Ανδρέας Βιολάρης
Η πλήξη και η ανία δεν είναι έννοιες που χαρακτηρίζουν τα καλοκαίρια των Ομονοιατών. Πέραν από την αγωνία και τις ατέρμονες συζητήσεις-αναλύσεις που συνοδεύουν κάθε μεταγραφική περίοδο, οι φίλοι του «τριφυλλιού» παρακολουθούσαν με κομμένη ανάσα τα δικά τους αποκλειστικά καλοκαιρινά σίριαλ. Σίριαλ με σασπένς, σενάριο και ανατροπές που θα ζήλευε και ο μετρ του είδους, Νάιτ Σιάμαλαν (Night Shyamalan).
Το καλοκαίρι του 2021 επισκιάστηκε από τις συζητήσεις Παπασταύρου-Τζον Χριστοδούλου. Οι διαπραγματεύσεις για ενδεχόμενη πώληση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών κράτησαν για κάποιους μήνες και το μόνο που κατάφεραν ήταν να προκαλέσουν ανησυχία και αναστάτωση στις τάξεις του κόσμου, αλλά και αβεβαιότητα ακόμα και εντός ομάδα. Ο ίδιος ο Παπασταύρου παραδέχτηκε πως επηρέασε την συνολική λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος. Πέρσι, είχαμε το σίριαλ με το γήπεδο το οποίο κράτησε μέχρι και τον Αύγουστο, παραμονές της έναρξης των επίσημων υποχρεώσεων τους και φέτος το πιο καυτό σίριαλ από όλα...
Ενάμιση χρόνο μετά την πρόταση του Σταύρου Παπασταύρου για διαφοροποίηση της υπάρχουσας συμφωνίας και ύστερα από δύσκολες διαπραγματεύσεις τελευταίους 7-8 μήνες, οδηγηθήκαμε στις προηγούμενες εβδομάδες όπου οι Ομονοιάτες έζησαν το απόλυτο θρίλερ. Το πιο εφιαλτικό roller coaster που θα μπορούσαν να φανταστούν.
Εν τέλει, μετά από ένα 10ημερο νέων εντατικών διεργασιών, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έγινε τελικά το σωστό και η ποδοσφαιρική ομάδα μένει στα χέρια της εταιρείας. Η επιστροφή της διαχείρισης στο σωματείο έμοιαζε με κακόγουστο αστείο, αλλά και... mission impossible, κυρίως για οικονομικούς λόγους. Οι πρώτοι που το αντιλήφθηκαν ήταν οι ίδιο οι διοικούντες του σωματείο. Και όχι τυχαία ήταν αυτοί που έβαλαν περισσότερο νερό στο κρασί τους για να βρεθεί η χρυσή τομή. Αφαιρέθηκε από τη συμφωνία το περιβόητο βέτο, προστέθηκαν επιπλέον ασφαλιστικές δικλείδες, έγιναν μερικές ακόμη οπισθοχωρήσεις και κάπως έτσι φτάσαμε στη συμφωνία, η οποία θα τεθεί προς έγκριση στην έκτακτη ΓΣ της 14ης Ιουλίου.
Με αυτά και με τα άλλα, το τέλος μιας ιδιαιτέρως ψυχοφθόρας διαδικασίας βρίσκει τον Σταύρο Παπασταύρου πιο δυνατό. Λογικά και δικαιωμένο. Και εάν οι διαβουλεύσεις ήταν μια σκληρή παρτίδα πόκερ, τότε μπορεί να νιώθει και μεγάλος νικητής. Ο μεγαλομέτοχος της Ομόνοια έπαιξε πολύ καλά τα χαρτιά του, πίεσε, μπλόφαρε, έφθασε στα άκρα και ανάγκασε τον αντίπαλο παίκτη να πάει πάσο.
Ο Παπασταύρου έχει λοιπόν περισσότερα «όπλα» και ισχυρότερα κίνητρα για να μπει με φόρα στη δεύτερη πενταετία της θητείας του. Την ίδια ώρα όμως λιγοστεύουν και οι δικαιολογίες. Για την ακρίβεια, πλέον δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία για να επαναλάβει λάθη και παραλείψεις τα οποία θα οδηγήσουν σε απογοητευτικές πορείες όπως αυτές των προηγούμενων δύο σεζόν, έστω κι αν έκλεισαν και οι δύο με τίτλο.
Αυτά τα πέντε χρόνια έζησε τα πάντα. Έπεσε, χτύπησε, σηκώθηκε, κέρδισε, πέτυχε, απέτυχε. Έμαθε τι εστί κυπριακό ποδόσφαιρο, από την καλή κι από την ανάποδη. Και έχοντας πλέον την εμπειρία, καλείται να αποδείξει πως έχει μάθει από τα λάθη του και να επιχειρήσει να βελτιώσει την Ομόνοια σε ΟΛΑ τα επίπεδα. Η επαναφορά σε μοντέλο Αθλητικού Διευθυντή (έστω κι αν ο Γιάνσεν δεν έχει ακριβώς τον ίδιο ρόλο που είχε ο Νεόφυτους Λάρκου) ήταν μια παραδοχή της λανθασμένης απόφασης που λήφθηκε πριν από ενάμιση χρόνο. Από μόνη της όμως δεν είναι αρκετή για να γίνει η Ομόνοια πρότυπο συλλόγου. Από αρκετές απόψεις. Και αυτό είναι κάτι πάνω στο οποίο πρέπει να δουλέψει ο κ. Παπασταύρου.
