Χρήστος Ζαβός
Στο ματς με τον ΑΠΟΕΛ ονοματίσαμε την λαβή Κερκέζ ως «κεφαλοκλείδωμα». Στο λεξικό των κιτρίνων αναγράφεται «κεφΑΕΛοκλείδωμα», κάποιοι το λεν «τακτική Κερκέζ», κάποιοι το απλουστεύουν με δύο απλά ονόματα του τύπου «Νταβόρ- Μεντόγιεβιτς».
Στην Κίνα πάντως το λεν «Σινικό τείχος» και το έκτισαν για να προφυλαχθούν από τις επιθέσεις των Μογγόλων και των Τουρκικών φύλων.
Μην νομίζεις… και ο Κινέζος Κερκέζ-Λι εκείνη την εποχή δεν πήγε σε μια εβδομάδα να χτίσει με τα λεφτά του αυτοκράτορα Σοφοκλέους-Λι, ένα τείχος που φτάνει τα 21 χιλιόμετρα.
Αυτούς που λες τους πήρε καμιά τρακοσιαριά χρόνια έως ότου δημιουργήσουν το μεγαλύτερο σε διαστάσεις ανθρώπινο οικοδόμημα.
Και τους δικούς μας εδώ, αυτό που βλέπεις φέτος πήρε χίλιες μέρες και βάλε μέχρι να φτιάξουν μια ομάδα που όντως μοιάζει με τείχος και αντικρούει τις επιθέσεις των εχθρικών μπλε, πράσινων ή πορτοκαλί φύλων.
Σε μπέρδεψα ή όχι, δεν έχει σημασία, η μηχανή που στήθηκε πήρε χρόνο και είναι αποτέλεσμα μιας και μόνο λέξης που δεν υπάρχει στο λεξικό της κίτρινης γλώσσας.
Γιατί όσο και να το ξεφυλλίσεις λέξη «ΑΕΛυπομονή» δεν θα βρεις στο περιεχόμενο του. Κανείς Αελίστας Μπαμπινιώτης δεν επινόησε να προσθέσει μια τέτοια λέξη αφού η έννοια της έμοιαζε προ- Κερκέζ παντελώς άγνωστη για την «κίτρινη φυλή».
Και όμως, πες το και άθελα τους, ασυνείδητα άμα θες, από τη μέρα που ανέλαβε ο Κερκέζ μπήκαν τα θεμέλια για να φτιαχτεί μια ομάδα που χαίρει σεβασμού και από τον χειρότερο εχθρό της.
Βήμα, βήμα, δάκρυ, δάκρυ φτάσαμε στο σημείο να τελειοποιηθεί βρίσκοντας μέσα από τα παιγνίδια εκείνο το ενωτικό- ζωτικό στοιχείο που καθιστά την χημική ένωση, πετυχημένη.
Αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι η σύμπτυξη δύο ποδοσφαιριστών που ενωμένοι δημιουργούν τον τέλειο ποδοσφαιριστή.
Μεντόγιεβιτς και Νταβόρ, στην ένωση τους περιλαμβάνουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτει μια ποιοτική και συνάμα σκληρή μονάδα- ομάδα.
Χθες οι δύο τους, έχοντας μπροστά τους τον Αντάμοβιτς που αγωνιζόταν ωσάν και είναι στην τουριστική έξω από την Whispers και τσακώνεται ο Άγιος Νικόλας με ομάδα στρατιωτών από τις Βάσεις της Επισκοπής, κατάφεραν να διαλύσουν κάθε ίχνος ποιότητας που κουβαλά ο Απόλλωνας.
Με τον μικρό να γίνεται σκιά του Μπίσεσβαρ και τον εγκέφαλο Μεντόγιεβιτς να σαρώνει οτιδήποτε υπήρχε μπροστά αλλά και ανάμεσα στα δύο στόπερ, έκοψαν τους μπλε σε δύο κομμάτια επιβάλλοντας την υπεροχή τους ή αν θες τα θεμέλια για να δημιουργηθεί το «Σινικό τείχος» εντός του Τσιρείου.
