Τη μάχη με τη ζωή έχασε χθες το βράδυ ο Στάθης Κατσαρής ο οποίος νοσηλευόταν διασωληνωμένος στο νοσοκομείο, μετά την πρόσληψή του από τον Covid-19.
Όπως ήταν φυσικό, η είδηση του θανάτου του σκόρπισε τη θλίψη τόσο στην οικογένειά του όσο και στο φιλικό του περιβάλλον. Λίγες ώρες μετά την είδηση του θανάτου του, ο πολύ στενός του φίλος, Κυριάκος Πελεκάνος, φρόντισε να τον αποχαιρετήσει διαδικτυακά, γράφοντας ένα μακροσκελές μήνυμα στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram.
Μέσω της ανάρτησης του, ο γνωστός γυμναστής ανέφερε ότι μίλησαν την περασμένη Δευτέρα, ενώ μόλις χθες το πρωί τού έστειλε και ένα εμψυχωτικό μήνυμα στο κινητό του. Γύρω στις 10, χθες βράδυ, πληροφορήθηκε για τον θάνατό του. 
Διαβάστε παρακάτω αυτούσιο το κείμενό του:
8.26 έστειλα σου τούτο το μήνυμα...
σε έπερνα πιο πριν και δεν μου απαντούσες και φοβήθηκα γιατί είχα την έννοια σου. Μιλήσαμε την δευτέρα και δεν ήσουν καλά, δυσκολέφκεσουν να αναπνεύσεις.
Έπιασα τον παπά σου και μου είπε ότι δέχτηκες να σε διασωληνώσουν και να μπεις σε καταστολή μέχρι να είσαι καλύτερα. Είπα ευτυχώς ο κκελετζής μου που δέχτηκε και έκαμα τον σταυρό μου να παν όλα καλά.
Η ώρα 10 παρά έμαθα ότι ο φίλος μου δεν τα κατάφερε... ποιός;
Ο άθρωπος που δεν φοβήθηκε ποτέ κανένα και τίποτε στην ζωή του.. που κανένας δεν μπορούσε να τον καλουπώσει ή να του τραβήσει το αυτί του. Κάθε φορά που πήγαινα να σου θυμώσω καταλήγαμε με το να μου πεις «άφησμε, ξέρω τι κάμνω, ούλλα θα είναι μια χαρά»... τζαι η αλήθκεια ρε στάθη μου είχες ένα μαγικό τρόπο να τα καταφέρνεις... η φράση του fall down 7 times stand up 8 ήταν γραμμένη για σένα...
πάντα να στέκεσαι δυνατός όπως στις φώτο που ποζάρισκες τζαι επήραζασε... με το κείνο το γλυκό το χαμογελούιν σου...
γιατί τούτον ήσουν ρε φίλε... ο πιο γλυκός άνθρωπος για τους φίλους σου ...έδινες την ψυχή σου για όλους... όταν αγάπας κάποιον αγάπας τον στο μάξιμουμ...
γι αυτό ρε φίλε από ψες με πιάννουν τηλ από όλη την κύπρο , την ελλάδα και την αμερική για να μάθουν αν είναι αλήθεια... κανένας δεν πιστέφκει ότι εσύ ενικήθηκες.. και δείχνει πόσο σ αγαπούσαν ούλλοι...
εγώ ακόμα δεν πιστέφκω ότι δεν θα σε ξαναδώ, ότι δεν θα έρτεις που το γυμναστήριο να με δεις ή να με πιάσεις να πούμε τις βλακείες μας ή να θέλεις να βγούμε έξω και να νευριάζεις που δεν θα έρχομαι...
να σου θυμώνω για διάφορα και να νευριάζεις πάλε γιατί δεν άκουες κανένα... να μεν μπορώ να σε πιάσω να σου πω ρε έχω πρόβλημα και να βρεις τον τρόπο να με βοηθήσεις...
γιατί ήσουν από τα ελάχιστα άτομα που ήταν και τα ένιωθα δίπλα μου τα τελευταία χρόνια που ήμουν και γω χαμέ...
Σ’αγαπώ ρε καθηγητή μου..
είμαι σίγουρος ότι και εκεί που θα πάεις ψηλά πάλε θα με προσέχεις και σίγουρα και εκεί θα κάμεις αίσθηση...
καλή αντάμωση να έχουμε φίλε...
