Δεν έχουν μείνει και πολλά να πεις. Ίσως τελικά αυτές να είναι οι πραγματικές δυνατότητες μας και όλο αυτό που είδαμε στο πρώτο ημίχρονο στο Τσίρειο απλά να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα για όσα γνωρίζαμε από την αρχή της σεζόν.
Παρακολουθώ αυτή την ομάδα πάνω από δύο δεκαετίες, μη μπορώντας να θυμηθώ κάτι ανάλογο. Το σημερινό κόντρα στον Απόλλωνα είναι από αυτά που θέλεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Για όσα είδες, αλλά και για τα όσα δεν είδες. Είδαμε την εφαρμογή των Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ σε ποδοσφαιρικούς όρους...
Στο πρώτο ημίχρονο εμφανίστηκε μια Ανόρθωση με όλη την σημασία της λέξης. Είδαμε μια ομάδα να ξέρει τι θέλει στον αγωνιστικό χώρο. Συμπαγής, οργανωμένη και αποτελεσματική. Το τρικ του Τιμούρ με Αμπαρτζουμιάν στον άξονα της μεσαίας γραμμής και Καλτσά δεξιό μπακ-χαφ απέδωσε στον απόλυτο βαθμό , ο Κβιλιτάια επέστρεψε στα γκολ, Μίχα και Χουσμπάουερ μας θύμισαν την ποιότητά και τον... λόγο ύπαρξης τους στο φετινό ρόστερ και όλα έδειχναν να παίρνουν τον δρόμο τους.
Ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου, όμως, διαρκεί 90 λεπτά και όχι 50. 'Οταν ο Απόλλωνας αποφάσισε να εμφανιστεί στο γήπεδο, τότε η ομάδα της Αμμοχώστου έχασε την... γη κάτω από τα πόδια της, παραδίδοντας... σάρκα και πνεύμα στο πι και φι. Τα παιδικά αμυντικά λάθη βρίσκονταν στην ημερησία διάταξη για άλλη μια φορά και αντίδραση από τον πάγκο, αλλά και εντός γηπέδου δεν υπήρξε ποτε. Ως εκ τούτου, η μοίρα και ο φετινός κανόνας της Ανόρθωσης ήταν το τελικό αποτέλεσμα.
Πλέον, η επόμενη μέρα είναι η σημαντική. Ο Τιμούρ προανήγγειλε προσθαφαιρέσεις, ρίχνοντας τα βέλη προς τους αμυντικούς του (δες ΕΔΩ) 'Ολα αυτά όμως, ίσως να μην είναι αρκετά εδώ που είμαστε. Όταν παίρνεις την κατηφόρα, χρειάζονται πολλά περισσότερα. Για την ώρα, δεν τα έχουμε ούτε στο ελάχιστο. Το μόνο που βλέπεις ξεκάθαρα είναι το καράβι να βουλιάζει...
