Είναι μερικές απορίες που δυσκολεύονται να φτάσουν μέχρι τα χείλη και να ειπωθούν, αλλά σε αυτή την περίοδο του εγκλεισμού λίγο πολύ στριφυγύρισαν στο μυαλό όλων μας: «Τι κόσμο θα βρούμε τώρα που θα ξαναβγούμε έξω;», «θα είναι ποτέ ξανά ίδια η ζωή;», «πώς θα είναι οι επαφές με τους ανθρώπους και ιδίως τους άγνωστους;».
Μέχρι τώρα, είχαμε το καταφύγιο, ελάχιστα αγαπημένα μας πρόσωπα και το πολύ πολύ το περιβάλλον της δουλειάς μας. Άντε και το δικαίωμα για μια βόλτα σε γειτνιάζουσα περιοχή. Από αύριο (4/5) όμως ξεκινά μια διαφορετική μέτρηση. Αυτή που μετράμε αντίστροφα για να ξανανοίξει η ζωή. Βήμα-βήμα βέβαια και για λόγους υγείας αλλά και μη μας καθίσει και βαρύ. Όσοι περπατούσατε ξέρετε το συναίσθημα του να πλησιάζεις άνθρωπο και να νιώθεις παράξενα. Να προσπαθείς να απομακρυνθείς, να βλέπεις να αλλάζουν ακόμα και πεζοδρόμιο. Θα είναι ξανά τα πράγματα ίδια; Θα εμπιστευτούμε ξανά τους ανθρώπους; Πολύ δύσκολη απάντηση αφού ποτέ η σύγχρονη κοινωνία δε βίωσε κάτι ανάλογο.
Ο πρόεδρος της δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, όταν διάβαζε το παραμύθι για τα παιδάκια, «Μικρός Πρίγκιπας, Αντουάν Ντε Σαιντ Εξιπερί», άθελά του μου έδωσε μια ιδέα.
Το απόσπασμα που μου ήρθε στο μυαλό δεν το ακούσαμε στο βίντεο, αλλά είναι ένας πολύ καλός οδηγός για το πώς θα ξαναβρεθούμε. Πώς θα ξαναχτίσουμε τις σχέσεις μας, πώς θα μπορέσουμε ξανά να κάνουμε γνωριμίες με διάθεση αυτές να αντέξουν στο χρόνο. Πάντα αυτό ήταν και το πιο δύσκολο ξέρετε.
Ο πρίγκιπας του παραμυθού συναντά την Αλεπού και της ζητά να παίξουν μαζί: «Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δε μ' έχουν ημερώσει» απάντησε και στην ερώτηση «Τι πάει να πει ημερώσει», η Αλεπού απάντησε: «Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει «να δημιουργείς δεσμούς... […] Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ' αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά».
Στη συνέχεια, εξήγησε στον πρίγκιπα και τον τρόπο:
«Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις. Αλλά, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά...».
Κάπως έτσι μπορεί να χρειαστεί να το πάμε, για να εξυφάνουμε και πάλι τον ιστό που θα μας φέρνει κοντά και θα μας ενώνει, δε θα μας αναγκάζει να αλλάζουμε πεζοδρόμιο στη θέα άλλων ανθρώπων. Η υγεία είναι το παν, δεδομένο. Πρέπει όλα να γίνουν σιγά-σιγά και τηρώντας τα μέτρα υγιεινής, πλήρως αποδεκτό.
Όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και την ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνεί, να συναντά ανθρώπους και κάποιους να τους κρατά στη ζωή του. Να φλερτάρει και να διαλέγει σύντροφο. Να ΖΕΙ. Πάμε πάλι πίσω, εκεί έξω, για να προστατεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, αλλά και για να ξαναγνωριστούμε. Ίσως πριν, να το κάναμε επιπόλαια και χωρίς συναίσθημα, για αυτό κρατούσε λίγο. Ευκαιρία είναι να εφαρμόσουμε την πρακτική της «Αλεπούς», ίσως μας φανεί πιο ωφέλιμη σε βάθος χρόνου…
