Χρήστος Ζαβός
Το πιο κάτω κείμενο έχει έντονη προσωπική νότα συνεπώς σε κάποιους θα είναι παντελώς αδιάφορο... κάποιοι άλλοι θα ξοδέψουν κανά πεντάλεπτο από τη ζωή τους μέχρι να φτάσουν στο τέλος.
Που λες χθες βράδυ, προσωπικά επέλεξα να μην παρακολουθήσω τον αγώνα. Δεν μου είπε κανένας μάστρος, δες τον αγώνα και γράψε τι θα κάνει ο Σωφρόνης απέναντι στον Κούμαν. Λέω και γω, χίλιες δουλειές έχω να κάνω ας πάω να την πέσω, δεν έχω που δεν έχω το ΡΙΚ στο σπίτι, ας πάει στο διάολο. Θα κάτσω να δω το Σάββατο ΑΕΚ-Ανόρθωση και την Κυριακή τον Σωφρόνη απέναντι στον Λιάσο. Μου φτάνει λέω.
Που να κάτσω στην τελική να δω Έβερτον- Απόλλωνας; Λέω και γω θα πάνε στο Γκούντισον Πάρκ, θα βρουν καμιά ευκαιρία θα τους την κάνει ο Ρούνεϊ και το παραμύθι τέλος. Που να κάτσω μέχρι τις 12 το βράδυ να παρακολουθώ ιστορίες που έχουμε δει και ξανά δει.
Ναι. Κυρίες και κύριοι στάθηκα τόσο ηλίθιος απέναντι στην ιστορία. Γιατί το αποτέλεσμα του Απόλλωνα μέσα στο Λίβερπουλ, αφορά όλους όσους ασχολούνται με το ποδόσφαιρο στην Κύπρο.
Δεν ξέρω ρε παιδί μου. Μπορεί να πάρεις ισοπαλία με την Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ… το να πάρεις ισοπαλία μέσα στην Αγγλία, μες στην ποδοσφαιρούπολη του Λίβερπουλ είναι άλλο πράγμα.
Είναι η σχέση που έχουμε ως Κύπριοι με την Αγγλία, είναι γιατί η χώρα αυτή θεωρείται η «μάνα» του αθλήματος, είναι γιατί κάθε Πέμπτη πιτσιρίκια την δεκαετία του 80’ περιμέναμε να δούμε τον Μπράιαν Ρόμπσον ή τον Κένι Νταγκλίς… οι αγγλικές ομάδες στο δικό μου το μυαλό είναι κάτι περισσότερο απ’ ομάδες.
Και κοίτα. Δεν είναι ισοπαλία μες στο ΓΣΠ ή μες στο Τσίρειο μ’ εκείνο το μίζερο, παλιομοδίτικο σκηνικό. Είναι μες την Αγγλία!!! Το τηλεοπτικό πλάνο είναι άλλο πράγμα. Σου βγάζει την παιδική σου ηλικία άμα είσαι σαραντάρης και βάλε.
Και όμως έχασα αυτό το ματς. Να βλέπεις τον Σαρντινέρο να σκοράρει μες στην πόλη των Μπίτλς και τον Σωφρόνη να αλλάζει χειραψία με τον Κούμαν. Η μοναδική προσωπικότητα τότε που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα την τότε εποχή από το μαγικό τρίο των Γκούλιτ, Φαν Μπάστεν και Ράικαρντ. Ο Κούμαν!! Το πιο διάσημο δυνατό ευθύβολο σουτ στην ιστορία του ποδοσφαίρου!! «Put music» που λέει και ο Σοφρώνης… στη δια πασών.
Ο Απόλλωνας μεγάλωσε πια. Και το γράφω εγώ που δεν είμαι Απολλωνίστας. Στη προσωπική μου ποδοσφαιρική συνείδηση ο Απόλλωνας είναι πια μεγάλη ομάδα και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Γιατί αυτά τα παιγνίδια είναι πόρτες που σε οδηγούν στο Πάνθεον. Αυτά είναι τα παιγνίδια που σε καθιστούν μεγάλο.
