ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

Κατακεραυνώνει το Δημόσιο η Σ.Πηλείδου - «Έζησα παλιοχαρακτήρες»

Η ανάρτηση της σεισμολόγου σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης

24news team

Η Συλβάνα Πηλείδου, Ανώτερη Γεωλογική Λειτουργός, προκάλεσε αίσθηση με καταγγελία της μέσω ανάρτησής της στον προσωπικό της λογαριασμό σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, για τις συνθήκες που επικρατούν τόσο στο Τμήμα Γεωλογικής Επισκόπησης όσο και ευρύτερα στον Δημόσιο τομέα. Με ένα μακροσκελές Tweet, η κα Πηλείδου αναφέρει τις συνθήκες «πολέμου» που βίωσε στα πρώτα της χρόνια στον χώρο, ενώ όπως αναφέρει ένα υπηρεσιακό πισώπλατο μαχαίρωμα σχετικό με την ευάλωτη κατάσταση της, λόγω του χαμού του πατέρα της, στάθηκε η αφορμή για να «σκοτωθεί ακαριαία το φιλότιμο της».

Η κα Πηλείδου, προσθέτει στην ανάρτηση της του λόγους για τους οποίους ασχολήθηκε με τον τομέα της σεισμολογίας, ενώ παροτρύνει τη νεολαία να μείνει στο εξωτερικό και να προσφέρει για μια ξένη χώρα, αφού όπως αναφέρει «το δημόσιο σκοτώνει τους επιστήμονες, τους σωστούς και ηθικούς ανθρώπους».

Αναλυτικά η ανάρτηση της

Μπήκα στο δημόσιο το 2006. Ήθελαν σεισμολόγο λόγω αφυπηρέτησης του τότε (όχι σεισμολόγου) αλλά υπεύθυνου τεχνικού του τότε δικτύου. Ήμουν η μόνη δικαιούχος που έκανε αίτηση. Ήμουν ήδη διορισμένη καθηγήτρια φυσικής στη πόλη μου τη Λεμεσό. Ήμουν σε δίλημμα. Αποφάσισα να ακολουθήσω την ειδίκευση μου. Αποδέχτηκα τη θέση. Μετακόμισα. Δέχτηκα πόλεμο από τον τότε υπεύθυνο του δικτύου (μπορούσε να ήταν παπάς μου)-δεν με ήθελε γιατί σε αντίθεση με αυτόν είχα προσόντα σεισμολόγου. Άντεξα λίγα χρόνια. Έφυγε. Ξαφνικά όλοι όσοι τον υποστήριζαν "με αγάπησαν". Έζησα αδικίες και ζήλιες. Ένιωσα τον αληθινό φθόνο. Έζησα παλιοχαρακτήρες. Μαχαιρώματα πισώπλατα. Όμως αγαπούσα το αντικείμενο μου.

Ειδικεύτηκα στη σεισμολογία επειδή στα 22 μου το καλοκαίρι που ήμουν έτοιμη να ακολουθήσω μεταπτυχιακό σε εφαρμοσμένη φυσική (σε ιατρική) έγινε ο σεισμός Γεράσας τον Αύγουστο 1999. Τον έζησα σαν πολίτης. Φρικιαστικός ο σεισμός και απανωτοί μετασεισμοί μας οδήγησαν σε ένα τροχόσπιτο για να κοιμόμαστε χωρίς έγνοια. Περιμέναμε να ακούσουμε πληροφορίες στο ραδιόφωνο. Ξέραμε ότι οι σεισμοί δεν προβλέπονται. Αλλά μόνο και μόνο να ακούς κάποιον ειδικό να σου μιλά, νιώθεις μιας μορφής ασφάλεια. (Το κράτησα αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μου.)

Ακολούθησα τον δρόμο της σεισμολογίας. Άντεξα όλα τα στραβά του δημόσιου τομέα. Τις νοοτροπίες. Τις δολοπλοκίες για προσωπικά συμφέροντα. Αγαπούσα το αντικείμενο μου. Κάναμε καινούριο δίκτυο, καινούρια σεισμολογικά κέντρα. Σιγά σιγά τα διάφορα άσχημα γεγονότα (όταν δουλεύεις και έχεις επιτυχίες πάντα φταις σε κάποιους) μου έτρωγαν το φιλότιμο, αλλά πάντα το έβρισκα πίσω ακόμη πιο ενισχυμένο.

