Χρήστος Ζαβός
Το σκηνικό ιδανικό. Γεμάτες κερκίδες, ημιτελικός απέναντι σου έχεις τον ΑΠΟΕΛ… μέχρι και τον Φλοριάν ξαν’ αντάμωσες, όλα καλά και ωραία.
Υπάρχει όμως ένα θεματάκι. Με βάση τη μπάλα που έπαιξες ή αν θες τα χάλια του αντιπάλου σου, είναι το 2-0 ικανοποιητικό; Με συγχωρείς, άμα όμως ήμουν στην Αρένα και παρακολουθούσα όλο αυτό το κρεσέντο χαμένων ευκαιριών θα κτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο.
Στη φάση δε του Τρισκόφσκι που σε κενή εστία στέλνει τη μπάλα στις Φοινικούδες θα έφευγα για τον καρδιολόγο. Τέτοιο χουνέρι δεν θα το άντεχα. Είπαμε ότι στο ποδόσφαιρο «όλα μπαίνουν και όλα χάνονται» αλλά η ομάδα του Ινιάκεθ το πήγε αλλού το θέμα.
Με ή χωρίς τερματοφύλακα, από τα δύο μέτρα, από τα τρία, αμαρκάριστοι παίκτες να παίρνουν κεφαλιές, σουτ εντός, σουτ εκτός περιοχής, δοκάρια, από δεξιά ή αριστερά, πάνω στη γραμμή… τέτοιο μενού χαμένων ευκαιριών να σου λείπει.
Δεν ξέρω αλλά εύχομαι την ερχόμενη Τετάρτη να μη σου έρθουν όλα μπούμερανγκ. Το σίγουρο είναι ότι είχες την ευκαιρία να συντρίψεις τον αντίπαλο και να πας στον τελικό και τελικά δεν τα κατάφερες. Εξού και το ερώτημα στον τίτλο του κειμένου.
Όπως και να έχει, ας είναι και το 2-0 μοιάζει με καλό σκορ. Είναι δηλαδή λίγο, πολύ στα δικά σου χέρια η υπόθεση πρόκριση. Άμα τη χάσεις, τότε θα μιλάμε για ομαδική (ποδοσφαιρική) αυτοκτονία. Να πιαστείτε όλοι μαζί αγκαλιά να βρείτε το πιο βαθύ σημείο του βυθού εκεί στο Μακένζι και να κάνετε ότι έκαναν στο Ζάλογγο 200 περίπου χρόνια πριν.
Γενικώς η ομάδα έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο. Άλλωστε κακά τα ψέματα η ΑΕΚ όπως και ο Απόλλωνας είναι μακράν οι πιο θεαματικές ομάδες της φετινής σεζόν. Γι’ αυτό και αν προκριθείς ο τελικός της 16ης Μαίου θα είναι η χαρά του ποδοσφαιρόφιλου.
Πήγε που λες ο «αναμαλλιάρης» και λάνσαρε το 3-4-3, θέλοντας έτσι να φορτώσει τον άξονα και να πλαγιοκοπήσει. Το πέτυχε απόλυτα έχω την εντύπωση, αφού η ομάδα οργανωτικά τα πήγε περίφημα.
Ιδιαίτερα δε, κάποιοι παίκτες τους έβλεπες και τους χαιρόσουνα. Ο Ακοράν, το ξαναγράφω ο πιο υποτιμημένος παίκτης του πρωταθλήματος, έμοιαζε να παίζει μπάλα στην αυλή του μαζί με τους φίλους των παιδιών του. Άμα ήμουν ο Νεκτάριος Αλεξάνδρου θα είχα φάει κόκκινη 100%. Τι ωραίος παίκτης είναι ο Ισπανός. Τον βλέπεις και λες όντως αυτός επαγγέλλεται ποδοσφαιριστής. Γιό, γιό τους έκανε και δύο και τρείς φορές. Και σε ανοικτό χώρο και σε κλειστό και από πλάγια και από τον άξονα.
Και αυτός ο Κάσες που νομίσαμε ότι τελικά είναι κάσα από πατάτες, τώρα καταλαβαίνουμε γιατί έκλαιγαν εκεί στη Χιχόν που αποχώρησε. Χαφάρα με τα όλα της. Είχε και τον Χέφελ αυτός δίπλα του, με τον Λαρένα επίσης στην παρέα, το κέντρο ήταν άψογο. Ζάλισαν τον καημένο τον Φαρίας που δεν έκανε πάσα σωστή ανάμεσα σ’ όλους αυτούς.
Μακράν καλύτερη στιγμή ακόμη και από τα γκολ των Γιάννου και Χέφελ ήταν η επιστροφή του «θωρηκτού». Του καλύτερου στράικερ που υπάρχει στην βραχονησίδα. Σου το λέω εντίμως το χάρηκα γιατί έλειψε από το άθλημα. Δεν έχουμε και πολλούς τέτοιους.
Οκ, φαίνεται να μην είναι καλά, πως θα ήταν άλλωστε με το τόσο χρόνο αποχής. Έχω την εντύπωση όμως ότι άμα ήταν σε επιθυμητό επίπεδο, στο χθεσινό παιγνίδι θα τους είχε εκτελέσει και μια και δύο φορές. Με τέτοια άμυνα σούργελο ο Γάλλος θα είχε ανοίξει σαμπάνιες μπροστά στον Βάτερμαν.
Το γνωρίζουν άλλωστε και οι συμπαίκτες του ότι με αυτόν η ομάδα είναι άλλο πράγμα. Ο ίδιος ο Γιάννου που θεωρείται αντικαταστάτης του, το παραδέχθηκε στις δηλώσεις του ότι με τον Φλοριάν δίπλα του θα γίνει και αυτός ακόμη καλύτερος. Τι το είπε δηλαδή, αφού το δεύτερο γκολ να έβλεπες που έκρυψαν τη μπάλα το διαπιστώνεις ότι με το «θωρηκτό» στην ομάδα το κύπελλο είναι ακόμη πιο εφικτό να πάει στην Λάρνακα.
Απομένουν πια λίγες μέρες για να διαπιστώσουμε κατά πόσο θα επιστρέψει σε τελικό μετά από τόσα χρόνια. Το αξίζει πάντως, γενικότερα η ΑΕΚ των τελευταίων χρόνων ένα τίτλο. Έλα όμως που άμα τα καταφέρει με τον ΑΠΟΕΛ θα έχει απέναντι της τον Απόλλωνα. Ομαδάρα και αυτή, μάλλον η καλύτερη της χρονιάς.
Το είχα γράψει όμως πριν από λίγο καιρό. Η ΑΕΚ είναι η μοναδική ομάδα που μπορεί να κερδίσει τον όποιο αντίπαλο στο οποιοδήποτε γήπεδο. Λίγες μέρες ακόμη και θα τα δούμε όλα στην πράξη.
