Σάββας Λαζανιάς
Τις πρωινές ώρες της 10ης Μαΐου του 1956, Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου εκτελέστηκαν στις κεντρικές φυλακές από τους Άγγλους κατακτητές, ανοίγοντας τον «χορό του θανάτου» δια της αγχόνης.
Με τη θυσία τους έδωσαν φωτεινό παράδειγμα αρετής και αυτοθυσίας. Η ΕΟΚΑ μπορεί να μην είχε πολυάριθμη δύναμη όμως είχε αποκτήσει τεράστιο λαϊκό έρεισμα ανάμεσα στον κυπριακό λαό και αυτό κρατούσε το ηθικό των ανταρτών πολύ ψηλά. Δεν φοβήθηκαν ούτε τις αγχόνες, ούτε τα βασανιστήρια. Αντιτάχθηκαν χωρίς κανένα δισταγμό απέναντι στην πανίσχυρη βρετανική αυτοκρατορία αψηφώντας τα αριθμητικά δεδομένα και τη μεγάλη στρατιωτική ισχύ των αποικιοκρατών.
Ο ΑΠΟΕΛ δεν θα μπορούσε να μείνει αδρανής σε αυτό το εθνικό προσκλητήριο. Αυτό άλλωστε επιτάσσαν οι αρχές και οι λόγοι της ίδρυσης του. Με την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, πολλά μέλη, υποστηρικτές και αθλητές του ΑΠΟΕΛ εντάχθηκαν στην οργάνωση υπό τις οδηγίες του αρχηγού Διγενή.
Κατά την περίοδο της ΕΟΚΑ είχαν συλληφθεί και φυλακιστεί πολλοί άνθρωποι για τη δράση τους οι οποίοι είχαν άμεση σχέση με τον ΑΠΟΕΛ, όπως ήταν ο τότε πρόεδρος του σωματείου Ευθύβουλος Ανθούλλης και το μέλος του ΔΣ Τίτος Φάνος.
Αυτός όμως που κράτησε πιο ψηλά από όλους τη σημαία ήταν ο Μιχαλάκης Καραολής, ο οποίος τίμησε τον ΑΠΟΕΛ όντας αθλητής στίβου του σωματείου. Έτρεχε στα 800μ, 1500μ και 5.000μ, έχοντας μάλιστα πολλές διακρίσεις.
Ο Καραολής μαζί με τον Δημητρίου υπήρξαν οι πρώτοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ που εκτελέστηκαν από τους Άγγλους δια του απαγχονισμού, στις 10 Μαΐου του 1956. Οι Άγγλοι δεν επέτρεψαν στις οικογένειες τους να πάρουν τα σώματα τους για ταφή, αλλά αντ’ αυτού τα έθαψαν οι ίδιοι σε ένα περιφραγμένο χώρο εντός των φυλακών, τα Φυλακισμένα Μνήματα. Τους ακολούθησαν άλλοι εφτά νέοι στην αγχόνη, με τελευταίο τον μαθητή–ποιητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη.
«Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πως πρέπει να ζουν. Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν και πως την πατρίδα να τιμούν», είχε αναφέρει σε ένα γράμμα προς του φίλους του ο Καραολής κατά τη διάρκεια της κράτησης του.
Λίγο πριν την εκτέλεση του ο Καραολής είχε πει το εξής συνταρακτικό: «Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε».
Ο Καραολής δεν δείλιασε ούτε για μια στιγμή μπροστά στον θάνατο. Παρέμεινε περήφανος και ασυμβίβαστος μέχρι την τελευταία του πνοή, παίρνοντας πανάξια μια θέση στο πάνθεον των ηρώων.
Είναι ο κορυφαίος και ο πιο όμορφος αθλητής στην ιστορία του ΑΠΟΕΛ. Γιατί οι μεγαλύτερες και ενδοξότερες νίκες γράφονται εκτός των σταδίων και των γηπέδων. Και ο Καραολής έκανε πράξη όλα όσα πρεσβεύει το αγαπημένο του σωματείο, θυσιάζοντας τη ζωή του για την υπέρτατη αξία της πατρίδας.
