Χρήστος Ζαβός
Ποιος παρακολουθούσε κυπριακό ποδόσφαιρο τη δεκαετία του 90’ και δεν θυμάται Δημήτρη Ιωάννου; Μάλλον θα φλερτάρει με τον γερμάνο Αλτσχάιμερ… δεν εξηγείται διαφορετικά. Ή μπορεί να τον τράβηξε ο χορός και η λογοτεχνία.
Ρε στις σπρωξιές, ρε στα τάκλιν, στον αέρα… ο «Σκούλλος» ήταν ότι καλύτερο διέθετε το ποδόσφαιρο στη θέση του στόπερ.
Για τη χάρη του και καθόλου τυχαία Ανόρθωση και Απόλλωνας σφάχτηκαν. Ο τότε παντοδύναμος Κίκης έσκασε δύο βαλίτσες δεκάλιρα (400 χιλιάδες) για να τον πάει από τη Λεμεσό στο Παπαδόπουλος. Ήταν τόσο χουβαρντάς που έσκασε 50 ακόμη για να παίξει και ενάντια στην πρώην του ομάδα.
Είχε και δύο πόδια όπως οι κολώνες στο τάφο των βασιλέων της Πάφου. Μεγάλος παίκτης και αν είναι κάτι χαρακτηριστικό που θυμάσαι ήταν οι καλπασμοί του από την άμυνα στην επίθεση. Άππαρος που λέμε στα κυπριακά.
Δεν ήξερε όμως πολύ μπάλα. Δεν ήταν τεχνίτης ούτε κατά διάνοια. Στο τότε παραδοσιακό man to man,ο αντίπαλος του πήγαινε στα αποδυτήρια και έκλαιγε. Είχε αντίληψη του χώρου, ήταν δυνατός, κυνήγαγε το γκολ αλλά οι κινήσεις του μάλλον ήταν ατσούμπαλες. Γιατί άμα ο Σκούλλος ήξερε να χειρίζεται το τόπι θα μπορούσε να παίξει στον Παναθηναϊκό του Ρότσα.
Πως τα φέρνει η ζωή και το εργοστάσιο ποδοσφαίρου, έβγαλε καινούργιο μοντέλο. Και όπως συνήθως συμβαίνει στη βιομηχανία, το νέο σκαρί είναι μακράν πιο βελτιωμένο σε σχέση με το παλιό.
Χθες σε κάποια φάση ο Νικόλας, υιός Ιωάννου, κάνει ένα καλπασμό από την άμυνα στην επίθεση, ξεσηκώθηκε το ΓΣΠ. Και το Τσίρειο ή το Παπαδόπουλος κάπως έτσι ένιωθε βλέποντας το τρέξιμο του πατέρα του.
Δεν είναι και εύκολο ένας αμυντικός με μια κίνηση του να σκορπά ενθουσιασμό στο κοινό. Άμα όμως έχει την ικανότητα να το κάνει, μάλλον σημαίνει ότι είναι κάτι ξεχωριστό. Και ο μικρός είναι. Η μπάλα στο αριστερό του πόδι νιώθει άνετα. Στου πατέρα του έκλαιγε από τις σκληρές κινήσεις.
Πέραν τούτου το νέο μοντέλο έχει την ικανότητα να κινείται και σε άλλες διαδρομές. Πάει αριστερά της άμυνας, πάει και στα στόπερ, ίσως να καλύπτει και τη θέση του αμυντικού χαφ.
Άμα επικεντρώσεις την περίπτωση του στον φετινό ΑΠΟΕΛ με το Γιαμπερέ να μην βρίσκει ακόμη τα πατήματα του, μάλλον θα ήταν καλύτερα να πάει δίπλα στο Μερκή. Άσε κιόλας που ο Λάγο δεν είναι παίκτης για να κάθεται στον πάγκο.
Άν δηλαδή μονιμοποιηθεί στα στόπερ έχω την εντύπωση ότι θ’ αφήσει εποχή. Γιατί στόπερ που κάνουν τον κόσμο να ζητωκραυγάζει δεν βρίσκεις πολλά στην πιάτσα. Και όταν μια ομάδα έχει στόπερ που μπορούν να πάνε τη μπάλα από την άμυνα στην επίθεση, τότε έχουν αβαντάζ απέναντι στον αντίπαλο. Προσθέτουν έναν ακόμη στην περιοχή του.
Από κει και πέρα, δεν του υπολείπεται κανένα στοιχείο. Ίσως λίγο η ψυχολογία αλλά αυτό φτιάχνεται μέσα από τα χρόνια. Άσε κιόλας που γυαλίζει το μάτι του. Τον βλέπεις ότι δεν φοβάται. Όπως ο πατέρας του. Έχει αυτά τα γουρλωτά μάτια που δεν νιώθεις και άνετα να καυγαδίσεις μαζί του.
Φαίνεται ότι το κυπριακό ποδόσφαιρο αποκτά έναν ακόμη πρωτοκλασάτο παίκτη. Παίκτη που άμα δεν εκτροχιαστεί έχει όλα τα εφόδια για να αφήσει εποχή.
Και στο παγκοσμιοποιημένο ποδόσφαιρο, δύσκολα δεν θα εντοπίσει ένας σκάουτερ το μήλο που έπεσε από τη μηλιά. Τέτοια ακούει και ο λογιστής του ΑΠΟΕΛ και τρίβει τα μάτια του. Το ίδιο και ο ομοσπονδιακός προπονητής…
