ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

Όσκαρ Ταμπάρες: Ο «μαέστρος» της Ουρουγουάης

Πηγή δύναμης και έμπνευσης

Εφραίμ Γεωργίου

Εφραίμ Γεωργίου

georgioue@sppmedia.com

Το Παγκόσμιο Κύπελλο οδεύει προς το φινάλε του, κι όπως κάθε φορά, πρόκειται για ένα τουρνουά με πολλές συγκινήσεις, το οποίο δημιουργεί ανέλπιστους ήρωες και φανταστικές ιστορίες. Φιγούρες που σημάδεψαν το άθλημα τόσο στην χώρα τους όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο πρώην τεχνικός της Ουρουγουάης, Όσκαρ Γουάσιγκτον Ταμπάρες. Ένας άνθρωπος που έμεινε για 15 ολόκληρα χρόνια στο πάγκο της Εθνικής Ουρουγουάης κι οποίος κέρδισε τον σεβασμό όλων.

H Εθνική Ουρουγουάης υπό τις οδηγίες του Ταμπάρες είχε πάντοτε κάποια διακριτά στοιχεία ανεξαρτήτως προσώπων. Ένα σύνολο έτοιμο να… πεθάνει στο γήπεδο, με πάθος, ένταση, με το «μαχαίρι στο στόμα» όπως κάποτε λέμε καθ’ υπερβολή. Ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ουρουγουάης το 2006 και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να έρθουν. Τέταρτη θέση στο Κόπα Αμέρικα του 2007, τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και νικητής του Κόπα Αμέρικα το 2011. Το τέλος της συνεργασίας των δυο πλευρών ήρθε μετά από 15 χρόνια και συγκεκριμένα το 2021.

Το 2016 το σύνδρομο Guillan-Barré πρόσβαλε τον Ταμπάρες. Μια ασθένεια που επηρεάζει τα νεύρα του σώματος με αποτέλεσμα ο ασθενής πολλές φορές να μην μπορεί να περπατήσει ακόμη και με την πατερίτσα του, κάτι που πρακτικά τον ωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι. Κι όμως ούτε αυτό δεν μπόρεσε να του στερήσει απ’ τον Ταμπάρες τη δυνατότητα να κάνει αυτό που θέλει. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας το 2018, η ασθένεια του ήταν πέρα για πέρα εμφανής. Ένας ψιλόλιγνος κύριος που έδινε οδηγίες στηριγμένος στο μπαστούνι του, είτε κάποτε και καθισμένος στο ηλεκτρονικό αμαξίδιο. Συνάμα όμως η φιγούρα του «φώναζε» πως επρόκειτο για έναν μαχητή που δεν ήταν έτοιμος να τα παρατήσει, έναν ηγέτη ικανό να ξεπεράσει κάθε δυσκολία, έναν άνθρωπο που κέρδιζε τον σεβασμό.

Από τότε που μπήκε στη ζωή του το σύνδρομο Guillan-Barré, ο Ταμπάρες έβαλε συγκεκριμένους κανόνες. Κανείς δεν επιτρεπόταν να τον βοηθήσει πέραν απ’ το βοηθό του, τον Αλεχάντρο Οτέρο. Πολλοί δεν έβλεπαν την λογική σε αυτή την κίνηση, όμως ο ίδιος το θεωρούσε θέμα πειθαρχίας και τάξης. Ήταν ο άρχοντας, ο υπεύθυνος να καθοδηγεί τους ποδοσφαιριστές και αν δεχόταν να τον βοηθήσουν τότε θα χανόταν η πειθαρχία, ο σεβασμός ή έστω η τάξη.

Ο Ταμπάρες νίκησε τα πάντα. Νίκησε τον εαυτό του και όλα όσα μπορούσαν να τον επηρεάσουν. Άλλοι στη θέση του θα τα παρατούσαν απ’ την πρώτη στιγμή. Είχε τα λεφτά και μπορούσε να ζήσει τη ζωή όπως θα ήθελε με ξεκούραση και τους καλύτερους γιατρούς, έστω κι αν τον συνόδευε η ασθένεια. Όμως ο στόχος του δεν ήταν αυτός. Ο στόχος του ήταν να συνεχίσει την προπονητική και να μην επηρεαστεί από οτιδήποτε.

Λένε πως ο προπονητής πρέπει να κερδίσει τον σεβασμό και ο Ταμπάρες το έπραξε αυτό. Οι ποδοσφαιριστές του… στρατιώτες. Το περίμεναν υπομονετικά και τον άκουγαν σε καθετί που τους έλεγε κι η αλήθεια είναι πως δύσκολα βλέπεις ένα τσούρμο Ουρουγουανούς τους οποίους το αίμα βράζει, να δείχνουν τόσο σεβασμό και να κρέμονται κυριολεκτικά απ’ τα χείλη του.

Αυτός λοιπόν είναι ο Όσκαρ Γουάσιγκτον Ταμπάρες. Ένας άνθρωπος που έδωσε μαθήματα ζωής. Ένας άνθρωπος που δίδαξε πολλά περισσότερα από αυτά που πράττε συνήθως ένας προπονητής. Ένας άνθρωπος που δίκαια κέρδισε τον σεβασμό όλων.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Stories: Τελευταία Ενημέρωση

X
X