Και όμως φτάνει μια ισοπαλία μέσα στο Λίβερπουλ για να δικαιωθεί το επιχείρημα μου. Και να ήταν μόνο αυτό. Να σου πω επίσης γιατί δικαιώνεται το επιχείρημα μου.
Άκουσε και να δεις. Άμα ο Γιούστε αγωνιζόταν στον Απόλλωνα πριν από δέκα χρόνια, ίσως να έφευγε ο Κίρζης. Θα χωρίζονταν οι πάνω με τους κάτω, θα έβγαιναν στα ράδια να μας πουν για αυτό και το άλλο, ότι τα παίρνει ο πρόεδρος μαζί με τον Κονναφή, τα άτομα του Χ θα έκαναν πόλεμο για να έρθει ο Ψ, θα έμπαινε στην κουβέντα και η ΕΟΚΑ και θα γινόταν ο Απόλλωνας σ’ ένα Σαββατοκύριακο μέσα…. μπουρδέλο.
Τώρα πια δεν είναι έτσι. Η ομάδα διανύει τις ιστορικότερες των στιγμών της. Βλέπεις το συμβούλιο ντυμένο ομοιόμορφα , στο τραπέζι που τους έκαναν οι της Έβερτον και βγάζει μια σοβαρότητα.
Χρόνια τώρα μου την έσπαζαν οι κυριλέδες τύποι. 25 χρόνια μετά, ένα πράγμα έχω καταλάβει. Μάγκα δεν σε κάνει το τι λες και πως ντύνεσαι, αλλά άμα κάνεις τη δουλειά σου σωστά. Και ο Κίρζης το ξαναγράψαμε και βγήκαν να μας πλακώσουν… είναι μάγκας.
Σοβαρότητα ρε!!! Πόσο λείπει απ’ αυτό τον τόπο. Λες και έχουμε τσακωθεί με δαύτην. Βγαίνει ο άλλος, με ελληνικά του «γράφω και μαθαίνω» και μας λέει για τα «Μάρμαρα» και την ΕΟΚΑ τονώνοντας την ελληνικότητα του. Που άμα του πω να βρεθούμε στην Κυψέλη θα ψάχνει μελισσοκομείο.
Άσε τους αυτούς… και με συγχωρείς για την παρένθεση. Πιο σοβαρός είναι ο μαλλιάς οπαδός που κάνει θραύση ακόμη και στην Αγγλία. Ωραίος ο τύπος και τον βάζουμε και φώτο. Σου είπα, δεν είναι πως είσαι... αλλά τι κάνεις ώς άνθρωπος.
Όπως και να χει, μπράβο τους. Τώρα τι έκανε ο Σωφρόνης απέναντι στον Κούμαν, που να ξέρω και τι σε νοιάζει. Λίγη σοβαρότητα όμως δεν βλάπτει. Και άμα είσαι σοβαρός, ξέρεις και να εκτιμάς κιόλας.
Είναι κανείς απ’ αυτούς του καλοκαιριού να μας πει κάτι για τον Βάλε. Τον Βάλε, που άμα δεν ήταν αυτός, θα έκλεινε τραπέζι σε cafe για να δει το ματς με τη Σαλαμίνα την Κυριακή. Να πίνει τη φραπεδιά του και να επιδίδεται σε ιεροσυλία. Λεςκαι είναι χρυσόψαρο σε γύαλα που δεν θυμάται τίποτα. Ή τον Γιώργο τον Βασιλείου που τόσο λοιδορήθηκε από τους «ψυχάκηδες»; Σοβαρότητα και σεβασμό θέλει η ζωή μας και όλα θα παν καλά.
Τώρα τι θα γίνει με τη Νέα Σαλαμίνα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Δύσκολο ματς αλλά προς το παρόν πρέπει να νιώθεις περήφανος γι’ αυτό που έκανε η ομάδα μέσα στην Αγγλία.
Άλλοι περήφανοι… και άλλοι ηλίθιοι σαν και του λόγου μας.
