Beautiful People team
Με το γνωστό της χιούμορ, αλλά και μια απροσδόκητη δόση αυτοκριτικής, η Χρύσα Ρώπα ξεδιπλώνει άγνωστες πτυχές της διαδρομής της στο θέατρο και τη ζωή
Η αγαπημένη ηθοποιός μιλά χωρίς φίλτρα για τα πρώτα της βήματα, τις απορρίψεις που την πλήγωσαν, τα πρόσωπα που πίστεψαν σε εκείνη, αλλά και για λάθη που ακόμα τη βαραίνουν.
Από την αφετηρία της με ένα νούμερο που άφησε εποχή μέχρι τις καλλιτεχνικές της συνεργασίες που δοκιμάστηκαν στον χρόνο, η Χρύσα Ρώπα καταθέτει αλήθειες που δεν φοβήθηκε ποτέ να αντιμετωπίσει – ούτε καν απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό.
Το καλοκαίρι του 1989 έκανες το ντεμπούτο σου στο Θέατρο Αθήναιον στην επιθεώρηση «Για ψήφου πήδημα», με ένα νούμερο που χάλαγε κόσμο. Ακόμη το θυμούνται οι περισσότεροι.
Το είχαμε γράψει με τον Θέμη Πάνου. Έβγαινα με ένα κομπινεζόν –τότε ήμουν 45 κιλά, εντάξει τώρα είμαι 50– και απευθυνόμουν στον πρωθυπουργό, τον Ανδρέα Παπανδρέου –εκείνο το καλοκαίρι παντρεύτηκε τη Δήμητρα Λιάνη–, και του έλεγα «γιατί, μανούλα μου; Ποιος σε πείραξε;», σαν να μιλάω στον γκόμενό μου. Χωρίς έπαρση, ήταν καταπληκτικό νούμερο. Αυτό με καθιέρωσε στο θέατρο. Πριν ήμουν δυόμισι χρόνια στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας και είχε έρθει ο Ανδρέας Βουτσινάς, ο οποίος γενικώς μου είπε να φύγω από το θέατρο και τι δουλειά έχω εγώ με την υποκριτική. Αυτό έκρινε. Ένιωσα μεγάλη απογοήτευση και λύπη. Εν πάση περιπτώσει αυτό μου βγήκε σε καλό. Ήρθα στην Αθήνα και άρχισα να βλέπω παραστάσεις, ζώντας με το επίδομα ανεργίας. Σου μιλάω για μεγάλη φτώχεια. Είδα κάποιες επιθεωρήσεις και σκέφτηκα ότι μπορώ να γράψω κι εγώ.
Έτσι χρίστηκες πρωταγωνίστρια;
Ποτέ δεν χρίστηκα πρωταγωνίστρια. Εκεί εξασφάλισα δουλειά στο θέατρο forever. Μετά με πήρε ο Λάκης (σ.σ. Λαζόπουλος) και κάναμε το «Ήταν ένα μικρό καράβι» δύο χρόνια. Τεράστια επιτυχία, γινόταν χαμός, τελειώσαμε τις παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με ουρές απέξω. Αλλά προσφάτως αγαπώ πολύ τον Θανάση (σ.σ. Παπαθανασίου) και τον Μιχάλη (σ.σ. Ρέππα), αν και τους «Μπαμπάδες με ρούμι» εμείς το πρωτοανεβάσαμε, όμως δεν έτυχε να γνωριστούμε έτσι περισσότερο. Μετά τους έκανα κάτι ανεπίτρεπτο και αντιεπαγγελματικό. Είχαν γράψει τους «Συμπέθερους απ’ τα Τίρανα» που ανέβηκε στο Λαμπέτη, με φώναξαν, επέλεξα μάλιστα και τον ηθοποιό που ήθελα να είμαι ζευγάρι στο έργο, αλλά τελικά τους άφησα και πήγα να δουλέψω με τον Λάκη. Κάναμε τον «Βιοπαλαιστή στη στέγη!» στον Ελληνικό Κόσμο, 2.000 άτομα κάθε βράδυ για δύο χρόνια. Επειδή ο Λάκης τότε μου στάθηκε πάρα πολύ, οικονομικά εννοώ, μου είχε δώσει σπίτι να μένω, δυστυχώς φέρθηκα τόσο απαίσια στον Μιχάλη και τον Θανάση. Αυτό που μετράει πάρα πολύ είναι ότι ποτέ τους δεν σχολίασαν αυτή την αντιεπαγγελματική μου συμπεριφορά, ποτέ δεν με «φακέλωσαν».
Και με τον Αλέξανδρο Ρήγα είχες on/off στη σχέση σας. Ύστερα από εκείνη την περίφημη διακοπή του «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;» ξανασυναντηθήκατε στην «Τούρτα της μαμάς» που έγραφε για την ΕΡΤ.
Έτσι πρέπει, όταν γίνονται λάθη και μπορούμε να τα διορθώσουμε. Όταν όμως είναι πολύ χοντρά και δεν κολλάει το γυαλί, μένουμε μακριά ο ένας από τον άλλο. Πονάνε τα λάθη όταν τα αναγνωρίζεις. Δεν υπάρχει όμως το τρις εξαμαρτείν. Δεν θέλω ούτε να με βασανίζει κάποιος ούτε να υποτιμά τη νοημοσύνη μου.
Πηγή: ΟΚ
