Σε μια σπαρακτική ανάρτηση προέβη ο πατέρας του 26χρονου Αλέξανδρου, ο οποίος δολοφονήθηκε έξω από περίπτερο στα Κονιά.
Ο κύριος Γιώργος Αντωνίου αναφέρει χαρακτηριστικά: "Έφυγες νωρίς αγόρι μου. Δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος πόνος για ένα γονιό που χάνει το παιδί του με αυτόν τον τρόπο. Είναι αβάσταχτος. Θα προσπαθήσω όμως, μέσα από αυτόν τον πόνο να εκφραστώ….., σου το χρωστώ".
Σε άλλο σημείο της συγκινητικής ανάρτησης του αναφέρει: "Δεν έφυγες από εμάς. Μόνο από τα μάτια μας. Από την καρδία μας δεν θα φύγεις ποτέ"...
Παράλληλα παρακαλεί όλους όσους δεν γνώρισαν τον γιό του και δεν γνωρίζουν τα γεγονότα, όπως γράφει, «να μην συνεχίζουν να τον μαχαιρώνουν. Ας σεβαστούν τη μνήμη του και τον δικό μας πόνο».
Αυτούσια η ανάρτηση
Έφυγες νωρίς αγόρι μου. Δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος πόνος για ένα γονιό που χάνει το παιδί του με αυτόν τον τρόπο. Είναι αβάσταχτος. Θα προσπαθήσω όμως, μέσα από αυτόν τον πόνο να εκφραστώ….., σου το χρωστώ.
Σε σκότωσαν τόσο άνανδρα για ένα «έγκλημα» που έκανες. Αγάπησες Αλέξανδρε μου και προδόθηκες. Αυτό ήταν το έγκλημα σου.
Όλοι όσοι σε γνώρισαν σε αγάπησαν. Ήσουν η προσωποποίηση της καλοσύνης, της ανιδιοτέλειας και της ανθρωπιάς, χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου με ήθος αρχές ιδανικά και αξίες.
Πάλεψες να κρατηθείς στη ζωή και τα κατάφερες για 48 ώρες. Ευχαριστούμε το Θεό που σε βοήθησε για να μπορέσουμε, εμείς οι γονείς σου, να σου επαναλάβουμε το πόσο πολύ σε αγαπήσαμε και ότι ήσουν ότι καλύτερο είχε συμβεί στη ζωή μας.
ΓΙΕ μου, 26 χρόνια και όμως μοιάζει σαν μια ανάσα. Σε είδα να μεγαλώνεις, να γίνεσαι άνδρας, να γελάς με εκείνο το γέλιο που γέμιζε όποιο χώρο και να βρισκόσουν.
Δεν ήσουν πια παιδί, ήσουν η προέκταση του εαυτού μου στον κόσμο. Και τώρα που λείπεις, η απουσία σου δεν είναι απλά κενό. Είναι γκρέμισμα.
Δεν ξέρω πως θα τα καταφέρνω να ξυπνώ σε ένα κόσμο όπου δεν υπάρχουμε πια οι δύο μας όπως πριν. Δεν ξέρω πως να συνηθίσω ότι οι συμβουλές που δεν σου έδωσα, τα λόγια που δεν είπα, οι αγκαλιές που άφησα για «αργότερα» έμειναν όλες πίσω χωρίς εσένα.
Ένας πατέρας δεν θάβει το παιδί του. Θάβει ένα κομμάτι από τον ίδιο του τον εαυτό. Και όμως, μέσα σε όλο αυτό τον πόνο, νιώθω την παρουσία σου σαν μια ανάσα στον αέρα.
Τη δύναμη σου να με κρατά όρθιο όταν δεν μπορώ να σηκωθώ.
ΓΙΕ μου, 26 χρόνια ήταν λίγα. Και όμως άφησαν σημάδι που δεν σβήνει. Και όσο και αν πονώ, όσο κι αν ψάχνω να σε βρω σε κάθε λεπτομέρεια, θα συνεχίσω να περπατώ με την περηφάνεια ότι είχα ένα γιο σαν εσένα.
Δεν έφυγες από εμάς. Μόνο από τα μάτια μας. Από την καρδία μας δεν θα φύγεις ποτέ.
Στην αγκαλιά του Χριστού μας και των αγγέλων όπου βρίσκεσαι να προσεύχεσαι, όπως μόνο εσύ ξέρεις, για όλους όσους σε λάτρεψαν.
* Ευχαριστούμε όλους όσους μας συμπαραστέκονται σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Τους εφέδρους καταδρομείς, (αλήθεια, πόσο περήφανος ήσουν για το πράσινο σου μπερέ), τη δεύτερη σου οικογένεια, τα «αδέλφια» σου όπως αποκαλούσες τους οργανωμένους φίλους της ομάδας σου του Απόλλωνα και όλους τους γνωστούς και αγνώστους που ήρθαν να σε αποχαιρετήσουν.
* Θέλω να παρακαλέσω όλους όσους δεν γνώρισαν τον γιό μου και δεν γνωρίζουν τα γεγονότα να μην συνεχίζουν να τον μαχαιρώνουν. Ας σεβαστούν τη μνήμη του και τον δικό μας πόνο.