Αυτό που είχα στο πίσω μέρος του μυαλού με έκανε να χρησιμοποιώ το Twitter για ενημέρωση του κόσμου 24/7 άσχετα με το ωράριο του δημοσίου υπαλλήλου, άσχετα με το ότι ούτε υπερωρίες ούτε αποζημίωση υπάρχει. Αγαπούσα το αντικείμενο μου και ήθελα προσφέρω το λιθαράκι μου στην κοινωνία με ανιδιοτέλεια και το έκανα με όλη μου τη ψυχή. Έχασα τον παπά μου (κάποιοι το ξέρετε). Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Κατάρρευσε ο κόσμος μου. Έγιναν οι σεισμοί Τουρκίας την επόμενη της κηδείας. Έπρεπε να μην εγκαταλείψω τον κόσμο. Έκανα ότι μπορούσα. Μέσα στον πόνο και τα δάκρυα ενημέρωνα στο Twitter. Σήμερα εισέπραξα ένα υπηρεσιακό πισώπλατο μαχαίρωμα σχετικό με την ευάλωτη μου κατάσταση λόγω του χαμού του παπά μου, το οποίο σκότωσε ακαριαία το φιλότιμο μου.

Αγαπώ το αντικείμενο μου, σέβομαι την κοινωνία. Θα ενημερώνω. Όχι όμως με την ιδιότητα μου ως δημόσιου υπαλλήλου αλλά ως σεισμολόγου-πολίτη. Δεν θα προωθώ πλέον αναρτήσεις μου στο @CY_earthquakes ούτε θα το διαχειρίζομαι. Θα είναι προσωπικές απόψεις. Η νοοτροπία του δημοσίου με έχει σκοτώσει. Στα 45 μου. Λυπάμαι πολύ για αυτό ,είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην το αφήσω ποτέ να συμβεί. Σας ευχαριστώ όλους.

Το 2007 έκανα καταγγελία στο Τμήμα για τον πόλεμο και bullying που δεχόμουν ενδοτμηματικά. Μου είπαν "ποτέ ξανά δεν έχει καταγγείλει υφιστάμενος προϊστάμενο του και ξανασκέψου το". Μετά μου είπαν "δεν υπάρχει λύση, πρέπει απλά να τον περιμένεις να φύγει, έτσι είναι το σύστημα". Δηλαδή ήμουν εγώ η κακιά.

Οι σεισμοί γίνονται οποιαδήποτε ώρα της ημέρας νύχτας. Χρόνια ζητούσαμε βάρδιες/σύστημα αναμονής (on call). Όχι για πληρωμή. Για να οργανώσουμε τις οικογένειες μας και την προσωπική μας ζωή για να μπορούμε να ανταποκρινόμαστε σωστά και υπεύθυνα. Όχι. Βάρδιες αποκλείεται γιατί είστε 2 λειτουργοί. On call με αποζημίωση σε ελεύθερο χρόνο δεν γίνεται γιατί δεν θα προλαβαίνετε όλα τα υπόλοιπα καθήκοντα σας φόρτωσε το Τμήμα. Ζητήσαμε on call με αποζημίωση σε ελεύθερο χρόνο όχι αυτή που προνοεί ο νόμος αλλά πολύ πολύ μικρότερη. Όχι. Χωρίς οποιοδήποτε σύστημα λοιπόν ήταν η επιλογή τους. Αλλά μας κουνούσαν το δάκτυλο εμάς τους 2 λειτουργούς: "γιατί εψές η ώρα 3 δεν απαντούσες το προσωπικό σου κινητό" και μας απειλούσαν για τις αξιολογήσεις μας. Οι υπόλοιποι συνάδελφοι εκτός σεισμολογίας άλλης κλάσης υπάλληλοι. Σχόλαναν 15:00 έκλειναν το κινητό, κύριοι του εαυτού τους. Χωρίς συνέπειες. Όμως αγαπούσα τη δουλειά μου. Έτσι όπου κ αν ήμουν έτρεχα να εξυπηρετήσω το Τμήμα. Όπου πήγαινα διακοπές/ΣΚ, πάντα με το laptop μήπως και έχουμε σεισμό.

