must.com.cy
Όλοι έχουμε χαζέψει με τον Joe από το «You» – τον γοητευτικό (και ψυχάκια) stalker που νομίζει ότι η παρακολούθηση, οι κρυφές κάμερες και τα… αιφνίδια «τυχαία» ραντεβού είναι μια twisted μορφή ρομαντισμού. Μόνο που, στην πραγματική ζωή, το stalking δεν έχει soundtrack, ούτε θα παιχτεί ως σειρά στο Netflix. Έχει άβολα βλέμματα, διαρκές άγχος και την αίσθηση ότι κάποιος, κάπου, σε ξέρει… λίγο παραπάνω απ’ ό,τι θα έπρεπε.
Και ενώ πολλοί μπορεί να το παίρνουν στην πλάκα – «σιγά, απλά μου κάνει like σε όλες τις φωτογραφίες από το 2016» – η γραμμή μεταξύ ενδιαφέροντος και εμμονής μπορεί να γίνει επικίνδυνα θολή. Από την online παρακολούθηση μέχρι την «τυχαία» εμφάνιση έξω από το σπίτι ή τη δουλειά, το stalking είναι μια καθημερινή απειλή που πολλοί βιώνουν και λίγοι μιλούν γι’ αυτή.
Στο πλαίσιο αυτού του θέματος μιλήσαμε με 4 Κύπριες που είχαν τη γενναιότητα να μας ανοίξουν την καρδιά τους και να μοιραστούν τις πιο περίεργες, τρομακτικές ή και εντελώς αλλόκοτες εμπειρίες τους με stalkers.
Κάποιες το κατάλαβαν αμέσως, άλλες όχι. Κάποιες γέλασαν (νευρικά), άλλες φοβήθηκαν… Όλες, όμως, θυμούνται αυτή την εμπειρία μέχρι σήμερα.
Και τώρα, ήρθε η ώρα να τη μάθεις κι εσύ.
*Για ευνόητους λόγους, οι τέσσερις γυναίκες προτιμούν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους.
Γ - 33 ετών
«Πριν μερικά χρόνια, εργαζόμουν ως υπάλληλος σε ένα γραφείο στο κέντρο της πόλης. Η καθημερινότητά μου ήταν σχετικά προβλέψιμη – μέχρι που άρχισα να παρατηρώ έναν συγκεκριμένο άνθρωπο να εμφανίζεται έξω από τα γραφεία μας. Άρχισα να βρίσκω γλυκά τακτοποιημένα σε μικρά σακουλάκια, με σημειώματα τυλιγμένα προσεκτικά μέσα. ''Για το χαμόγελό σου'', ''Σήμερα ήταν δύσκολη μέρα, ελπίζω να γλύκανε λίγο'', ''Σε σκέφτομαι''. Μερικές φορές τα άφηνε στην πόρτα του γραφείου, άλλες φορές τα κρατούσε στο χέρι και στεκόταν σιωπηλός απέναντι μέχρι να φύγω. Δεν τον είχα προσκαλέσει ποτέ, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ, δεν είχα δώσει κανένα σημάδι ενδιαφέροντος. Μετά ξεκίνησαν τα ραβασάκια να γίνονται πιο προσωπικά με λεπτομέρειες από τη ζωή μου που δεν είχα μοιραστεί πουθενά. Άρχισα να κοιτάζω πίσω μου στον δρόμο, να αλλάζω διαδρομές, να φεύγω από τη δουλειά με συνοδεία».
Διαβάστε την συνέχεια στο must
