Χρήστος Ζαβός
Ένας ακόμη άνθρωπος του αθλήματος που ομολογεί δημόσια για τη ποδοσφαιρική ποιότητα που βγάζει ο φετινός Απόλλωνας. Παικταράς τότε και νυν προπονητής, ο Τούτιτς λίγο πολύ ανέφερε αυτό που πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών που είναι ή δεν είναι κολλημένοι με την ομάδα τους.
Δεν θέλει και πολύ να δεις πράγματα για να διαπιστώσεις το εν λόγω συμπέρασμα. Κάτσε και δες απλά το δεύτερο γκολ κόντρα στον Οθέλλο.
Ο επιτελικός χαφ σκάβει τη μπάλα από τα είκοσι μέτρα προς στα δεξιά της επίθεσης εκεί που ακριβώς βρίσκεται το δεξί πόδι του μπακ-εξτρέμ, ο οποίος με τη σειρά του σ’ αυτόματο χρόνο, πριν ακόμη κάτσει η μπάλα στο έδαφος πασάρει στο πόδι του σέντερ φορ με τον τελευταίο απλά να σκοράρει.
Και να πεις ότι όλα αυτά ήταν τυχαία; Παπάρια. Στο Κολόσσι θα το έχουν κάνει από καμιά εκατοστή φορές. Αφού είναι ξεκάθαρο. Δεν σφίγγονται ρε παιδί μου. Δεν είναι αυτό που λέμε… «άμα κάτσει, έκατσε». Αντιθέτως είναι η επιτομή της ποιότητας. Δεν μπορούν να το κάνουν πολλοί στο φτωχό ποδόσφαιρο μας.
Άσε κιόλας που θυμίζει η όλη φάση ηλεκτρονικό παιγνίδι, απ’ αυτά που κάθεται ο άλλος μπροστά στην οθόνη όλη μέρα, σκεπτόμενος πως θα αποφύγει το νάρκοτεστ.
Υπάρχει όμως μια σημαντική παράμετρος στη κουβέντα που γίνεται για το ποια είναι η καλύτερη ομάδα. Η δικιά μου ταπεινή άποψη δεν χωράει καμία αμφισβήτηση ότι για φέτος ο Απόλλωνας είναι χαρά του ποδοσφαιρικού θεού.
Είναι όμως αυτό αρκετό για να επικρατήσει ή να υλοποιήσει τους στόχους του; Και εδώ η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Όχι. Κατ’ αρχήν μιλάμε για ποδόσφαιρο. Μακράν το πιο «δημοκρατικό» άθλημα όπου ο αδύναμος ή φτωχότερος μπορεί να επικρατήσει του ισχυρού και του πλούσιου.
Πόσο μάλλον δε στην Κύπρο, όπου άλλα πολλά πράγματα παίζονται και κυρίως υπάρχουν και άλλες καλές ομάδες. Με πρώτο και καλύτερο το ΑΠΟΕΛ. Που γνωρίζει όσο κανείς άλλος πώς να φτάνει πρώτο στην πηγή. Και που είναι επίσης πολύ καλή ομάδα. Ίσως ισάξια και σ’ ένα συγκεκριμένο στυλ παιγνιδιού ακόμη καλύτερο από τον Απόλλωνα.
Είναι και η Ανόρθωση. Πού πέρα από μεγάλη ομάδα, διαθέτει παίκτες που καμία ομάδα στην Κύπρο δεν έχει. Έχω την εντύπωση ότι σ’ ένα τελικό κυπέλλου την Κυρία θα μπορούσε κανείς να την κατατάξει ως πρώτο φαβορί. Η συγκεκριμένη ομάδα υπολείπεται διάρκειας και φυσικά το βάθος στο ρόστερ.
Ούτε και την ΑΕΚ, μπορεί κανείς να τη διαγράψει. Οκ, έχασε τον Τολεμές, περνάει από μια κρίση αλλά ως ομάδα είναι πέρα για πέρα ποιοτική και μπορεί να κερδίσει τον κάθε αντίπαλο σ’ όποιο γήπεδο και αν αγωνίζεται.
Για την Ομόνοια δεν έχεις να πεις κάτι αφού σου θυμίζει οτιδήποτε άλλο εκτός από ποδόσφαιρο. Και αυτή ίσως κάνει ζημιές, ο ρόλος της όμως θα είναι ρυθμιστικός, πάει και τελείωσε.
Είναι και η ΑΕΛ. Και άμα το επαναφέρουμε το θέμα στον Απόλλωνα, έχω την εντύπωση ότι είναι ίσως το πιο δύσκολο εμπόδιο. Γιατί; Γιατί είναι μακράν το πιο απρόβλεπτο παιγνίδι στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Λίγο την μεταξύ τους ιστορία να δεις, θα το διαπιστώσεις εύκολα. Και η ΑΕΛ εξ όσων δείχνει, φτιάχνει το κλίμα και είναι έτοιμη να κάνει το καθήκον της. Έχει και το κίνητρο και υπάρχει ενδόμυχα αυτό που πολλοί πιστεύουν στη Λεμεσό ότι παρά να το πάρει ο γείτονας ας το πάρει ο οποιοσδήποτε. Για να το ξεκαθαρίσουμε αυτό ισχύει και στο στρατόπεδο του Απόλλωνα και φάνηκε στην πρόσφατη ιστορία.
Επανερχόμενοι σ’ αυτό που συζητάμε για το ποια είναι η καλύτερη ομάδα, είναι επίσης θέμα προς συζήτηση εάν η απώλεια του πρωταθλήματος θα μειώσει την αξία της. Δυστυχώς στην Κύπρο ζούμε, πάει χρόνια, δεκαετίες που έχουμε υιοθετήσει κουλτούρες ξενόφερτες. Νοοτροπίες του τύπου «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα». Τούτη ακριβώς τη προσέγγιση τη ζούμε τόσο σε κοινωνικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Άμα δηλαδή των περισσοτέρων το παιδί ανέβει στο βάθρο ως δεύτερο, ενδεχομένως να υπάρξει πίκρα στην οικογένεια.
Και για τον Απόλλωνα ισχύει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Είναι πολλοί λίγοι αυτοί που ικανοποιούνται απλά και μόνο ότι η ομάδα τους, υπενθυμίζει σε όλους μας πως παίζεται το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω κιόλας αν οι πολλοί έχουν δίκαιο που ζητάνε πρωτάθλημα και τίποτα άλλο.
Αυτό που ξέρω ότι ο φετινός Απόλλωνας για μας τους λίγους θα μείνει ως μια ομάδα που έπαιξε το πιο φαντεζί ποδόσφαιρο. Το σχεδόν ολοκληρωμένο με βάση τα δικά μας πρότυπα. Ούτε και επίσης γνωρίζω αν θα το πάρει, θα το δείξει ο χρόνος.
Αυτό που ξέρω επίσης είναι ότι ο Τούτιτς έχει δίκαιο. Και αυτός και άλλοι πολλοί που το παραδέχθηκαν δημόσια ή όχι.
