Να «τα βρει με τη Μέρκελ» προέτρεψε ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν τον Αλέξη Τσίπρα. Μάλιστα, απαντώντας του ωμά, ο Πούτιν του είπε ότι προτιμούσε να δώσει τα χρήματα που του ζητούσε ο Τσίπρας σε ένα ορφανοτροφείο, διότι αν τα έδινε στην Ελλάδα θα ήταν σα να τα πετούσε σε σκουπιδοτενεκέ. Ο πρώην πρωθυπουργός ζητούσε ποσό που έφτανε τα 200- 300 εκατ. ευρώ για την αγορά εντόκων γραμματίων του Δημοσίου. Όταν έγινε σαφές ότι ρωσική βοήθεια δεν θα υπήρχε, Πούτιν και Τσίπρας, σύμφωνα με όσα γράφει ο πρώην πρωθυπουργός, για την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.
Γράφει ο πρώην πρωθυπουργός στο βιβλίο του:
Το απόγευμα της ομιλίας μου στο Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης [σσ: 19 Ιουνίου 2015] συναντήθηκα με τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Αυτή η δεύτερη προσωπική μας συνάντηση υπήρξε πραγματικά σημαντική εμπειρία. Ήμασταν στην αίθουσα μόνο οι δυο μας. Χωρίς τους συμβούλους μας. Κρατήσαμε μόνο έναν μεταφραστή. Αφού του περιέγραψα τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης και μου είπε πόσο γενναία ήταν η μάχη που έδινα, περάσαμε στα πιο δύσκολα. Του ανέπτυξα την κατάσταση και τις σκέψεις μου. Ότι αυτό που επεδίωκα ήταν μια έντιμη συμφωνία με τους εταίρους και είχα ήδη κάνει αρκετά βήματα προς τα πίσω για να την πετύχω. Δεν ήμουν όμως διατεθειμένος και να αφήσω τη χώρα μου στις διαθέσεις των δανειστών. Θα επέμενα ώς το τέλος στην προσπάθεια να βρεθεί ένας έντιμος συμβιβασμός, αλλά μετά από εβδομάδες βασανιστικών διαπραγματεύσεων είχα αρχίσει πια να αμφιβάλλω για τις προθέσεις τους.
Ήθελα λοιπόν να ξέρω πού πατάω. Να μου πει [σσ: ο Βλαντίμιρ Πούτιν, στον Αλέξη Τσίπρα] καθαρά ποια ήταν η θέση της Ρωσίας. Και ποια θα ήταν αν, παρά τις δικές μας προσπάθειες, οι διαπραγματεύσεις κατέληγαν σε ναυάγιο. Τι σήμαινε το γεγονός ότι ακόμα και μια συμβολική επένδυση 200-300 εκατομμυρίων σε έντοκα γραμμάτια του Ελληνικού Δημοσίου, η Ρωσία την αρνήθηκε.
Η απάντηση του ήταν όχι απλώς ειλικρινής, αλλά θα έλεγα ωμή. Θα προτιμούσε, μου είπε, εκείνα τα χρήματα που ζητήσαμε να τα έδινε σε ένα ορφανοτροφείο, διότι, αν τα έδινε στην Ελλάδα, θα ήταν σαν να τα πετούσε σε έναν σκουπιδοτενεκέ. Γιατί η Ελλάδα ήταν μια χώρα χρεοκοπημένη και δεν θα σωζόταν με 300 εκατομμύρια ευρώ. Είχε ανάγκη από 300 δισ. και όχι από 300 εκατομμύρια. Η Ρωσία, συνέχισε, είναι μια πλούσια χώρα, αλλά όχι τόσο πλούσια ώστε να μπορεί να ξεπληρώσει το χρέος της Ελλάδας. Εντέλει, κατέληξε, πως θα έπρεπε να φτάσω σε μια Συμφωνία με τους εταίρους μας. «Να τα βρεις με τη Μέρκελ», μου είπε απλά και καθαρά.
Μου εξήγησε ύστερα, μετά από μικρή σιωπή που έδειξε ότι σκεφτόταν τα λόγια του. «Κοίταξε», είπε, «θέλω να έχω με την Ελλάδα και ειδικά με τη δική σας Κυβέρνηση μια πολύ καλή σχέση. Αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να σου ομολογήσω ότι και με τη Μέρκελ έχω επίσης μια πολύ καλή σχέση. Η Γερμανία είναι μια χώρα με την οποία διατηρούμε ανέκαθεν μια πολύ στενή σχέση, έχουμε αυτή τη στιγμή δύο αγωγούς που μεταφέρουν εκεί φυσικό αέριο. Έχουμε κοινά συμφέροντα. Θέλω να έχω εξαιρετικές σχέσεις με την Ελλάδα και πιστεύω ότι μαζί σας θα κάνουμε πολύ σημαντικά βήματα, και αυτή τη σχέση θα πρέπει να την ενισχύσουμε. Αλλά η Ελλάδα, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό, ανήκει σε μια άλλη σφαίρα επιρροής».
«Εννοείς το ΝΑΤΟ;» τον διέκοψα.
«Ναι, ανήκει στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Βρίσκεται στη γερμανική σφαίρα επιρροής».
