«Τον θάνατο τον ζήσαμε με πολλούς αγαπημένους, με συνεργάτες – συνοδοιπόρους. Με τον Νικόλα Παπάζογλου, με τον Ρασούλη, με τον Μητροπάνο, με τον Σάκη Μπουλά, με τον Τζιμάκο. Τον ζήσαμε τον θάνατο, τον κοιτάξαμε κατά πρόσωπο. Τώρα και με τον Λαυρέντη». Με αυτή τη φράση ο Γιάννης Ζουγανέλης περιγράφει τα συναισθήματά του μετά τον θάνατο άλλου ενός φίλου του.
Η παρέα τους αρχίζει να μικραίνει. Ο Γιάννης Ζουγανέλης έχασε το 2014 τον έναν αδερφικό του φίλο, τον Μπουλά, και πριν μια βδομάδα είδε και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα να τον αφήνει. Τώρα οι δυο τους είναι ψηλά και τον κοιτάνε κι αυτός είναι εδώ να τους αναπολεί.
Στο αφιέρωμα που έκανε το περιοδικό People που κυκλοφορεί με το Έθνος και πιο συγκεκριμένα ο δημοσιογράφος Μαρίνος Βυθούλκας, ο Γιάννης Ζουγανέλης ήταν ένας από τους φίλους του Λαυρέντη που του είπε το τελευταίο αντίο. Δημήτρης Σταρόβας, Βαγγέλης Γερμανός ήταν ακόμα δύο.
Ο Ζουγανέλης αναφέρθηκε στη γνωριμία τους, σε περιστατικά της κοινής τους πορείας και αποκάλυψε πώς πέρασε τις τελευταίες του ώρες ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.
«Με τον Λαυρέντη γνωριστήκαμε το 1977, ο αδερφός του ο Λαέρτης είχε μια κάβα στην Πλάκα. Γενικά, ο Λαυρέντης κυκλοφορούσε στην Πλάκα μαζί με τον Γιάννη Μπαχ, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και άλλους φίλους. Από τότε ακόμη ο Λαυρέντης αναζητούσε ισορροπία στην αισθητική και ψαχνόταν. Ταπεινός, σεμνός, μεγαλοπρεπής ως άνθρωπος, ζήσαμε πολύ ωραίες στιγμές στη ζωή και στη σκηνή. Στον Ζυγό, στη Σφεντόνα, στην Ακτή Πειραιώς, όπου εκεί ουσιαστικά δημιουργήθηκε ένα νέο ρεύμα, μας προσέγγισαν νέοι άνθρωποι που δεν μας είχαν ακούσει ποτέ μέχρι τότε.
Κάναμε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και παράλληλα αποκτούσαμε εμπειρίες για την διαφορετικότητα, την οποία πολλές φορές συζητούσαμε. Ο Λαυρέντης ήταν ένας άνθρωπος που έπαιρνε θέση. Είμαι οικογενειακά συνδεδεμένος μαζί του όλα αυτά τα χρόνια και αργότερα με τη γυναίκα του, την Ελένη, αργότερα με το παιδί του, την Μαρία Κλάρα και με τον αδερφό του τον Σωκράτη που είχε ένα μαγαζί στη Μύκονο και κατασκεύαζε κοσμήματα. Ήμασταν συνοδοιπόροι στη μουσική και στη ζωή. Ο Λαυρέντης ήταν ο άνθρωπος που χαιρόταν ο οποιοσδήποτε να τον κάνει παρέα.
Με συνεχή, εμπνευσμένα αστεία, υμνούσε την καθημερινότητα, αγαπούσε τη ζωή, ήταν τελείως διαφορετικός από τον άνθρωπο της σκηνής που δεν διεκδικούσε τίποτα, που είχε μια αυστηρότητα και ερμήνευε τα τραγούδια του τα οποία κατά την άποψή μου είναι μαγικά. Τα άκουγα κάθε μέρα και δεν τα βαρέθηκα ούτε στιγμή σε αντίθεση με άλλα καλά τραγούδια που κάποια στιγμή τα βαριέσαι.
Ήταν ένας άνθρωπος διαθέσιμος πάντα και με τρομερή παρουσία. Κάναμε συζητήσεις περί Μεταφυσικής γιατί ήταν ένας καλλιεργημένος άνθρωπος αλλά για τον θάνατο δεν μιλούσαμε. Άλλοι τον φοβούνται, άλλοι τον περιμένουν αλλά κανείς δεν θέλει τον θάνατο. Δεν νομίζω ότι ο Λαυρέντης τον περίμενε. Επειδή στο παρελθόν είχε κάνει bypass παρακολουθούσε συνεχώς την υγεία του. Σώθηκε το λάδι στο καντήλι του. Τελευταία φορά βρεθήκαμε πριν δέκα μέρες, στον Άγιο Στέφανο στη Μύκονο σε ένα ωραίο ταβερνάκι. Ερχόταν συχνά στη Μύκονο ο Λαυρέντης γιατί την αγαπούσε. Είχε ζήσει εκεί με τη μάνα του και τον αδερφό του.
Στη Μύκονο είχε εμφανιστεί μαζί με τους υπόλοιπους Τερμίτες. Όπως και στην Τήνο που είχε το εξοχικό του. Μια μέρα πριν από το δυσάρεστο αυτό γεγονός, μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μου είπε «Σήμερα το βράδυ θα δω στην τηλεόραση τον Ναδάλ που παίζει στο τέννις. Στις 12 ξεκινά ο αγώνας». Η γυναίκα του, η Ελένη, μου είπε ότι μέχρι τις 3 το πρωί έβλεπε τον αγώνα. Και μετά ήρθε αυτός ο βίαιος θάνατος. Η σύζυγός του είναι ένα εξαιρετικό πλάσμα, ιδιαίτερο και με πολύ σοφία.
Του στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν είναι εύκολο να βρίσκεσαι συνεχώς στο πλευρό ενός ανθρώπου που λόγω δουλειάς πάει συνέχεια από το ένα μέρος στο άλλο. Τον αγαπούσε πολύ, μοιράζονταν τα πάντα, το παιδί του επίσης είναι ένα υπέροχο πλάσμα, καλλιτέχνης και εκείνη, σπούδασε στην Αγγλία. Με τον Λαυρέντη τα είχαμε πει όλα. Τον θάνατο τον ζήσαμε με πολλούς αγαπημένους, με συνεργάτες – συνοδοιπόρους. Με τον Νικόλα Παπάζογλου, με τον Ρασούλη, με τον Μητροπάνο, με τον Σάκη Μπουλά, με τον Τζιμάκο. Τον ζήσαμε τον θάνατο, τον κοιτάξαμε κατά πρόσωπο. Τώρα και με τον Λαυρέντη».
