Χρήστος Ζαβός
Λειτούργησε και εξακολουθεί να λειτουργεί παραπλανητικά στο μυαλό των περισσοτέρων, η διαφωνία που υπήρχε, υπάρχει και θα εξακολουθεί να υπάρχει σχετικά με την «κάρτα οπαδού» .
Ακριβώς αυτό το μπέρδεμα προκάλεσε ακόμη περισσότερη σύγχυση στην έτσι και αλλιώς αμάθητη κυπριακή κοινωνία να συζητεί, να επιχειρηματολογεί και να καταλήγει σε χρήσιμα συμπεράσματα.
Ανεξαρτήτως του τρόπου σκέψης του ατόμου, τα πολιτικά του πιστεύω και πολύ περισσότερο την αντίληψη του για το μέχρι που μπορεί να φτάσει ο έλεγχος σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα του καθενός, η συζήτηση που έγινε γύρω από τη χρησιμότητα ή καλύτερα τη νομιμότητα της «κάρτας οπαδού» μόνο εποικοδομητική δεν ήταν.
Αντιθέτως, επιχειρήματα του τύπου «μα μέχρι και στους φούρνους βγάζουμε κάρτα» ή «εγώ δεν πάω γήπεδο για να μην φακελωθώ» υποβίβαζαν την ποιότητα της κουβέντας που επί της ουσίας ξεφεύγει κατά πολύ από τα αθλητικά στεγανά.
Το θέμα με την «κάρτα οπαδού» δεν ήταν και δεν πρέπει να είναι η κάρτα, το φακέλωμα, ο Bill Gates ή ο Big Brother του Όργουελ αλλά το νομικό πλαίσιο μέσα από το οποίο εμπίπτει η ανάγκη έκδοση της κάρτας και το οποίο εμπνεύστηκε, συνέταξε και πέρασε στη Βουλή ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης Ιωνάς Νικολάου.
Ο νόμος περί της πρόληψης και καταστολής της βίας στους αθλητικούς χώρους, περιλαμβάνει διατάξεις που ενδεχομένως να αποτελούν απειλή για την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η δε υπερεξουσία που παραχωρείται στα εποπτικά όργανα παραπέμπει σε καταστάσεις «λειψής» δημοκρατίας, που λειτουργούν απειλητικά για τον καθένα ξεχωριστά και ενδεχομένως να υποβιβάζει το νομικό πολιτισμό… αν διαθέτουμε ως κοινωνία.
Με αφορμή τη συζήτηση, που διεξάγεται κυρίως παρασκηνιακά, ενόψει του ξεκινήματος της ποδοσφαιρικής σεζόν για πιθανότητα άρσης του μέτρου, καλό θα ήταν έστω και καθυστερημένα να επανεξεταστεί το όλο ζήτημα, και επιτέλους να τεθεί στην σωστή βάση του.
