Λένε ότι οι καλύτερες αποφάσεις παίρνονται όταν κάποιος είναι ήρεμος, και ότι γενικότερα ποτέ δεν πρέπει να λειτουργείς όταν βρίσκεσαι σε ένταση.
Επίσης κάποιες φορές δεν είναι όλα λευκό – μαύρο, υπάρχει και το γκρίζο. Το ξέρω η πίκρα είναι μεγάλη, όλα σου φταίνε αλλά η «εσωστρέφεια» δεν βοηθά σε τίποτα.
Ας μη μιλάμε πια για γενικότητες και ας πάμε κατ’ ευθείαν στο ζουμί. Και το ζουμί είναι τι έγινε χθες στο ΓΣΠ.
Όλοι είδαμε, μα ακόμη δεν καταλάβαμε, ότι ο Τόμας Ντολ πήρε την απόφαση να αιφνιδιάσει τον αντίπαλό με 3-5-2. Δεν μπορεί κάτι σου θυμίζει το συγκεκριμένο story..
Τον Τραμεντσάνι μάλλον θα τον έχεις ακουστά και μάλλον δεν θα τον έχεις ξεχάσει. Μιας και τον αναφέραμε, είμαι σίγουρος ότι το ομορφόπαιδο από την Ιταλία, βλέποντας το ματς από τον καναπέ του, θα γέλαγε.
Πολλοί τον έκριναν για τις εμμονές του, κυρίως για την επιμονή του να χρησιμοποιεί το 3-5-2. Έλα που τελικά δεν είναι ο μόνος. Από πού πηγάζει αυτό το σκεπτικό; Για να χρησιμοποιείς αυτό το σύστημα χρειάζονται δύο φουλ μπακ με γερά πνευμόνια και τρεις στοπερ που μπορούν να συνεργαστούν με κλειστά τα μάτια. Κάτι που όπως φάνηκε στο πρόσφατο παρελθόν αλλά και στο ‘Α ημίχρονο του χθεσινοβραδινού ματς δεν υπάρχει ή δεν λειτουργεί σωστά στους πρωταθλητές.
ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟ, ΟΛΑ ΣΤΡΑΒΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΔΑ. Μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος.
Είμαι ωστόσο φανατικός υποστηρικτής της άποψης ότι ο κάθε προπονητής έχει δικαίωμα να αποφασίζει με ποιο τρόπο θα ετοιμάσει-παρουσιάσει την ομάδα του.
Άλλωστε αυτός την προπονεί καθημερινά, αυτός είναι το αφεντικό και αυτός στο κάτω κάτω την γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους. Έχει το δικαίωμα να το κάνει όμως σε παιχνίδι όπου διακυβεύεται η πρόκριση της ομάδας και 570 χιλιάδες ευρώ; Ρητορική η ερώτηση.
Αλλαγή συστήματος μαρς…
Με την αλλαγή του 3-5-2 σε 4-2-3-1 φάνηκε η άλλη όψη του νομίσματος. Ο ΑΠΟΕΛ αναγεννήθηκε και μέσα σε ένα μαγικό πεντάλεπτο «έσβησε» την Ντούντελατζ.
Ωστόσο οι τρύπες δεν έκλεισαν ποτέ. Η ομάδα του Λουξεμβούργου γύρισε το παιχνίδι στέλνοντας τον ΑΠΟΕΛ στο καναβάτσο.
Ο ορισμός της ποδοσφαιρικής ανωριμότητας. Να το πω λαϊκά και λιτά, ο ΑΠΟΕΛ έπαιξε στα ζάρια, «όσα φάμε , όσα βάλουμε» και αυτό το πλήρωσε.
Αυτό είναι που πλήγωσε και περισσότερο τον κόσμο... η άναρχη νοοτροπία μες στο γήπεδο. Μετά το 60ο λεπτό το απόλυτο χάος, ένα άναρχο παιχνίδι, χωρίς μυαλό και λογική.
Νομίζω ότι το μόνο που πρέπει να κρατήσουν απ’ αυτόν τον αγώνα είναι η ασύλληπτη ορμή στο δεκάλεπτο από το 50 μέχρι το 60. Όσο και αν μοιάζει παράδοξο, είναι αληθινό και όντως μέσα από την καταστροφή προκύπτει ελπίδα.
Ο ΑΠΟΕΛ του δεκαλέπτου εκείνου είναι κάτι που πρέπει να κρατηθεί στην μνήμη όλων μα κυρίως του Ντολ… και για να μην ξεχνάμε όχι άλλο 3-5-2.
ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Τα νέα του ΑΠΟΕΛ είναι μια χορηγία της Ελληνικής Τράπεζας