Επικρατώντας κατά κράτος στο νευραλγικό χώρο της μεσαίας γραμμής, απέμενε να δούμε πως οι ακραίοι θα σταματήσουν την όποια απειλή από τα εξτρέμ των αντιπάλων.
Ο Μηνάς σ’ ένα ακόμη ματς ήταν άψογος, σβήνοντας τον φανταστικό φέτος Πίττα ενώ ο Έουλερ αν και στην αρχή έμοιαζε να ψάχνει τα βήματα του και τη συνεννόηση του με τον Μπουνόζα, κατάφερε με τη βοήθεια κυρίως του Νταβόρ ν’ αφήσει μακριά τον Γιαννιώτα από την περιοχή του Βοζίνια.
Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο σημείο ο Βοζίνια να κρυώνει μες στη βροχή, τα στόπερ έχοντας συνδετικό κρίκο τον Μεντόγιεβιτς, να μην ενοχλούνται από το Ντιγκινί και τους Τόρες και Άντονι να κυνηγούν τις φάσεις.
Δεν ήθελε και πολύ, ο καλύτερος εξτρέμ του πρωταθλήματος, άντε σε μια φάση, άντε σε δύο… θα την κάνει την ζημιά όπως και τελικά έγινε.
Και η νίκη σου το λέω είναι καθολική. Σε βαθμό που μάλλον πλήγωσε τον εγωισμό των αντιπάλων που νικήθηκαν κατά κράτος. Είναι μάλιστα συμβολικό κατά την άποψη μου ότι το δεύτερο γκολ επιτυγχάνεται με το Ντανίλο να ταπεινώνει σχεδόν τον Ζοάο Πέδρο, που όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική προσωπικότητα είναι για τον αντίπαλο.
Με τον Μαέ να πιέζει τον κακό χθες Γιούστε και τον Ρομπέρζ να τρέχει να βοηθήσει τον Ψύχα στην αριστερή τους μεριά, τα ρήγματα δημιουργήθηκαν, ήρθαν τελικώς τα γκολ και η ΑΕΛ έστειλε μια ακόμη φορά το μήνυμα σ’ όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο του νησιού, ότι είναι ομάδα που μπορεί να κτυπήσει το πρωτάθλημα.
Και γιατί άλλωστε, να το αμφισβητεί κανείς; Τι σκατά δεν έχει η ΑΕΛ που της υπολείπεται σε σχέση με τους υπόλοιπους; Προπονητή; Ρόστερ; Φυσική κατάσταση; Ομαδικό πνεύμα;
Το μόνο που της υπολείπεται είναι αλήθεια η εμπειρία. Μειονέκτημα το οποίο όμως εξισώνεται από τη δουλειά που γίνεται εντός της ομάδας και τα παιγνίδια που δίνονται. Δια των παιγνιδιών δημιουργείται ενθουσιασμός το καλύτερο αντίδοτο που μπορεί να έχει κανείς απέναντι στην όποια έλλειψη εμπειρίας.
Γιατί άμα σε Λεμεσιανό ντέρμπι, ο ένας (Σάντος) γεννά η γυναίκα του και αντί να είναι στην μαιευτική να δει πως γίνεται ο θηλασμός πάει και παίζει μες στην βροχή, , άμα ο άλλος (Αντάμοβιτς) είναι έτοιμος να παίξει ξύλο σπάζοντας τον τσαμπουκά των αντιπάλων, άμα όλοι μαζί πέφτουν για να προστατέψουν τον συμπαίκτη τους(Ντανίλο) σε φασαρία που έμπλεξε και κυρίως, κυρίως άμα ο τρόπος που πανηγυρίζουν μοιάζει με προσκύνημα στον θεό Λέοντα στα όσια και ιερά δηλαδή της κίτρινης φυλής… τότε η έλλειψη εμπειρίας αντικαθίσταται από την πίστη σ’ αυτό που προορίζεσαι να κάνεις. Και απ’ ότι καταλάβαμε όλοι πια… είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος.
