Χρήστος Ζαβός
Για τον Στάθη δεν έχουμε άλλα να πούμε ή να γράψουμε. Τα είπαμε άλλωστε από το καλοκαίρι. Τώρα που το σκέφτομαι τον λες και κύπριο Σαλάχ. Και παικταράς και προσωπικότητα και συμπάθειες σε όλα τα στρατόπεδα.
Τον βλέπεις και χαίρεσαι. Όχι μονάχα ποδοσφαιρικά, γενικότερα ως παρουσία. Τα ξανάπαμε… είναι ο κουμπάρος σου, ο σειράς, ο αδελφός, ο κολλητός και πάει λέγοντας.
Εκείνο όμως το σκηνικό έτσι όπως εκτυλίχθηκε στο γήπεδο «Αμμόχωστος» σου κάνει ένα κλικ. Σε γεμίζει ελπίδα ότι σ’ αυτό τον τόπο υπάρχει ακόμη ο άνθρωπος.
Δεν κάνει κουμάντο μονάχα το μίσος, η λαμογιά, η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός. Όλα αυτά και άλλα πολλά σβήνονται μονοκοντυλιά άμα απέναντι τους βρίσκεται η ανθρωπιά.
Και νομίζω ότι υπάρχει, ακόμη και αν αυτή η κοινωνία είναι βασανισμένη από τα συμπλέγματα της. Μια ζωή τούτος ο τόπος μες τα στερεότυπα. Είσαι μαλλιάς, είσαι ναρκομανής και αλήτης. Είσαι γραβατωμένος, είσαι σουλουπωμένο παιδί, έτοιμο για παντρειά. Είσαι Απόλλωνας, είσαι Γριβικός. Είσαι Ομονοιάτης, είσαι Ακελικός.
Δεν υπάρχει ποτέ μια μεσαία κατάσταση. Έτσι μας έμαθαν από μικρά παιδιά. Είναι καλύτερα κιόλας γι’ αυτούς που εξουσιάζουν τον τόπο. Είναι πολύ πιο εύκολο να το κάνουν όταν γνωρίζουν ότι καθένας ανήκει και σ’ ένα μαντρί. Άμα ήταν διαφορετικά, θα είχαν πρόβλημα και δεν θα μπορούσαν να κάνουν ότι θέλουν. Να χτίζουν πάνω σε Σπηλιές που μας χάρισε ο ίδιος ο τόπος και το φυσικό του περιβάλλον.
Έδωσε τη φανέλα του ο Στάθης σ’ ένα συμπαθητικό Σαλαμιναίο και μείναμε όλοι με ανοικτό το στόμα. Ενώ σε άλλες χώρες αναγνωρίζεται το ταλέντο και η προσφορά ενός ατόμου, στην Κύπρο ακόμη παλαβώνουμε απλά και μόνο αντικρίζοντας το αυτονόητο.
Τι γυρεύει ένας Σαλαμιναίος να έχει τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ μέσα στο ντουλάπι του, θα πει ο και καλά «αριστερός». Τι στο διάολο έδωσε τη φανέλα του «θρύλου» να πάει σε κουμμουνόσπιτο θα γυρίσει να πει ο και καλά σούπερ πατριώτης.
Έτσι μας έχουν μάθει το ξαναλέω. Είναι το αρτηριοσκληρωμένο εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει άτομα μαντρωμένα χωρίς ελεύθερη βούληση, χωρίς την ικανότητα να κρίνουν τι είναι καλό και τι κακό για τον εαυτό τους και τη κοινωνία γενικότερα. Φοβισμένα άτομα που ψάχνουν εναγωνίως τον ηγέτη τους.
Και άλλο που δεν θέλουν οι εξουσιαστές. Κάθε λίγο και λιγάκι σου παρουσιάζουν έναν τέτοιο και ανακουφίζεσαι. Μια χώρα διαλυμένη ηθικά και πολιτιστικά, κλαίει κάθε λίγο και λιγάκι γιατί χάθηκε ο «εκλεκτός». Αυτός που προσέφερε τόσα στην πατρίδα και πρέπει όλοι να στεκόμαστε παλούκι κάθε φορά που ακούμε το όνομα του.
Οκ, ξέφυγα. Έχουν όμως όλα τη σημασία τους. Άμα δεις προσεκτικά την φωτογραφία του κειμένου, θα παρατηρήσεις εύκολα ότι δεν υπάρχει ανθρώπινο κεφάλι που δεν είναι στραμμένο στον Στάθη.
Από μόνο του αυτό λέει πολλά. Είναι ο θαυμασμός του κόσμου απέναντι σε έναν μεγάλο ποδοσφαιριστή. Είναι η αναγνώριση του άξιου. Του πραγματικά άξιου, όχι αυτού που δημιουργούν οι δημαγωγοί και το πλασάρουν στη μάζα.
Είναι η αυθόρμητη αντίδραση του πλήθους. Των ανθρώπων που ξέχασαν στο πι και φι, ότι ο «άξιος» τους έκανε γιό γιο μές στο γήπεδο, προκαλώντας του άσχημα συναισθήματα.
Και όμως ακόμη και η ήττα σ’ ένα υγιή άτομο δεν είναι ικανή να παραγνωρίσει την αξία του καθενός. Αποδεικνύεται μέσα από τη φώτο. Αυτονόητο… στο οποίο ακόμη παλαβώνουμε ενώπιον του.