Θυσίασα ατέλειωτες προσωπικές ώρες και ατέλειωτες ώρες ύπνου και ακύρωσα ατέλειωτα προσωπικά πλάνα. Με δική μου επιλογή. Δεν ήθελα μπράβο. Μόνο στοιχειώδη εκτίμηση. Εισέπραξα ασύλληπτα τεράστια αχαριστία όλα αυτά τα χρόνια. Όχι απλά δεν εκτιμήθηκε η (από δική μου επιλογή) αυτοθυσία μου αλλά την χρησιμοποίησαν εις βάρος μου. Φιλοδοξίες, διαφθορά, υποκρισία, ανικανότητες, αναξιοκρατία. ανασφάλειες.

Τώρα η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της ανοχής μου και του φιλότιμου μου. Το δημόσιο σκοτώνει τους επιστήμονες και τους σωστούς και ηθικούς ανθρώπους. Φεύγεις με αξιοπρέπεια ή μένεις εκεί πεθαμένος. Νέα παιδιά, νέοι επιστήμονες, η συμβουλή μου είναι να μείνετε στο εξωτερικό, να προσφέρετε σε μια ξένη χώρα. Θα το μετανιώσετε αν έρθετε στην "πατρίδα" σας. Οι ξένοι θα σας εκτιμήσουν περισσότερο, θα σας δικαιώσουν, θα μπορείτε να παραμείνετε αξιοπρεπείς επιστήμονες στον τομέα σας. Είδα ανθρώπους να παίρνουν προαγωγή ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΦΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ τους κατά την οποία μέρα έκαναν πάρτι στο Τμήμα. Δηλαδή να φεύγουν με προνόμια για να οποία ποτέ δεν δούλεψαν. Είδα να κλέβουν από το δημόσιο.

Επίσης φόβου τους υπό εσού ευεργετηθέντες: το άκρον άωτον της αχαριστίας. Είδα να "προχωρούν" ανάξιοι και ακατάλληλοι διότι είχαν άπειρο χρόνο να δικτυώνονται με τα μέσα τους στο ανήθικο παιχνίδι του πάρε-δώσε χάρες και ρουσφέτι, εις βάρος άλλων άξιων και εργατικών υπαλλήλων που αξιοποιούσαν τον χρόνο τους δουλεύοντας, εκτελώντας το καθήκον τους. Είδα να χρησιμοποιούν υπηρεσιακό χρόνο και μισθούς του δημοσίου (φόρους του κόσμου) για να κάνουν μεταπτυχιακά αντί να εκτελούν τα υπηρεσιακά τους καθήκοντα, όχι από ενδιαφέρον προς το αντικείμενο τους, όχι για να προσφέρουν περισσότερα στον τόπο τους αλλά για να αρπάξουν προαγωγή. Νόμισα θα κάνω τη διαφορά. Προσπάθησα. Θεώρησα ότι είναι θέματα της προηγούμενης γενιάς. Δεν υπάρχει ελπίδα. Είναι ριζωμένη αυτή η νοοτροπία και περνά από γενιά σε γενιά. Έχω σιχαθεί το δημόσιο και ντρέπομαι που συγκαταλέγομαι στους δημόσιους υπαλλήλους. Θα με τιμωρήσουν για αυτή την εξομολόγηση.

Ή θα με βγάλουν τρελή (το πιο εύκολο, το έκαναν στο παρελθόν όταν δεν τους σύμφερε η στάση μου). Ή θα πουν "μάνα μου την καημένη έχασε τον παπά της κ έχασε τα λογικά της και της φταίνε όλοι". Δεν θα μου πάρουν την ελευθερία λόγου.

Ξέχασα να αναφέρω ότι εκείνος που μου έκανε πόλεμο είχε μόνο απολυτήριο σχολείου, δεν είχε πανεπιστημιακό δίπλωμα, και δεν ξέρω πώς τον έκαναν Λειτουργό και μετά Ανώτερο Λειτουργό. Τον σεβόμουν, τις εμπειρίες του με τους σεισμούς, την ηλικία του, τη θέση του. Εισέπραξα μίσος.

Κοινωνία: Τελευταία Ενημέρωση

X
X