Χρήστος Ζαβός
Θα μπορούσα κατευθείαν να γράφω τι θέση έχει ο Άρης στο δικό μου το μυαλό, φοβάμαι όμως μήπως μπερδευτώ και μαζί σας μπερδέψω.
Δεν είναι εύκολο να διαχωρίσω την καλύτερη ποδοσφαιρική επιχείρηση του νησιού εν έτει 2023 με το ιστορικό σωματείο πίσω από το θρυλικό Wimpy, που τρέχαμε ποδηλατώντας να παίξουμε τόμπολα στ’ ανέμελα αθώα παιδικά μας χρόνια.
Είναι δύσκολο να εξηγήσω, ότι οι πράσινοι της Λεμεσού στο δικό μου ψυχισμό είναι η δασκάλα η κυρία Αλίκη μέλος της χορωδίας του Άρη, που προσπαθούσε σε μια αστοιχείωτη κοινωνία όπως η κυπριακή να σκηνοθετήσει τους «Πέρσες» του Αισχύλου στην έκτη δημοτικού εν έτει 1988!!!
Πώς ν’ αναλύσω ότι το γκολ του Ουάρντα, δεν με πήγε στον Μπάμπικα, στο Σάκε ή τον Στεπίνσκι, ούτε καν στον «μαέστρο» Κακόριν, αλλά στον πραγματικό μαέστρο της χορωδίας του Άρη, τον σεβαστό Μαρίνο Μιτέλλα… τον άνθρωπο που προσπάθησε να μας μυήσει στους μεγάλους της μουσικής από το Μπετόβεν στο Θεοδωράκη και από τον Μπαχ στο Χατζιδάκι.
Μες στη Λεμεσό πριν από καμιά 35αριά και βάλε χρόνια… πολύ πριν πουληθεί στους ξένους εν ονόματι της ανάπτυξης, ο Άρης ήταν ένα σωματείο που περισσότερο σχετιζόταν με τις τέχνες και δη τη μουσική παρά με το ποδόσφαιρο. Έτσι το ζήσαμε και ως τέτοιο ρίζωσε μες στη συνείδηση μας.
Και ας είχε κατά καιρούς σπουδαίους παικταράδες που αδικήθηκαν. Από το Μάριο Τσίγκη και τον Παπακώστα μέχρι τον ίσως καλύτερο επιθετικό της τότε εποχής, Πανίκο Χατζηλοϊζου, τον Καρεκλά, τον Κισσονέργη, τον Διαμαντή, τον Πάκκο… μέχρι και το Μπλαχίν την ιστορικότερη ποδοσφαιρική περσόνα που φόρεσε φανέλα κυπριακής ομάδας για να παίξει σ’ επίσημο παιγνίδι.
Στην τελική ο Άρης ήταν ένα σωματείο μέσα από το οποίο διδασκόσουν ότι και οι μικροί έχουν ψυχή. Ίσως γι’ αυτό οι Αρειανοί στα σχολεία της Λεμεσού, αντιμετωπιζόντουσαν μ’ ένα ανεξήγητο σεβασμό. Μάλλον γιατί όλοι εμείς οι υπόλοιποι ήμασταν βολεμένοι στις μεγάλες ομάδες, με το μεγάλο κόσμο.
Οι του Άρη όμως ποτέ δεν ήταν. Ήταν «300», μα ήταν αξιοπρεπείς, πιστοί αφοσιωμένοι, υπηρετώντας με ανιδιοτέλεια την ομάδα τους. Από τον ιστορικό πρόεδρο Δώρο Ιερόπουλο και τον διάδοχο του Γιώργο Οικονομίδη μέχρι τον Κουλουντή, τον Fiat και άλλες γραφικές φιγούρες που ξόδευαν τα καλοκαίρια τους, πάνω στις ξύλινες κερκίδες του βοηθητικού πάνω στο Τσίρειο.
Δεν ξέρω πως αλήθεια βιώνουν όλη αυτή τη μετάλλαξη που πέρασε και περνά το σωματείο, ούτε και αν ακόμη, περιτριγυρισμένοι από Ρώσους φιλάθλους έχουν συνειδητοποιήσει την κατάσταση. Δεν είναι άλλωστε εύκολο να μεταφερθείς από τις αδικίες και το κλάμα του Χατζηκυριάκου όταν κάποιοι τον χειρουργούσαν για να πάει Β κατηγορία, στον πρωταθλητή Άρη.
Είναι δύσκολο το μυαλό σου να μεταβεί από την ομάδα ασανσέρ στην ομάδα που δεν λαμβάνει υπόψη μήτε το ιστορικό υπόβαθρο, μήτε τους αντίπαλους οπαδούς που ξεπερνούν κατά πολύ τους δικούς τους. Είναι δύσκολη πιθανολογώ η μετάβαση από το ιστορικό εκείνο σωματείο στη Λεωφόρο Μακαρίου στην πιο σύγχρονη και μοντέρνα ποδοσφαιρική επιχείρηση του νησιού που εδρεύει στον Άγιο Τύχωνα.
Συγχαρητήρια αξίζουν και στον τελευταίο που συμμετείχε σ’ αυτό το κλαμπ. Από τον ιδιοκτήτη μέχρι τον τελευταίο του υπαλληλικού προσωπικού και από τον «μαέστρο» Κακόριν έως τον Γκομίς και τον Πηλέα.
Κυρίως όμως αξίζουν συγχαρητήρια στον προπονητή τους, που κόντρα σ’ όλους και όλα, παρουσίασε την καλύτερη ομάδα κερδίζοντας όχι μονάχα το πρωτάθλημα αλλά και την καθολική αναγνώριση. Εχθρών και φίλων. Ακόμη και μας που του άσκησαν σκληρή κριτική, στο πλαίσιο πάντοτε της δουλειάς μας και χωρίς φυσικά να μεσολαβεί κάποιο προσωπικό ή επαγγελματικό συμφέρον.
Κόντρα στην παλιομοδίτικη τακτική των περισσοτέρων συνάδελφων του, εκμεταλλευόμενος την υπεροχή που διαθέτει ο Άρης στο επιστημονικό κομμάτι έναντι των άλλων ομάδων, ο νεαρός Λευκορώσος δημιούργησε κλίμα συναδελφικής αλληλεγγύης εντός των αποδυτηρίων, μα κυρίως ο ίδιος κατάφερε να κάνει την δική του υπέρβαση, εφαρμόζοντας τον κανόνα της εξέλιξης που φέρει το υποκείμενο ν' αναγνωρίζει και στη συνέχεια να διορθώνει τα λάθη του.
Ανεξαρτήτως αν αρέσει ή όχι η ποδοσφαιρική του φιλοσοφία ή κάποιες συμπεριφορές του, ο 35χρονος Σπιλέφσκι αξίζει συγχαρητηρίων και φυσικά την βαθιά υπόκλιση μας για το κατόρθωμα του!!! Εάν συνεχίσει δε ν' ακολουθεί τον κανόνα της εξέλιξης, είναι δεδομένο ότι θα μας αφήσει, αφήνοντας μας κληρονομιά τις αναμνήσεις του πιο μεγάλου ποδοσφαιρικού κατορθώματος που επετεύχθη ποτέ σ' αυτό το νησί!!!
