Χρήστος Ζαβός
Άμα είχαν πάει καμιά αποστολή τα παιδιά του Ιωνά στο Παπαδόπουλος για να εφαρμόσουν το νεόφερτο νάρκοτεστ, κάποιοι θα είχαν συλληφθεί. Άμα κιόλας έδινε σάλιο ο Ματ, θα τον τρέχαμε στα μπουντρούμια, ούτε και η πρεσβεία της Αγγλίας δεν θα τον έσωζε.
Για να σοβαρευτούμε όμως… έχω την εντύπωση ότι η νίκη μες στο Παπ, είναι κάτι περισσότερο από νίκη. Πρώτο, γιατί θύμισε σε όλους εμάς ότι η ομάδα που φοράει τα πράσινα είναι μια τεράστια ομάδα για τα δεδομένα της βραχονησίδας. Ακόμη πιο σημαντικό, είναι το γεγονός ότι τέτοιου είδους νίκες δημιουργούν χαρακτήρα εντός των αποδυτηρίων.
Είναι λες και είσαι σε κατάθλιψη, έχεις χάσει την αυτοκυριαρχία και τον αυτοσεβασμό, βγαίνεις το βράδυ και σου «κάθεται» η κούκλα των ονείρων σου. Σου έχει τύχει; Ξυπνάς το πρωί και νομίζεις ότι είσαι ένα κράμα ΜπράντΠίτ, Καίσαρα και ΚορνήλιουΚαστοριάδη.
Κάτι τέτοιο πρέπει να νιώθουν εκεί στο Ηλίας Πούλλος. Χτίζουν χαρακτήρα και στην Ομόνοια δυστυχώς χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τα τελευταία χρόνια.
Ομολογώ ότι αγωνιστικά, δεν τη λες και ποιοτική. Έχει έντονες αδυναμίες στον άξονα και στην άμυνα. Τούτες όμως οι αδυναμίες ισορροπούνται σε μεγάλο βαθμό, όταν μέσα σου πιστεύεις ότι είσαι ικανός. Πόσους ασχημομούρηδες έχεις δει, να νιώθουν βαρβάτοι απλά και μόνο επειδή διαθέτουν προσωπικότητα. Αυτό ακριβώς χρειάζεται η Ομόνοια… προσωπικότητα.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η ομάδα μοιάζει με τον Κουασιμόδο που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι και έζησε μέχρι τα Χριστούγεννα. Αντιθέτως πρέπει να είσαι χαζός να μην διαπιστώσεις την εξέλιξη που έχει υπό τον Πέτεφ. Και δεν σου λέω μόνο αγωνιστικά. Τους βλέπεις τους παίκτες που το παλεύουν, που το πιστεύουν, χαμογελούν και παθιάζονται. Θυμάσαι που φοβόντουσαν; Δεν είναι αυτό το μαραμένο φυτό που στεκόταν σαν αγγούρι στις αρχές της χρονιάς.
Ακόμη και τα βίντεο που διαρρέουν από την ομάδα, αποδεικνύουν ότι κάτι άλλαξε εκεί στο Ηλίας Πούλλος. Να σου πω κιόλας ότι άμα ήμουν οργανωτής της Θύρας 9, θα είχα αρχίσει να φοβάμαι με τον τρελό Σουηδό που ήρθε το χειμώνα. Φοβερό τέμπο δίνει μες στα αποδυτήρια και θα το έκανε και σύνθημα πάνω στην κερκίδα. Τον βλέπω το καλοκαίρι στο φεστιβάλ της Θύρας 9, να δίνει συναυλία και από κάτω του οι τρελοί να ρουφούν την κάπνα των φωτοβολίδων.
Τι κακό είναι και αυτό με τους τερματοφύλακες. Χρόνια τώρα λέμε για την κατάρα των στόπερ, από φέτος εξαπλώθηκε και έπιασε και τον «άσσο». Κάτι μου λέει ότι ο Φελτχούιζεν εκεί στην Ολλανδία, έχει μια αφίσα στο δωμάτιο και ρίχνει βελάκια. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
Για το παιγνίδι δεν έχει και πολλά να πεις. Ο Λέβι προηγείται και ψάχνει δεύτερο γκολ. Αντί δηλαδή να αφήσει τη μπάλα στην Ομόνοια, ανοίγει τους χώρους του. Και ποιους χώρους; Εκεί που ο Πέτεφ έχει τα δυνατότερα όπλα του. Τη δεξιά μεριά και τον παίκτη μες στην περιοχή.
Και το εκμεταλλεύεται. Ο «killer» Ματ, ανάμεσα στο καλύτερο δίδυμο αμυντικών του πρωταθλήματος τους παίρνει παρανάλωμα και τον Αρούς μαζί. Ιδιαίτερα το πρώτο του κεφάλι, είναι συναρπαστικό. Παίρνει μια κλίση το σώμα σχεδόν να οριζοντιωθεί, πάει το κεφάλι πίσω και στέλνει την πόρνη εκεί που θέλει.
Μεγάλη η χάρη του Ματ, που δείχνει σε όλους μας τι σημαίνει σύγχρονος επιθετικός. Και στο δεύτερο δηλαδή, μη νομίζεις ότι είναι εύκολο να παίρνεις τη σωστή τοποθέτηση. Κινείται μεταξύ των αμυντικών και περιμένει το δώρο του Τζίμη. Στη σωστή θέση, στο σωστό χρονικό σημείο. Άμα αυτό δεν είναι ικανότητα, εγώ είμαι αναλυτής στα θέματα του ΔΗ.ΚΟ.
Υπάρχουν όμως και αδυναμίες. Τέτοια όμως που είναι η μέρα, ας πάνε στην ευχή. Στο κάτω, κάτω ο Πέτεφ κερδίζει χρόνο, μήπως και καταφέρει να τις μειώσει. Δύσκολο μεν επιχείρημα αλλά στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι αυτό που σου είπα και νωρίτερα. Άρχισε να μυρίζει πράσινο και ντουμανιάζει ο τόπος. Και πιστέψτε με, το κυπριακό ποδόσφαιρο χωρίς πράσινο είναι όπως τον φιδέ που τρως αμέσως μετά την εγχείρηση. Νερόβραστο…
