Και το κράτος συνεχίζει τον ύπνο του δικαίου

Δεν συμπληρώθηκαν καν δυο μήνες απ’ την πρεμιέρα του πρωταθλήματος της φετινής σεζόν και τα όσα γίνονται στο εξώ-αγωνιστικό κομμάτι συνεχώς προβληματίζουν αναδεικνύοντας την ανικανότητα που υπάρχει. Το συμβάν της Παρασκευής στο ΓΣΠ, με την ανάσηρση μαχαιριού στην κερκίδα και τις απειλές δείχνει πως κατά τύχη δεν έχουμε θρηνήσει ακόμη θύματα και συνάμα μας υπενθυμίζει πως όσες φορές κι αν θεωρούμε πως πιάσαμε πάτο, τότε μάλλον πρόκειται για ευσεβοποθισμό καθώς υπάρχει και πιο κάτω.

Απ’ τη μια έχουμε την αστυνομία να δηλώνει σχεδόν ανήμπορη και να τα ρίχνει στους οργανωμένους χωρίς να αναλαμβάνει ποτέ ευθύνες. Λες και το να χαρακτηρίσεις μέτριας επικινδυνότητας ένα ντέρμπι Ομόνοιας – ΑΠΟΕΛ σε κλειστό γήπεδο, χωρίς κύκλωμα παρακολούθησης είναι λογικό, ή επίσης λες κι είναι απόλυτα ορθό το να χαρακτηρίζεις το ΑΠΟΕΛ – ΑΕΛ ως ένα ακόμη παιχνίδι μέτριας επικινδυνότητας, αγνοώντας την αλφαβήτα του Κυπριακού ποδοσφαίρου, που ακόμη κι αν κάποιος δεν ασχολείται γνωρίζει πως σε αυτό τον αγώνα πιθανόν να υπάρξουν επεισόδια. Αν μάλιστα υπολογίσουμε πως κάθε χρόνο ξοδεύονται εκατομμύρια για την αναβάθμιση της αστυνομίας τόσο σε έμψυχο όσο και σε άψυχο υλικό, ενώ η αστυνόμευση παραμένει η ίδια (αν όχι χειρότερη) τότε το μέγεθος της αποτυχίας είναι απλά τεράστιο.

Απ’ την άλλη έχουμε τις αρχές των γηπέδων να σημειώνουν πως σωματικοί έλεγχοι στους οπαδούς γίνονται δειγματοληπτικά κι αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες (αριθμός οπαδών, κερκίδα, χρόνος μέχρι την έναρξη του αγώνα κλπ κλπ), ότι επίσης εμπιστεύονται τυφλά τους παράγοντες των ομάδων πως όσοι είναι μέλη αντιπροσωπειών διαθέτουν δικαιολογητικά, έχουν κάρτα οπαδού και σπάνια (ίσως και ποτέ) υπόκεινται σε σωματικό έλεγχο, ωσάν και συνοδεύονται από ένα φωτοστέφανο που υποδηλώνει ότι όλα είναι καλά.

Οι δε ομάδες δυστυχώς βλέπουν το δικό τους συμφέρον και μόνο αυτό. Καταδικάζουμε τα επεισόδια αλλά… Βροντοφωνάζουμε πως ο ρατσισμός δεν έχει χώρο στα γήπεδα χωρίς ωστόσο να λαμβάνουμε ούτε κι ένα μέτρο γι’ αυτό, ενώ αν πρόκειται για τους οπαδούς μας μάλλον θα κρατήσουμε το στόμα μας ερμητικά κλειστό. Δεν θέλουμε τη βία κι όμως με κάθε ευκαιρία δυναμιτίζουμε την ατμόσφαιρα μπας και το μπαρούτι που μυρίζει δεν είναι αρκετό. Αν μπει κανείς στο κόπο να ψάξει ατάκες, θα χρειαστεί πάπυρο για να καταγράψει όλες αυτές που το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν λάδι στη φωτιά.

Τέλος το κράτος απειλεί με αυστηρότερα μέτρα, αγνοώντας επιδεικτικά την ανεπάρκεια του να βρει τις ορθές λύσεις. Ο νόμος περί της Πρόληψης και της Καταστολής της Βίας στους Αθλητικούς Χώρους προσφέρει απεριόριστα εργαλεία κι όπως γράψαμε λίγες μέρες νωρίτερα «είναι υπερ-όπλο που δεν λειτουργεί... «Αόρατες δυνάμεις» φροντίζουν ώστε κάποιοι να δρουν χωρίς κανένα κώλυμα. Χωρίς να λογοδοτούν, χωρίς να έρχονται αντιμέτωποι με τις πράξεις, χωρίς να επηρεάζονται απ’ το γεγονός πως υπάρχουν νομοθεσίες». Παρά ταύτα η λύση που προκρίνει το κράτος είναι ακόμη πιο αυστηρά μέτρα, λες και επενδύσαμε ποτέ στην παιδεία, λες κι αντιληφθήκαμε πως το πρόβλημα πηγάζει απ’ την ίδια την κοινωνία, λες κι εφαρμόσαμε ποτέ τα ελάχιστα που χρειάζονται για να αποφεύγουμε παρατράγουδα.

Όλα αυτά που ζήσαμε τους τελευταίους δυο μήνες με αποκορύφωμα τα περιστατικό της περασμένης Παρασκευής πρέπει να προβληματίσουν όσους λαμβάνουν αποφάσεις που κρίνουν το μέλλον μας. Πρέπει να προβληματίσουν τις ομάδες, τις αρχές των σταδίων, την αστυνομία, το κράτος, και κάθε άνθρωπο που ζει σε αυτό το νησί.

Κι ενώ η λύση δεν είναι περίπλοκη, το κράτος αδυνατεί και συνεχίζει τον ύπνο του δικαίου απειλώντας με ακόμη πιο αυστηρά μέτρα καθώς έτσι το πρόβλημα θα μπει κάτω απ’ το χαλί μέχρι νεοτέρας.

ΥΓ. Το χειρότερο δε, το οποίο δείχνει την κατάντια της κοινωνίας και την ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ είναι πως άτομα που κρύβονται πίσω από ψεύτικα προφίλ χαίρονται. Σχόλια γεμάτα μίσος, ανυπόστατα, χωρίς ουσία, παρακαλούν για ακόμη χειρότερα. Γι’ αυτούς έχει σημασία αν το μαχαίρι βγήκε σε κερκίδα οπαδών του ΑΠΟΕΛ, της Ομόνοιας ή του Άτλα Αγλαντζιάς. Αυτοί ακριβώς μας δείχνουν τα τεράστια λάθη και τις ευθύνες του κράτους. Καθώς αν κάποιος παρακαλεί για χειρότερα, τότε ζει σε μια κοινωνία αποτυχημένων που αδυνατεί να πράξει έστω τα βασικά…