Μιχάλης Λουκά
Οι κάτοικοι του Σουνίου Ζανακιάς, μετρούν τις πληγές τους. Η επόμενη μέρα της καταστροφικής πυρκαγιάς τούς βρήκε να στέκονται με απόγνωση μπροστά από καμένα σπίτια (ευτυχώς τα περισσότερα γλίτωσαν), ανάμεσα σε ένα περιβάλλον που ξεκαπνίζει και δίπλα από μια -πρώην πλέον- δασώδη έκταση.
Μια κοινότητα που ζούσε κυριολεκτικά μέσα στο πράσινο είναι αναγκασμένη πια να συνηθίσει στο μαύρο. Η τεράστια έκταση από πεύκα, κυπαρίσσια, πλατάνια και ο προστατευόμενος οικότοπος στην ανατολική μεριά, δεν υπάρχουν πλέον. Έχουν καεί.
Άνθρωποι μόνοι τους, με ένα ατομικό εργαλείο ή ένα κουβά στο χέρι προσπαθούν να διορθώσουν ό,τι μπορούν, κυρίως για να προλάβουν τυχόν αναζωπυρώσεις. Πώς όμως να τα καταφέρουν χωρίς καμιά βοήθεια; Χωρίς νερό και χωρίς ηλεκτρισμό;
«Οι αρμόδιοι μας άφησαν στο έλεος του Θεού. Δεν ήρθε καμιά βοήθεια και είμαστε 15 λεπτά από τη Λεμεσό», μας είπαν κάτοικοι με φανερή την απόγνωση στο πρόσωπό τους, καταγγέλλοντας πως δεν είχαν ούτε νερό για να επιχειρήσουν να προστατεύσουν τις περιουσίες τους.
Κάπως έτσι, κάηκε ακόμη μια πανέμορφη πράσινη γωνιά της πατρίδας μας, που και αυτή θα μπορούσαμε να την είχαμε προστατεύσει, αν, αν, αν… Στα λόγια πρωταθλητές, στις πράξεις τελευταίοι. Γι’ αυτό και η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Οι εικόνες τα λένε όλα: 