Ήταν ξεκάθαρος και αφοπλιστικά ειλικρινής. Του ξεκαθάρισα πως κι εγώ από την πλευρά μου επεδίωκα τη σύσφιγξη των σχέσεων της Ελλάδας με τη Ρωσία. «Αντιλαμβάνομαι», του απάντησα, «ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που ανήκει σε συμμαχίες του δυτικού κόσμου, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, αλλά από την άλλη μπορεί να συνομιλεί με όλους. Να έχει καλές σχέσεις με πολλές χώρες στην Ανατολή και στον Παγκόσμιο Νότο και όχι μόνο με χώρες της Δύσης και του Βορρά. Και εντέλει να ακολουθεί μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική».
Στο τέλος της συζήτησης, πιο χαλαροί, καταλήξαμε να κάνουμε αναδρομή στην Ιστορία του Ψυχρού Πολέμου, που φαίνεται πως άρεσε και στους δυο μας. «Έτσι όπως μου τα λες», του είπα, «ισχύει ακόμη η Γιάλτα, τότε που ο Στάλιν, ο Ρούσβελτ και ο Τσόρτσιλ μοίρασαν τις σφαίρες επιρροής». «Ναι, έχεις δίκιο, έτσι είναι, βεβαίως και ισχύει». «Το ξέρεις, φαντάζομαι, ότι κάποιοι λένε πως το σε ποιες σφαίρες επιρροής θα ανήκε η Ελλάδα και οι άλλες Βαλκανικές χώρες το συμφώνησαν ο Τσόρτσιλ με τον Στάλιν στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1944, γράφοντάς το, μάλιστα, πάνω σε μια χαρτοπετσέτα», πρόσθεσα. «Όχι σε μια χαρτοπετσέτα, σε ένα τσιγαρόχαρτο», με διόρθωσε χαμογελώντας.
«Σύντροφε πρωθυπουργέ»
Στο βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα γίνεται αναφορά και στο πρώτο του ταξίδι στη Μόσχα με την ιδιότητα του πρωθυπουργού, τον Απρίλιο του 2015 - όταν τα μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας προσφωνούσαν «σύντροφο» τον πρωθυπουργό Μεντβέντεφ. Γράφει μεταξύ άλλων ο πρώην πρωθυπουργός:
Η επίσκεψη στη Μόσχα πραγματοποιήθηκε στις 8 Απριλίου 2015 και δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητη στα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων. Αυτός εξάλλου ήταν και ο δικός μου σκοπός. Το ταξίδι μου εκείνο είχε ήδη προκαλέσει ανησυχία στους Ευρωπαίους, αρκετές μέρες νωρίτερα. Δεν ήταν μόνο η παραδοσιακή ρωσοφοβία που χαρακτήριζε μεγάλο μέρος των Ευρωπαίων αξιωματούχων και πολιτικών ελίτ, ούτε αποκλειστικά ο βαθύς τους φόβος πως η νέα ελληνική Κυβέρνηση θα αποτολμούσε να αποστασιοποιηθεί από τη σκληρή, κοινή ευρωπαϊκή γραμμή, απέναντι στη Ρωσία, που μόλις λίγους μήνες νωρίτερα είχε προχωρήσει στην προσάρτηση της Κριμαίας. Στα παραπάνω τώρα αθροιζόταν κι η ανησυχία μήπως η Ελλάδα έβρισκε μια εναλλακτική λύση στις χρηματοδοτικές της ανάγκες. Για να πω την αλήθεια, καθόλου δεν με στενοχωρούσαν οι ανησυχίες τους, κάθε άλλο μάλιστα, υπολόγιζα σε αυτές.
Στην αντιπροσωπεία για τη Μόσχα συμμετείχαν ο Κοτζιάς, ο Ήσυχος, ο Λαφαζάνης και η Βαλαβάνη. Ασφαλώς, δεν ήταν ένα συνηθισμένο ταξίδι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως τα μισά μέλη της αποστολής που με συνόδευαν νόμιζαν ότι πήγαιναν στη Σοβιετική Ένωση και όχι στη Ρωσία. Αυτό, βεβαίως, οφειλόταν στο βάρος που ασκούσε η κληρονομιά της ΕΣΣΔ πάνω μας. Δεν ήταν κάτι που είχαμε ξεπεράσει. Ακόμα και σε μένα, που ήμουν νεότερος και χωρίς πολλές μνήμες του Ψυχρού Πολέμου, αυτό το ταξίδι προκαλούσε ένα δέος, απλώς δεν ήθελα μέσα μου να το παραδεχθώ....
Όταν ολοκληρώσαμε τις τοποθετήσεις μας με τον Μεντβέντεφ, πήραν τον λόγο οι δικοί μου υπουργοί, ο Λαφαζάνης, η Βαλαβάνη, ο Ήσυχος, οι οποίοι, με απόλυτη φυσικότητα και κατ' επανάλήψη, τον προσφωνούσαν «σύντροφε Πρωθυπουργέ». Ο Μεντβέντεφ χαμογέλασε ευγενικά, αλλά στο πρόσωπό του φάνηκε για μια στιγμή εκείνο το μειδίαμα της ήπιας αμηχανίας η σιωπηλή γλώσσα των διπλωμάτη που αναρωτιέται πού ακριβώς έχει μπλέξει.
Μου έριξε μια γρήγορη, όλο νόημα ματιά. Φανταζόμουν, σχεδόν τον άκουγα να μονολογεί μέσα του: «Μα είναι δυνατόν; Αυτοί δεν είναι απλώς παλιοί κομμουνιστές, είναι ταξιδιώτες στον χρόνο».
Πηγή: Protothema
