Τη στιγμή που οι υπόλοιποι ήταν περίλυποι, χειροκροτούσαν τον κόσμο για τη στήριξη και έδειχναν αποκαρδιωμένοι για την απώλεια του πρωταθλήματος, μπροστά στην εξέδρα των φιλοξενούμενων στο Sinigaglia στο Κόμο, εκείνος διέφερε. Έβλεπες θυμό στο βλέμμα του. Οργή για ό,τι είχε συμβεί φέτος στην Ίντερ. Από τα μάτια του έβγαινε ένας όρκος. Ήταν σαν να έλεγε «αυτό πρέπει να το διορθώσω. Δεν θα αφήσω άλλον τίτλο για φέτος να ξεφύγει». Και αυτό σκοπεύει να κάνει στο Μόναχο ο Λαουτάρο Μαρτίνες!
Κι αν ορισμένοι αδυνατούν να πιστέψουν πως η φετινή σεζόν από το νταμπλ δεν μπορεί ν' ανατραπεί μετά την πολύ λάθος κλίση που έχει πάρει για τους «νερατζούρι» με την απώλεια του Super Coppa, του Coppa Italia και του πρωταθλήματος, το πιστεύει ίσως πιο δυνατά και σθεναρά ο Αργεντινός επιθετικός της ομάδας του Ιντζάγκι.
Γιατί δεν έβαλε τα κλάματα δίχως λόγο τις πρώτες μέρες που προσπαθούσε να ξεπεράσει τον τραυματισμό που είχε αποκομίσει μετά τον πρώτο ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα, μετά και την τεράστια προσπάθεια που είχε κάνει κόντρα στην Μπάγερν με γκολ στο Μόναχο και το Μιλάνο. Δεν πίεσε τον εαυτό του δίχως λόγο. Δεν επέστρεψε σε χρόνο dt για να σκοράρει στο επικό ματς του «Μεάτσα» με τους Καταλανούς για να δείξει τον δρόμο για την πρόκριση ανοίγοντας το σκορ στο μαγικό 4-3 που διαμορφώθηκε στην παράταση.
Και όπως το είπε και ο Σιμόνε Ιντζάγκι στη συνέντευξη Τύπου ενόψει της μεγάλης αναμέτρησης με την Παρί Σεν Ζερμέν, «ο Λαουτάρο έχει... ραμμένη τη φανέλα της Ίντερ στο δέρμα του, όπως συμβαίνει και με τον Μπαρέλα». Κι εκείνος, που ξέρει τον αντίκτυπο του ονόματος και των επιδόσεών του στον κόσμο, όταν ρωτήθηκε ακόμα και για τη Χρυσή Μπάλα, σχολίασε: «Το καλό της Ίντερ πριν και πάνω απ' όλα». Και με αυτό το σκεπτικό θέλει να μείνει στην ιστορία του συλλόγου. Αυτού του οργανισμού που τον πίστεψε όσο κανείς, που τον ωρίμασε, τον εμπιστεύθηκε τυφλά, τον έχρισε ηγέτη του, τον έκανε τον ποδοσφαιριστή που είναι σήμερα.
Πίσω στο 2023, σ' εκείνον τον τελικό με τη Σίτι στην Πόλη, έβλεπε τη μοίρα να θέλει το κλαμπ του Μάντσεστερ ν' ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης. Τόσο που όλες οι προσπάθειες σταματούσαν στον Έντερσον, ενώ, οι κεφαλιές του Ντιμάρκο στο φινάλε βρήκαν στο δοκάρι και στον... Λουκάκου, σαν να έδειχνε η ιστορία στους «νερατζούρι» πως δεν ήταν η στιγμή τους. Τώρα; Στα 15 χρόνια μετά την τελευταία κατάκτηση του Champions League από την εποχή του Μουρίνιο που είχε πανηγυρίσει το τρεμπλ, η Ίντερ είναι ξανά στον τελικό. Πιο έτοιμη, πιο ώριμη και δίχως το βάρος του «πρέπει». Και είναι σαν να πρόκειται για μια διαφορετική εποχή. Κι ας έχει περάσει μόλις μια διετία.
Πηγή: sport-fm.gr
