Ανδρέας Βιολάρης
Με τεράστιο ενδιαφέρον αναμένεται και η φετινή Γενική Συνέλευση της ΑΠΟΕΛ, κυρίως για τα όσα έχει να πει και να αναλύσει ο Πρόδρομος Πετρίδης για το θεόρατο χρέος που έχει δημιουργηθεί και πολύ περισσότερο για την επόμενη μέρα. Το ερώτημα είναι: τι θα ακούσουν οι μέτοχοι; Θα ακούσουν και φέτος πάνω–κάτω αυτά που άκουσαν και πέρσι, πρόπερσι, αλλά και το 2020, με διαφορετικούς αριθμούς και ισολογισμούς;
Καθόλου τυχαία η αναφορά στις προηγούμενες τρεις συνελεύσεις. Ήταν μια τριετία χωρίς αγωνιστικές επιτυχίες και τίτλους ή παρουσία σε ευρωπαϊκούς ομίλους, με αποτέλεσμα τα χρέη της ομάδας να εκτοξευθούν στα 35 εκ. ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται οι ζημιές στο δεύτερο μισό της σεζόν 22-23.
Όπως εξήγησε προ μερικών εβδομάδων ο κ. Πετρίδης, το έλλειμα για τις αγωνιστικές περιόδους στις οποίες η ομάδα δεν μπαίνει σε ομίλους κυμαίνεται από 6 μέχρι 8 εκ. ευρώ. Και αφού το... τζογάρισμα της προηγούμενης τριετίας δεν «έκατσε», το συνολικό χρέος της συγκεκριμένης περιόδου (με... μπακαλίστικους υπολογισμούς) αυξήθηκε κατά 18-24 εκ. ευρώ.
Αυτό θα είναι το πλάνο και για τη νέα χρονιά, ίσως με ένα πιο συνετό προϋπολογισμό; Θα πάνε και φέτος all-in οι «γαλαζοκίτρινοι» με την ελπίδα ότι η ομάδα θα κάνουν τρεις προκρίσεις για να βρεθούν στους ομίλους του Europa Conference League. Και μετά, τι; Θα σωθεί το ΑΠΟΕΛ με τα 5, 6, 8 εκατομμύρια ευρώ που θα βάλει στα ταμεία του; Άντε το πολύ να αρκέσουν για να μην είναι ελλειμματική η επόμενη σεζόν. Που κι αυτό μόνο σίγουρο δεν είναι. Στο παρελθόν είχαμε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς ακόμα και σε χρονιές που το ΑΠΟΕΛ αγωνιζόταν σε ομίλους του Champions League! Όπως, φυσικά, κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει στη διοίκηση ότι η ομάδα παίξει στην Ευρώπη με μακρυμάνικα.
Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η ποδοσφαιρική εταιρεία δεν μπορεί να συνεχίσει να παίζει «κουμάρι» με την ελπίδα ότι θα της κάτσει το… τζάκποτ. Δεν μπορεί να συνεχίσει να εξαρτάται η βιωσιμότητά του συλλόγου από την ευρωπαϊκή του πορεία. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Δεν είναι εύκολο, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να γίνει. Όπως έγινε και στην Ομόνοια πριν από μία δεκαετία. Τότε, οι «πράσινοι» έβαλαν την ουρά στα σκέλια, παραδέχτηκαν πως η κατάσταση έφθασε στο απροχώρητο, ότι η ομάδα είναι στο χείλος του γκρεμού, έριξαν μπάτζετ, άλλαξαν στόχους και ξεκίνησαν μια τιτάνια προσπάθεια σε μεγάλο χρονικό ορίζοντα με στόχο να ξαναβάλουν το σύλλογο στο σωστό δρόμο. Και τα κατάφεραν. Για να επιτευχθεί αυτό φυσικά χρειάστηκε να γίνει και η μεγάλη αλλαγή του 2018, με τη δημιουργία εταιρίας, για να φτάσει σήμερα στο σημείο να παρουσιάζει χρέος μονοψήφιου αριθμού εκατομμυρίων.
Έτσι και στην περίπτωση του ΑΠΟΕΛ, οι διοικούντες οφείλουν να ανοίξουν τα χαρτιά τους και για πρώτη φορά να μιλήσουν για ένα πλάνο το οποίο θα αποσκοπεί στην οικονομική εξυγίανση και την μακροπρόθεσμή αποπληρωμή του τεράστιου χρέους και όχι στο πως θα βγει η επόμενη σεζόν. Κάτι που δεν έγινε ποτέ ενώπιον των μετόχων του ΑΠΟΕΛ σε καμία από τις προηγούμενες συνελεύσεις. Αν δεν συμβεί αυτό ούτε φέτος, τότε πότε;
