Ανδρέας Βιολάρης
Είμαι εξ αυτών που αρνούνται να συμβιβαστούν με την άποψη ότι το επίπεδο της Εθνικής μας είναι η μετριότητα που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορώ απλά να αποδεχθώ πως είμαστε μία από τις 6-7 χειρότερες από τις συνολικά 55 χώρες–μέλη της UEFA. Γιατί, όσο κι αν θέλουμε να μην το πιστέψουμε, αυτή ήταν η εικόνα μας. Χειρότερη ακόμη και αυτή που έδειξαν σε αρκετά τους παιχνίδια εθνικές ομάδες όπως το Λουξεμβούργο, η Εσθονία, τα Νησιά Φερόε, ακόμα και η Μάλτα, από την οποία δεχθήκαμε βαριά ήττα (3-0) και συνολικά πέντε γκολ σε δύο αγώνες!
Οι πρώτοι που ευθύνονται είναι οι ηγέτες της ΚΟΠ. Ούτε ο Κωστένογλου, ούτε ο Βάλεμ φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για αυτή την κατάντια, αλλά αυτοί που τους επέλεξαν. Κακά τα ψέματα, ήταν δύο επιλογές που η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων θα πόνταρε, χωρίς δεύτερες σκέψεις ή τύψεις, ότι θα αποτύχουν. Όπως και έγινε! Ο μεν Βέλγος δεν είχε δουλέψει σχεδόν ποτέ με... άνδρες πριν αναλάβει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, ενώ και μετά την αποχώρησή του εργάστηκε ως προπονητής στη γυναικεία ομάδα της Άντρελεχτ. Και το κυριότερο, δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το κυπριακό ποδόσφαιρο! Και όμως κρίθηκε κατάλληλος για να ηγηθεί ενός νέου, «πρωτοποριακού» πλάνου.
Ο Νίκος Κωστένογλου γνώριζε περισσότερα πράγματα για το ποδόσφαιρο μας. Όχι όμως αρκετά για να αποτελεί το βασικό κριτήριο πρόσληψής του. Και σίγουρα δεν γνώριζε το πρωτάθλημά μας τόσο καλά όσο γνωρίζαμε εμείς τον ίδιον. Ο Ελλαδίτη ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας... μερικής απασχόλησης προπονητής, ο οποίος κατά κανόνα έβγαζε από το ερμάρι τα ρούχα προπόνησης κάθε φορά που έψαχνε για υπηρεσιακό προπονητή η ΑΕΚ. Και όμως κρίθηκε ως ο καταλληλότερος για να αναλάβει τα ηνία της Εθνικής μας!
Και κάπως έτσι, απόλυτα φυσιολογικά, φτάσαμε στην εποχή Τιμούρ Κετσπάγια.Εδώ πρέπει να σημειώσω πως το παρών άρθρο συντάχθηκε πριν το χθεσινό παιχνίδι της Εθνικής στο Κόσοβο. Και το αναφέρω για να τονίσω πως η άποψή μου δεν διαμορφώθηκε από το ψεσινό αποτέλεσμα ή εμφάνιση (όποια και να ήταν αυτά), αλλά ούτε και από τη σημαντική επιτυχία επί της Ελλάδας. Σχολιάζω αυτή καθ’ αυτή την επιλογή του Γεωργιανού και όχι την προοπτική της συνεργασίας.
Σαφώς και δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποιο είναι το μέλλον της Εθνικής με τον Τιμούρ. Ωστόσο, αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι πως ο Γεωργιανός «τσεκάρει» πολύ περισσότερα κουτάκια για τη θέση του Ομοσπονδιακού, σε σύγκριση με τους Κωστένογλου, Βάλεμ και λοιπούς. Είναι άνθρωπος που γνωρίζει πολύ καλύτερα το κυπριακό πρωτάθλημα, όχι μόνο σε σύγκριση με τους προκατόχους τους, αλλά και από τους ίδιους τους «εργοδότες» του. Και χωρίς αμφιβολία νοιάζεται πολύ περισσότερο για τον Κύπριο ποδοσφαιριστή από τον Γιώργο Κούμα και τους συνεργάτες του στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΚΟΠ. Και αυτό δεν είναι απλά μια προσωπική άποψη. Μιλάνε οι πράξεις και τα έργα τους...
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στο μακρινό παρελθόν για να επιβεβαιώσουμε πως οι ηγέτες της Ομοσπονδίας ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για το συμφέρον των ομάδων που εκπροσωπούν παρά για τον Κύπριο ποδοσφαιριστή ή την ίδια την Εθνική. Είναι πολύ πρόσφατη η τροποποίηση της προκήρυξης για αύξηση των ξένων ποδοσφαιριστών στον Κατάλογο Α’ από 15 σε 17. Πρόκειται για τη χειρότερη απόφαση που έλαβε η Ομοσπονδία υπό την προεδρία του Γιώργου Κούμα. Ακόμα χειρότερη και από την απόφαση τους να διακόψουν άρον-άρον το πρωτάθλημα της σεζόν 2019/20, όχι για λόγους υγείας, αλλά εξαιτίας της δύσκολης οικονομικής θέσης στην οποία βρέθηκαν τα σωματεία, απόρροια φυσικά της κακοδιαχείρησης και τον αλόγιστων χρημάτων που ξόδεψαν και λιγότερο λόγω των συνεπειών της πανδημίας.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως να ήταν πιο σοφό να προσφέραμε στον Τιμούρ Κετσπάγια τη θέση του προέδρου της ΚΟΠ και όχι αυτή του ομοσπονδιακού προπονητή. Όλο και κάποιο πλάνο ή όραμα θα έχει για το άμοιρο το ποδόσφαιρό μας. Και είμαι βέβαιος πως οι πλείστες αποφάσεις του θα ήταν προς το συμφέρον του ποδοσφαίρου μας και του Κύπριου ποδοσφαιριστή.
