Για ορισμένους ανθρώπους έχεις την ιδέα σε συντροφεύουν χρόνια, ακόμα κι αν δεν τους γνώρισες ποτέ. Δεν τους ξέρεις καθόλου, αλλά τους νιώθεις σαν δικούς σου. Αισθάνεσαι ότι συνέβαλαν στην ανατροφή σου, έστω κι αν δεν έχουν ιδέα για την ίδια σου την ύπαρξη. Και παρότι δεν τους είχες ποτέ δίπλα σου στην πραγματικότητα, το κενό που αφήνει η απώλειά τους το νιώθεις πραγματικά.
Δεν χρειάζεται να αραδιάσουμε αριθμούς ανθρώπων που συνεπαίρνονταν από τη φωνή και τη χαρισματικότητά του επί σκηνής βλέποντάς τον διά ζώσης σε κάποια από τις χιλιάδες συναυλίες του, ούτε νούμερα πωλήσεων δίσκων για να καταδείξουμε το κενό που άφησε ο Ronnie James Dio φεύγοντας από τον κόσμο τούτο τέτοια μέρα πριν από δέκα χρόνια ακριβώς. Όσοι ξέρουν, ξέρουν και μάλλον ένιωσαν όπως κι εγώ ακούγοντας πως ήταν ο χαμένος στη μάχη που έδινε για έναν περίπου χρόνο με τον καρκίνο.
Ανήμερα της επετείου του θανάτου του, επέλεξα να αποδώσω φόρο τιμής στον ύψους 160 (και κάτι ψιλά) εκατοστών γίγαντα με το Mob Rules, ένα τραγούδι από το ομώνυμο άλμπουμ του 1981, το δεύτερό του ως frontman των Black Sabbath, όχι όμως γιατί το θεωρώ ως το κορυφαίο του κομμάτι. Άλλωστε, σε μια καριέρα σαν τη δικιά του, που αγγίζει σχεδόν πέντε δεκαετίες και περιλαμβάνει συνεργασίες με άλλα ιερά τέρατα του χώρου σαν τον Ritchie Blackmore στους Rainbow και τον Tony Iommi στους Black Sabbath, πέραν της δικής του, σόλο δουλειάς και όλων των υπόλοιπων, λιγότερο προβεβλημένων πρότζεκτ στα οποία συμμετείχε, δύσκολο είναι να διαλέξεις όχι ένα, αλλά 10 και 15 αγαπημένα κομμάτια.
Η αφορμή ήταν άλλη, συνεπώς η ομοιότητα του (κατά μία συγκεκριμένη έννοια) τίτλου με άσχετες, επίκαιρες καταστάσεις δεν είναι εντελώς συμπτωματική.
