Χρήστος Ζαβός
Η λέξη όργιο δεν ερμηνεύεται αποκλειστικά ως ομαδική σεξουαλική δραστηριότητα όπως έχει εμπεδωθεί στους περισσοτέρους από μας. Δεν περιγράφει απαραίτητα δηλαδή τις μυστηριακές ακολασίες που επιδίδονταν οι αρχαίοι Έλληνες και οι θεοί τους.
Χρησιμοποιείται ταυτόχρονα και στην περίπτωση που κάποιος θέλει να περιγράψει την πληθωρική παρουσία ενός πράγματος. Όπως για παράδειγμα το «όργιο βλάστησης» που μπορεί να παρατηρείται σ’ ένα τοπίο. Ή το «όργιο χρωμάτων» σ’ ένα πίνακα.
Για το χθεσινό ιστορικό συμβάν του Τσιρείου δεν είμαι σίγουρος με ποια έννοια ταιριάζει η συγκεκριμένη λέξη. Μάλλον ισχύουν και οι δύο, μεταφορικά πάντα μιλώντας.
Γιατί ως Ολύμπιος θεός μάλλον πρωταγωνίστησε σ’ ένα ιστορικό όργιο που μάλλον θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη όλων όσων συμμετείχαν.
Όσον αφορά δε τη πληθωρικότητα που επέδειξε η ομάδα του Σοφρώνη Αυγουστή, δεν είχε προηγούμενο. Το τέλειο παιγνίδι… που δύσκολα θα ξεχάσει ο καθένας που συμμετείχε. Ούτε από τη μεριά του «θύτη» ούτε και από του «θύματος».
Αφήνοντας πίσω την ιστορική παράμετρο που δημιουργήθηκε από τον χθεσινό αγώνα, ας μιλήσουμε για τα δεδομένα που δημιούργησαν το έπος του 6-0.
Οι του «θεού» απλά, έκαναν ένα τέλειο παιγνίδι. Δεν υπήρξε άνθρωπος που κατανοεί το άθλημα και θα μπορούσε να βρει ένα ψεγάδι. Και οι ένδεκα έμοιαζαν να είναι βγαλμένοι από το ίδιο εργοστάσιο.
Τι να πρώτο σκεφτεί κανείς θυμούμενος την απόδοση των παικτών του Σοφρώνη;
Το διαρκές πρέσινγκ από την άμυνα που τσάκισε τα κόκκαλα του αντιπάλου. Την ευστοχία ή μάλλον την ποιότητα που διαθέτει το οπλοστάσιο της ομάδας; Τον τρόπο που κυκλοφορούσε η μπάλα ανάμεσα στα πόδια των παικτών, είτε από τον άξονα είτε και από τα δύο άκρα; Την κάλυψη στο χώρο ευθύνης που είχε ο κάθε παίκτης ξεχωριστά; Την αλληλοκάλυψη των τριών γραμμών;
Και προσέξτε… όλο αυτό το όργιο χωρίς τον πιο ερωτικό παίκτη της ομάδας και πλέον πιο κουρασμένο. Τον τεράστιο Ντα Σίλβα. Και ενώ πριν από λίγες μέρες λέγαμε ότι η ομάδα δεν έχει βάθος στο ρόστερ.
Και μάλλον είχαμε δίκαιο εν μέρει. Γιατί η επιστροφή του Ρομπέρζ στην άμυνα, όσο και αν ακούγεται περίεργο ομαλοποιεί την κάθε ανωμαλία υπάρχει στην ενδεκάδα. Με τον Γάλλο πίσω, ο Βινίσιους ανεβαίνει, τα αμυντικά άκρα νιώθουν περισσότερη ασφάλεια, ο Σακέτι τρέχει έτσι και αλλιώς και ο Χάμπος πάει στη θέση του. Στα χαφ. Εκεί που δεν βρίσκεται ο Ζοάο Πέδρο αφού επίσης μεταφέρεται στη φυσική του θέση. Στα άκρα. Και όλα αυτά από την απουσία ενός παίκτη. Του Ρομπέρζ…
Και που λες όταν κάποιος μιλά για τέλειο παιγνίδι, αυτό φυσικά περιλαμβάνει την εκμετάλλευση των αδυναμιών του αντιπάλου. Τη μαλακία του Λέβι να πάει τον Ράγιος στα άκρα, όταν στο Παπαδόπουλος κέρδισε από τον άξονα σχεδόν μόνος του τον Απόλλωνα. Και πάει τον Παπουλή στο κέντρο που μοιάζει με διάβολο που θέλει κάνει πάρτι. Και τον τρέχουν τα χαφ, Σεβού και Ζοάο Βίκτορ όμως χάνουν τον Χάμπο. Ή δεν μπορούν να βοηθήσουν τα άκρα της άμυνας τους.
Και δώσε στην αριστερή μεριά αφού ο Γιαννούλης είναι αβοήθητος. Τι να πρωτό-προλάβει ο καημένος; Τον Ζοάο Πέδρο, το Μάριο Στυλιανού, τον Παπουλή ή τον Μάγκλιτσα που συνέκλινε; Άστα να πάνε στην ευχή.
Πέραν τούτου, κτυπά και στην αδυναμία του αμυντικού δίδυμου, Καλντερόν και Ερέρο. Με τις στημένες φάσεις και με τους δύο σούπερ διεισδυτικούς εξτρέμ που διαθέτει. Πέδρο, Σαρντινέρο… και Παπουλή από παντού!!
Δεν σου φτάνει αυτό, έχει και έναν προπονητή που δεν γνωρίζει από σκοπιμότητες. Ή έχει πάρει μάθημα από τις αδυναμίες του προκατόχου του, Πέδρο Εμανουέλ ή έχει αλλεργία στο να κλείνεται η ομάδα του. Δεν ξέρω, δεν μπορώ ν’ απαντήσω.
Το να προηγείσαι με 4-0 και αντί του Παπουλή να βάζεις Πιέχ και όχι Σεμέδο, θέλει μια τρέλα. Ή είναι η φιλοσοφία του τέτοια και πρέπει όλοι να το σεβαστούμε. Δεν νομίζω πάντως ότι υπάρχει ανάλογος τρόπος σκέψης όσον αφορά τους συναδέλφους του στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Γιατί βλέποντας τον Πιέχ να μπαίνει στο γήπεδο, είσαι σίγουρος ότι κάτι θα κάνει. Και το κάνει λίγο αργότερα.
Λίγο νωρίτερα όμως και εκεί που λες ότι τα έχεις δει όλα, θυμάσαι ότι υπάρχει και ο Μακρίδης. Εκεί πας πάσο. Συγχαρητήρια πάντως στο παιδί και όσους τον βοήθησαν να επιστρέψει μ’ έναν τέτοιο μαγικό τρόπο.
Αξέχαστο θα μείνει το βράδυ της Τετάρτης. Γιατί ο Απόλλωνας είχε απέναντι του έναν μεγάλο αντίπαλο. Τον οποίο όμως κατατρόπωσε κάνοντας τον ιστορικό του μέλλοντος να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Γιατί πλέον έχει ενώπιον του μπόλικο υλικό να γράψει για το «όργιο» της 26ης του Απρίλη…
