Χρήστος Ζαβός
Οκ… καλά τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες, η γαλοπούλα και το καλό κρασί, ακόμη καλύτερες οι εξάρες και οι πεντάρες με τους μικρούς, αλλά προκύπτουν κάποια δεδομένα όσον αφορά το χαρακτήρα ή αν θες τα αγωνιστικά δεδομένα της ομάδας.
Ας μην υπερβάλουμε όμως. Ήταν ένα ντέρμπι, το οποίο δικαίως θεωρείται ως το πιο απρόβλεπτο στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Πόσες φορές έχουμε δει, είτε τον Απόλλωνα, είτε την ΑΕΛ να μπαίνει ως αουτσάιντερ πριν από το ματς, και να τη βγάζει καθαρή; Δεκάδες…
Βέβαια είναι κάποιοι οπαδοί που πλανώνται θεωρώντας ότι η «αρμάδα» του Σοφρώνη μπορεί να μπαίνει μες στο γήπεδο και να ρίχνει πεντάρες και εξάρες από δω και από κει. Αυτοί δηλαδή που θεωρούσαν ότι στο Λεμεσιανό ντέρμπι, θα δουν τον Βοζίνια να μαζεύει από τα δίχτυα του το τόπι κάθε λίγο και λιγάκι.
Ας μου επιτρέψεις να μην ασχοληθούμε και πολύ με δαύτους αφού δεν είναι και πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Ο Απόλλωνας είναι σούπερ ομάδα αλλά κανείς δεν έχει συμβόλαιο με τις νίκες. Ας προσγειωθούν όμως και αυτοί, γιατί μέχρι τον Μάη έχουμε ακόμη πολλά να δούμε.
Ας ασχοληθούμε με την πραγματικότητα. Το δεδομένο που φέρει την ομάδα να μην μπορεί να κερδίσει ντέρμπι είναι σίγουρα άξιο προσοχής. Πέραν δηλαδή της Ομόνοιας, που έτσι και αλλιώς ανέπτυξες ερωτική σχέση τα τελευταία χρόνια, δεν πήρες τρίποντο από τους άλλους μεγάλους.
Πως μπορεί να προκύπτει τούτο το δεδομένο είναι το ερώτημα που τίθεται. Μια από τις απαντήσεις είναι σίγουρα οι συγκυρίες. Άμα δεις δηλαδή όλα τα παιγνίδια, για το καθένα έχεις να πεις πράγματα ξεχωριστά. Με την Ανό έγινε έτσι, με την ΑΕΚ γιουβέτσι και με την ΑΕΛ η βούρτσα και οδοντόβουρτσα.
Πέραν των συγκυριών, υπάρχει ένα ακόμη δεδομένο, που μάλλον ο Σοφρώνης θα πρέπει να προβληματιστεί. Έχει να κάνει με την αντίδραση της ομάδας όταν ο αντίπαλος τον πιέζει ψηλά.
Το είπε κιόλας χθες ο Μπαλταζάρ και το πέτυχε ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο. Όχι πως ο Απόλλωνας δεν κατάφερε να βγει μπροστά, κυρίως από τα πλάγια, αλλά είναι πασιφανές ότι η ομάδα έχει ένα θέμα για το πώς αντιδρά στο πλάνο του αντιπάλου.
Τώρα να μου πεις έλειπαν παίκτες που μπορούν να σπάσουν το πρέσινγκ, όπως οι Ντα Σίλβα και Παπουλής. Δεν είναι όμως και πολύ σωστή η προσέγγιση γιατί έχουμε δει αυτή τη «πάθηση» ακόμη και όταν οι συγκεκριμένοι είναι εντός του αγωνιστικού χώρου.
Χθες ο αντίπαλος προπονητής πίεσε τα στόπερ ξεκάθαρα. Ιδιαίτερα τον Ρομπέρζ ο οποίος είναι πολύ καλύτερος με τη μπάλα παρά ο Γιούστε. Ο Σάσσι έπεσε πάνω τους πάνω από έξι εφτά φορές ενώ ο Μάρκο Σίλβα τους έτρεχε από πίσω, έχοντας από πίσω του τον Φιντέλις.
Δυσκολευόταν να πάει η μπάλα μπροστά αφού και ο Άλαν που γύριζε μέχρι τον Βάλε για να πάρει μπάλα, ήταν υπό πίεση.
Μα είναι και λογικό. Ο Απόλλωνας είναι μακράν η καλύτερη ομάδα με τη μπάλα στα πόδια και την ανάπτυξη. Η οποία όμως ξεκινά από πίσω. Και όταν ο αντίπαλος πιέσει εκεί, παρατηρείται ένα θέμα. Συν το γεγονός ότι χθες, η αριστερή του μεριά κυρίως αμυντικά ήταν ανύπαρκτη. Ιδιαίτερα ο Ζάντερ, όταν αντιμετώπισε τον Σάσσι, μάλλον σκεφτήκαμε όλοι ότι ο Βραζιλιάνος είναι εξτρέμ και όχι αριστερό μπακ.
Υπάρχει ένα ακόμη θέμα κατά την άποψη μου, εννοείται. Μοιάζει πολύ soft ομάδα. Οκ, ντελικάτη, κομψή, εντυπωσιακή αλλά της λείπει η δύναμη. Άμα πάει το παιγνίδι εκεί, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον πέραν του Σακέτι και του Βασιλείου που μπορεί να κλωτσήσει. Να πάει ώμο με ώμο, να δώσει κλωτσιά, να σπάσει το τσαμπουκά του αντιπάλου.
Τώρα να μου πεις όλα αυτά είναι θεωρίες. Κάποιοι συμφωνούν κάποιοι όχι… σ’ αυτό που όλοι συμφωνούμε είναι ότι η χθεσινή ισοπαλία δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Εκτός από τους λίγους, που καλά θα ήταν να προσγειωθούν, για να προφυλάξουν κιόλας την υγεία τους. Διαφορετικά τους βλέπω να τρέχουν στα φαρμακεία μέχρι τον Μάη…
