Χρήστος Ζαβός
Ξάφνιασε… και μάλιστα ευχάριστα. Ξέρεις μέσα σ’ όλα αυτά που ζούμε δεν είναι και λίγο να ακούς μια ωραία είδηση… γεμάτη ανθρωπιά. Που να βγάζει στην επιφάνεια το αίσθημα της αλληλεγγύης, που μοιάζει παντελώς εξαφανισμένο ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας μας.
Πέραν της ψευτιάς, της λαμογιάς, της υποκρισίας, του ερασιτεχνισμού, της κακοήθειας, της βαρβαρότητας, της ζήλιας, της χαιρεκακίας, του μίσους, του φανατισμού, της μισαλλοδοξίας, της αμορφωσιάς, της αγένειας, του εγωισμού, του εγωκεντρισμού, της ιδεοληψίας, του ετσιθελισμού, της σοβαροφάνειας, της επίδειξης πλούτου, της δουλοπρέπειας και του σταρχιδισμού… τελικά άμα υπάρχει αδρωπιά όλα τα πιο πάνω ως δια μαγείας εξαφανίζονται.
Κάπως έτσι μοιάζει και η κίνηση της διοίκησης της Ομόνοιας να «στεγάσει» τους φιλοξενούμενους οπαδούς του Απόλλωνα στην καλυμμένη κερκίδα του ΓΣΠ. Ναι μεν ήταν γυναικόπαιδα και συνταξιούχοι αλλά αυτό δεν υποβαθμίζει την πρόθεση των ιθυνόντων του τριφυλλιού. Άνθρωποι είμαστε όλοι…
Η απόφαση είναι τόσο όμορφη που μοιάζει μαγική. Ιδιαίτερα δε όταν λαμβάνεται εντός των ποδοσφαιρικών πλαισίων που δεν τα λες και πολύ ανθρωπιστικά. Ίσα, ίσα που είναι εντελώς εχθρικά.
Μπορεί να μοιάζει αθώο, χαζό ή και για μερικούς αδιάφορο ή αυτονόητο, δυστυχώς όμως δεν είναι.
Ο κόσμος του ποδοσφαίρου στην Κύπρο είναι καθρέφτης της ίδιας της κοινωνίας. Και έτσι όπως τη δημιουργήσαμε μάλλον τα πιο πάνω έχουν κατακυριεύσει το ψυχισμό και τη καθημερινότητα μας.
Είναι και τα ΜΜΕ που σπάνια βρίσκουν κάτι θετικό προωθώντας και προβάλλοντας αρνητικές εικόνες και πρότυπα.
Στο σημερινό DeΖαβού, δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το ν’ ασχοληθούμε με το εν λόγω συμβάν. Γιατί μας υπενθυμίζει ότι στη Κύπρο διατηρούμε μια από τις πιο βαριές κληρονομίες που άφησαν οι παλαιότερες γενιές.
Την αδρωπιά. Όπως την εννοούσαν οι παππούδες μας. Ή κάποιοι σοφοί γέροντες μες τους καφενέδες που τους ακούς να μιλάνε καλοκάγαθα και νιώθεις μικρός ενώπιον τους.
Η οποία αδρωπιά ωσάν και λειτουργεί ως άγραφος νόμος δεν υπολογίζει τίποτα και κανένα, ακόμη και τους κανόνες ή τους νόμους. Όπως συμβαίνει σε μια μεγάλη ουρά όταν ένας νέος δίνει τη σειρά του σε μια έγκυο γυναίκα. Όταν κάποιοι από δική τους πρωτοβουλία σπεύδουν να βοηθήσουν κάποιον ηλικιωμένο να διασταυρώσει το δρόμο. Όταν γελάς στα παιδιά χωρίς να τους θυμώνεις επειδή κάνουν φασαρία παίζοντας μπάλα. Όταν προσφέρεις γιατί το νιώθεις και όχι γιατί υπάρχει «ράδιο-μαραθώνιος».
Στην Κύπρο δεν το συναντάς πλέον και πολύ συχνά αυτό που λέμε ακόμη «αδρωπιά». Όταν όμως το συναντάς είναι πέρα για πέρα αληθινό. Και επ’ αυτού η διοίκηση της Ομόνοιας αξίζει χίλια μπράβο.
