Χρήστος Ζαβός
Ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει.
Άμα όμως ΑΕΛ και Απόλλωνας είναι στα high τους, το κυπριακό ποδόσφαιρο, λαμβάνει μια πιο άγρια ομορφιά.
Καμιά φορά όντως, η αγριότητα υπερέχει δυστυχώς της ομορφιάς, μα όπως και να το κάνουμε οι Λεμεσιανοί μοιάζουν με το αλατοπίπερο στο κυρίως πιάτο.
Ποδοσφαιρικά, επικοινωνιακά, στις γειτονιές, ανάμεσα σε οικογένειες, φίλους και παρέες, έως και στο επίπεδο των διοικήσεων, οι δύο ομάδες της πόλης, συντηρούν όσο καμία άλλη στην Κύπρο, την έννοια της αντιπαλότητας.
Χωρίς να παρεμβάλλονται κόμματα, χωρίς να εξυπηρετούν κομματικά συμφέροντα ή και να υποκινούνται απ’ αυτά, τούτες οι δύο ομάδες, είναι ορκισμένοι εχθροί.
Και αφού δεν συμφιλιώνονται, πληρώνουν το τίμημα διαχρονικά.
Μην το πάμε στα πολύ παλιά.
Από την δεκαετία του 90’ δεν κατάφεραν ποτέ να δημιουργήσουν σχέσεις συνεργασίας για να φτιάξουν από τότε κοινό γήπεδο, ενώ και αυτό που τελικώς έφτιαξαν μετά από προσπάθειες δεκαετιών, δεν είναι δικό τους, όπως νόμιζαν ότι θα είναι.
Επιβλαβής κρίνεται η αντιπαλότητα τους και στο ποδοσφαιρικό κομμάτι.
Λίγο κανείς να θυμηθεί την προηγούμενη δεκαετία, όπου αμφότερες διέθεταν ανταγωνιστικές ομάδες, θα διαπιστώσεις ότι η έχθρα τους, η επιθυμία των δύο, να μην διακριθεί ο άλλος ήταν και αιτία που έχασαν τίτλους.
Εννοείται και ορθώς, τούτη τη διχόνοια, εκμεταλλευόταν ο ΑΠΟΕΛ, ο οποίος «θέρισε» εκείνα τα χρόνια, σαρώνοντας τους τίτλους, αφήνοντας τους Λεμεσιανούς να τσακώνονται μεταξύ τους.
Τα τελευταία χρόνια και ελέω της εποχής λιτότητας που πέρασε η ΑΕΛ, παρατηρήθηκε κάποια ύφεση στην κόντρα αν και στο κομμάτι των χούλιγκαν, τίποτα δεν άλλαξε.
Έγιναν και τι δεν έγιναν τα τελευταία χρόνια μες στην πόλη και στα γήπεδα.
Ποιος να ξεχάσει το τελευταίο μεταξύ τους ματς στο Τσίρειο ή τις αλλεπάλληλες διακοπές αγώνων ακόμη και στο τάχατες σύγχρονο νέο γήπεδο τους στο Κολόσσι.
Πέρασε ο χρόνος και φέτος η ΑΕΛ μετά από χρόνια σκληρής λιτότητας φαίνεται να επιστρέφει στα στάνταρ της.
Δεν ήθελε και πολύ, το επικοινωνιακό τους κομμάτι, θέλησε να δώσει μια άλλη ερμηνεία, σε σχέση μ’ αυτή που έδωσαν οι του Απόλλωνα για τις μεταγραφές των Σόκε και Κονσεϊσάο. Τα επικοινωνιακά πυρά ανταλλάχθηκαν και ο κόσμος πήρε θέση μάχης στο διαδίκτυο και τα καφενεία.
Στο μεταγραφικό, το επικοινωνιακό, που είναι και δική μας δουλειά, δεν θυμάμαι ποτέ διοικήσεις άλλων ομάδων, ν’ ανταλλάζουν πυρά, ντάλα καλοκαίρι για μεταγραφές «βόμβες» ή «ναυάγια», επικοινωνιακές νίκες ή ήττες!!
Αυτά, μόνο στη Λεμεσό.
Η πόλη στο βωμό της «ανάπτυξης» που κάποιοι ευαγγελιζόντουσαν μεταμορφώθηκε πλήρως.
Έχει αλλάξει όψη και ταυτότητα, σ’ ένα σύντομο χρονικό διάστημα που καλά, καλά οι κάτοικοι της δεν προλαβαίνουν να κατανοήσουν.
Η Λεμεσός, σχεδόν αρπάχτηκε από τους πολίτες της και παραδόθηκε στις υπερδυνάμεις του σύγχρονου οικονομικού συστήματος.
Τα πάντα έχουν διαφοροποιηθεί εκτός από ένα και μόνο πράγμα.
Η κόντρα της ΑΕΛ με τον Απόλλωνα. Ας είναι, κάτι να μας συνδέει με τη Λεμεσό που μεγαλώσαμε.
Χωρίς όμως βία και χωρίς ποτέ να τίθεται σε κίνδυνο η ζωή του οποιουδήποτε. Αελίστα ή Απολλωνίστα!!!
