Στο μυαλό του καθενός η ομάδα του είναι η μεγαλύτερη. Ανεξαρτήτως του αν και πόσο συμβαδίζει αυτό με την πραγματικότητα, το συναίσθημα παραείναι μεγάλο για να καπελωθεί από «αντικειμενικά κριτήρια».
Υπάρχουν ωστόσο και κάποιοι σύλλογοι που από τη φτιάξη τους είναι αποσυνδεδεμένοι από την εμμονική ανάγκη για τίτλους. Που δεν είναι απαραίτητοι για τους οπαδούς τους ώστε να παραμένουν διαχρονικά «καψούρηδες».
Που εξαιτίας ρομαντισμού (και όχι ανάγκης να δικαιολογήσουν αγωνιστικές αποτυχίες) δίνουν βαρύτητα και σε άλλες αξίες πλην του πόσο συχνά πάει η μπάλα στα δίχτυα.
Ένας από τους βασικότερους λόγους λοιπόν που αναμφισβήτητα σε αυτή την κατηγορία συμπεριλαμβάνεται η ΑΕΚ είναι το εμβληματικό ταξίδι στο Βελιγράδι…
Το μεγαλύτερο εξω-αγωνιστικό παράσημο της ιστορίας της. Και μια έμπρακτη απόδειξη της διαφορετικότητας που θέλει να επικαλείται…
Σε μια χρονική συγκυρία που δυστυχώς βοηθάει για να συλλάβει κανείς το παράτολμο του εγχειρήματος (με τις αβάσταχτες εικόνες από την Ουκρανία να περιγράφουν αμακιγιάριστα τη φρίκη του πολέμου) η τότε πρωτοβουλία του συλλόγου παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις.
Γιατί καταλαβαίνει κανείς τι ακριβώς κίνδυνο αψήφησε η «Ένωση» και όσοι την ακολούθησαν, ταξιδεύοντας μια μέρα σαν σήμερα πριν από 24 χρόνια στη δοκιμαζόμενη Σερβία…
Υλοποιώντας λοιπόν την τρελή (χωρίς εισαγωγικά) ιδέα του Δημήτρη Μελισσανίδη και παρά τις αντιρρήσεις της τότε ιδιοκτήτριας εταιρείας ENIC, η ΑΕΚ ξάφνιασε ολόκληρο τον κόσμο. Και παρόλο που οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ συνεχίζονταν κανονικά, τίμησε περισσότερο από ποτέ τις προσφυγικές της ρίζες:
Φτάνοντας ως την καρδιά του πολέμου, για να στείλει ένα ανεπανάληπτο (όσο και πρωτοφανές τότε) μήνυμα υπέρ της ειρήνης…
Έτσι, πέντε πούλμαν που μετέφεραν την ηρωική αποστολή παικτών, παραγόντων, οπαδών, δημοσιογράφων και προσωπικοτήτων ξεκίνησαν από τη Βουδαπέστη για το Βελιγράδι.
Και δεν χρειάστηκε καν να φτάσουν στον προορισμό τους -το γήπεδο της Παρτιζάν όπου θα γινόταν το φιλικό ματς- για να συνειδητοποιήσουν τι σήμαινε η παρουσία τους εκεί:
«Αυτά που ζω είναι δύσκολο να περιγραφούν με ακρίβεια. Όλη η Γιουγκοσλαβία άνοιξε την αγκαλιά της και μας υποδέχθηκε με τη φράση "είσαστε αδέλφια μας". Έκλαιγαν στους δρόμους ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες. Μου έκαναν εντύπωση τα παιδιά. Βγήκαν από τα καταφύγια και ήρθαν στο γήπεδο. Μας ζητούσαν σημαίες της ΑΕΚ, μας έσφιγγαν τα χέρια, έκλαιγαν, μας έλεγαν ότι έγιναν οπαδοί της ΑΕΚ.
Η ΑΕΚ έδωσε την ψυχή της, ένωσε τους χτύπους της καρδιάς της με τους δοκιμαζόμενους φίλους μας Γιουγκοσλάβους. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε», είχε περιγράψει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Μελισσανίδης.
Μόλις πριν λίγες μέρες, δε, ο Ντέμης Νικολαΐδης αποτίμησε με εξίσου γλαφυρό τρόπο την αξία αυτού του ταξιδιού, λέγοντας στην εκπομπή του στη NOVA:
«Είναι από τις πιο ιστορικές και μεγάλες στιγμές της ΑΕΚ. Πήγαμε Βουδαπέστη, μετά πήραμε λεωφορεία. Δεν είχαμε πάρει άδεια, ήταν ταλαιπωρία. Παίξαμε και φύγαμε τρέχοντας για να μην βραδιάσει και μας βομβαρδίσουν, να προλάβουμε να φτάσουμε στην Ουγγαρία.
Θυμάμαι τα πρόσωπα των Σέρβων. Μας χειροκροτούσαν, μας έδιναν ψωμί και αλάτι. Τρομερές στιγμές, ιστορικό ματς. Δεν έχει ξαναγίνει… Οι Άγγλοι ιδιοκτήτες δεν ήθελαν να πάμε, υπήρχε γκρίνια από την ENIC. Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη κίνηση του Μελισσανίδη. Μεγαλύτερη και από το γήπεδο»!
Αν όμως οι εκδηλώσεις λατρείας ήταν συνεχείς σε κάθε μέτρο που διένυαν τα πούλμαν, κορυφώθηκαν μετά την άφιξη της κιτρινόμαυρης αποστολής στο στάδιο της Παρτιζάν.
Με Έλληνες και Σέρβους αγκαλιασμένους στην εξέδρα, σημαίες της χώρας μας στις εξέδρες και μέσα σε αποθέωση για την ΑΕΚ, οι παίκτες των δυο ομάδων βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας ένα πανό που έγραφε «NATO stop the war, stop the bombing».
Κι αφού ακολούθησαν 61 λεπτά ενός υποτυπώδους αγώνα (με τους Κέζμαν και Ζουμπούλη να διαμορφώνουν το 1-1) έγινε η πρώτη -και ίσως η μόνη- ειρηνική εισβολή σε γήπεδο.
Με τους οπαδούς να μπαίνουν μέσα για ν’ αγκαλιάσουν τους παίκτες, τους Σέρβους να εκφράζουν με κάθε τρόπο την ευγνωμοσύνη τους και τον θρυλικό Μανώλη Γλέζο (που επίσης είχε ακολουθήσει την αποστολή) να δηλώνει χαρακτηριστικά:
«Μετά το ’40-’41 για πρώτη φορά οι Έλληνες βρέθηκαν ομόθυμα στο πλευρό ενός λαού. Έχω γίνει πλέον φανατικός οπαδός της ΑΕΚ»…
Πηγή: Sport-fm.gr
