15 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την μοιραία πτήση της Ήλιος που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο σε 121 συνανθρώπους μας. Με αφορμή την μαύρη αυτή επέτειο, η Σοφία Χαραλάμπους, σύζυγος του αδικοχαμένου συγκυβερνήτη, Πάμπου Χαραλάμους, δημοσίευσε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook ένα σπαραχτικό γράμμα στους ουρανούς, όπως το περιέγραψε, με παραλήπτη τον σύζυγό της.
Σημειώνεται ότι το Boeing 737-31S της Ήλιος συνετρίβη στις 14 Αυγούστου 2005 στις 12:03 το μεσημέρι, σε λοφώδη περιοχή πλησίον του Γραμματικού Αττικής στην Ελλάδα. Το αεροσκάφος αναχώρησε εκείνο το πρωί στις 09:07 από την Λάρνακα με προορισμό την Πράγα της Τσεχίας, με ενδιάμεση στάση στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος στην Αθήνα. Συνολικά οι 115 επιβάτες και τα 6 μέλη του πληρώματος έχασαν τη ζωή τους, βυθίζοντας σε εθνικό πένθος Κύπρο και Ελλάδα.
Διαβάστε αυτούσιο το κείμενό της παρακάτω:
ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ
Άρχισε κιόλας να χαράζει.... και με βρήκε και φέτος το ξημέρωμα καθισμένη σε μια καρέκλα, να ατενίζω την ίδια θάλασσα, που ατενιζα πριν 15 χρόνια την ίδια μέρα, χωρίς τίποτα να μου προμηνευε το κακό, που θα μαυριζε την ψυχή και το σπιτικό μας.
Με βρήκε ξημέρωμα σήμερα, να μετράω 15 χρόνια από τότε που έφυγες και με άφησες να περιμένω να γυρίσεις.... μόνο που δεν ξαναγυρισες ποτέ πια....!
Έφυγες εκείνο το πρωί χωρίς ούτε και ένα γεια...!
Με αφησες μόνη και απροστάτευτη στο έλεος του Θεού και τον ανθρώπων και στη φωλιά μας, που με τόσα και τόσα φτιάξαμε μαζί, τέσσερα τρομαγμένη μικρά παιδάκια.
Έγινα πολλά από τότε ξέρεις αγαπημένε μου...... τα βλέπεις άλλωστε από εκεί ψηλά.....!
Συκλονισμενη από το χαμό σου και την ταυτόχρονη σοβαρή δοκιμασία της υγείας μου, ανασηκωθηκα με κόπο, εσφυξα τα δόντια και ανασκουμπωθηκα....!
Έπρεπε να ζήσω... δεν είχα επιλογές πάρα μόνο το προσταγμα το δικό σου και το χρέος της μάνας...!
Πάλεψα.... έπεσα... ξαναεπεσα.... ματωθηκα.... ξαναματωθηκα..... έπαιξα θέατρο.... υποκριθηκα.... προσποιηθηκα... δεν με έπαιρνε ξέρεις ... έπρεπε πάντα να στέκομαι όρθια.... μη με δουν τα παιδιά μας και δειλιασουν.... μην με δουν να πέφτω και τρομαξουν πάλι....!
Δεν ήμουνα άνθρωπος δεν είχα το δικαίωμα να είμαι, παρά βράχος ακλόνητος και λιμάνι για να αράζουν και να τα ξεγελαω πως τάχα δεν τρέχει και τίποτα.... πως όλα τα μπορώ.... πως για όλα έχω μια λύση..... πως τάχα μπορώ να σταθώ και στο δικό σου ρόλο.....!
Μέ μόνη συντροφια μου, την έγνοια των παιδιών μας..... πέρασαν τα χρόνια... σε ένα αγώνα σκληρό με λίγες χαρές μα και κάμποσες πικρές.... μέσα από τα οποία λάθη μου...
Εκρυβα τον πόνο μου και έτρεχα πάντα μπροστά , να τους ανοίξω τον δρόμο... να απομακρύνω τα αγκάθια από την στρατα τους, οσπου δυναμωσαν οι τραυματισμενες φτερούγες τους... οσπου σιγά σιγά περνουν ένα ένα τον δικό τους δρόμο.....!
Μόνη έγνοια μου, η ζωή τους να έχει μόνο λουλούδια....και ο Θεός να φωτίζει τα μονοπάτια της ζωής τους. Τι άλλο να θέλει εξάλλου μια μάνα που ήταν και πατέρας συνάμα?
Αυτα στην δική τους πορεία και εγω σε ένα παράλληλο δρόμο.... δυσκολο.. .. σκληρό μοναχικό γεμάτος από την αδιαφορία του κόσμου.... κάποιες φορές και των πολύ δικών μας ανθρώπων.... γιατί οχι... που ξεχασμένοι και αυτοί μέσα στα δικά τους βάσανα και δοκιμασίες δεν είναι κοντά σου τες στιγμές που λυγίζει και κλονιζεσαι.
Μονο που μια μάνα δεν είναι μόνο αυτό είναι ταυτόχρονα και γυναίκα..... και άνθρωπος.
Τι δύσκολο και το φετινό χάραμα.... το ίδιο δυσβάσταχτο συναίσθημα, ο ίδιος ασήκωτο πόνος.
Και εγώ να περιμένω καθισμένη στην ιδια καρέκλα.... να χάνομαι βλέποντας την ίδια θάλασσα, γυρίζοντας το βλέμμα στον ουρανο και να σε περίμενω ακόμα...!
Η μόνη διαφορά.... τα παιδιά μεγάλωσαν.... πέταξαν με τα δικά τους φτερά στο δικό τους ταξίδι της ζωής.
Και εγώ.... μια γυναίκα στο δικό της μοναχικό κόσμο... να σε περίμενω μια ζωή με μια άδεια
αγκαλια.... και μια φωλιά.... άδεια....!
