Σάββας Κοσιάρης
Η πρόσφατη εκδήλωση που οργάνωσε ο Κυπριακός Οργανισμός Αθλητισμού και στην οποία ο Ολυμπιονίκης μας Παύλος Κοντίδης μοιράστηκε τις εμπειρίες του με τους μαθητές των Αθλητικών Σχολείων, θεωρώ πως ήταν μια από τις πιο ουσιαστικές ενέργειες της χρονιάς. Θεωρητικός μεν ο χαρακτήρας της, επί της ουσίας όμως το περιεχόμενό της!
Σε μια εποχή όπου η κοινωνία ολόκληρη (και όχι μόνο ο αθλητικός χώρος) κλονίζεται από παράδοξες συμπεριφορές, ξένες προς τις βασικές ανθρώπινες αρχές, επιβάλλεται να προτάξουμε τα ανάλογα πρότυπα. Πρότυπα ανθρώπων και συμπεριφορών ώστε να αποτελέσουν πυξίδα στην πορεία των νέων ανθρώπων, ιδιαίτερα. Όχι πως οι παλιότεροι ξέρουμε πού πάμε, αλλά γιατί οι νέοι κουβαλούν την ελπίδα της αυριανής ημέρας. Κι αν ο τόπος έχει κάτι να προσδοκά, αυτό θα το πάρει από τους νέους μας.
Ηταν λοιπόν, μεστός ο λόγος του Παύλου Κοντίδη και αρκετός ώστε να αποτελέσει βοήθημα στους μαθητές, τους προβληματισμούς τους, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους στον αθλητισμό. Δεν μοίρασε αβάσιμο ενθουσιασμό αλλά ούτε και απέτρεψε, ο Παύλος. Είπε τα πράγματα όπως ο ίδιος τα βίωσε μέσα από την πολύχρονη προσπάθειά του, τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις, τις θυσίες και τις στερήσεις, τις νίκες που ήταν οι λιγότερες και τις αποτυχίες που ήταν οι περισσότερες… Με παρονομαστή το πείσμα και την επιμονή.
Στα σημαντικότερα που είπε ο Παύλος ήταν η απομυθοποίηση της όποιας επιτυχίας σε σχέση με τον αυθεντικό προορισμό του αθλητισμού και του αθλητή. «Δεν σε καθορίζει σαν άνθρωπο και χαρακτήρα αθλητή η νίκη ή το μετάλλιο, αλλά η συνολική στάση σου απέναντι σε αυτό που κάνεις»! Πόσο πιο αληθινή ερμηνεία θα μπορούσε να έχει ο αθλητισμός, το ήθος, η καθαρή προσπάθεια!
Η συγκεκριμένη αναφορά του Παύλου, μου θύμισε κάτι ανάλογο που είχε πει ο θρυλικός Ολυμπιονίκης στο Μόναζο, το 1936, Τζέσε Οουενς: «Στο τέλος, είναι η επιπλέον προσπάθεια που ξεχωρίζει τον νικητή από τη δεύτερη θέση. Η νίκη ωστόσο απαιτεί πολλά περισσότερα. Ξεκινά με πλήρη έλεγχο των βασικών. Μετά χρειάζεται πάθος, αποφασιστικότητα, πειθαρχία και αυτοθυσία. Και, τελικά, απαιτεί μια γερή δόση αγάπης, δικαιοσύνης και σεβασμού για τον αντίπαλο. Βάλε όλα αυτά μαζί και ακόμα κι αν δεν κερδίσεις, πώς γίνεται να χάσεις;»!!!
Είμαι βέβαιος ότι κατά ανάλογο τρόπο θα μπορούσαν να εκφραστούν και άλλοι αθλητές μας που κατατάσσονται στο ψηλότερο επίπεδο αγωνιστικής απόδοσης, το οποίο συμβαδίζει και με το επίπεδο χαρακτήρα τους. Ας αξιοποιήσουμε και τα δυο επίπεδά τους και να τα προτάξουμε προς όφελος της κοινωνίας, στη βάση ενός μεθοδευμένου προγράμματος επαφής με τους νέους μας.
Όχι μόνο με τους μαθητές των Αθλητικών Σχολείων αλλά όλων των εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων. Όχι μόνο στις τάξεις αλλά και στους χώρους ψυχαγωγίας των νέων, στις γειτονιές και τους συλλόγους… Οι αθλητές μας θα ανταποκριθούν και θα λειτουργήσουν σαν την πυξίδα που διορθώνει την πορεία μας...
