτης του πώς οι ευαισθησίες μας εξαντλούνται όταν τα θέματα πουλούν και προσφέρονται για μικροπολιτική.
Αλοίμονο να μην φωνάζαμε για την Γάζα και τους ανθρώπους που σκοτώνονται από ιμπεριαλιστές. Να το κάνουμε και για την Γάζα και για την Ουκρανία. Αλλά και για την Κερύνεια, την Μόρφου και την Αμμόχωστο. Τι κοινωνία είμαστε που την ώρα που ο κατακτητής έρχεται να βάλει την βούλα και τα σύμβολά του στην κατοχή της πατρίδας μας επιλέγουμε να διαδηλώνουμε για τον επεκτατισμό σε άλλη χώρα;
Τι εννοούν οι πολιτικοί ηγέτες όταν φορτικά κλαίγονται πως ο λαός παρασύρεται και αποπροσανατολίζεται από την ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε;
Την ώρα που ο Ερνογάν χαμογελούσε με σιγουριά εγκαινιάζοντας τα σύμβολα της μονιμότητας στην κατοχή εμείς σιωπούσαμε. Κάποιοι επέλεγαν να φωνάζουν για μια άλλη κατοχή και εξεγείρονταν για τον ιμπεριαλισμό σε άλλη χώρα. Και τον δέχονταν, τον δεχόμαστε, στη γη μας. Με τη σιωπή και την ανοχή μας.
Ποιο είναι άραγε το πιο επικίνδυνο; Το ότι ο Ερντογάν έχτισε και εγκαινίασε τα σύμβολα των «θεσμών» του στην κατεχόμενη γη μας ή το ότι εμείς, επιβεβαιωμένα πια κτίσαμε τοίχους στην ίδια μας τη μνήμη;
