Χρήστος Ζαβός
Πως είναι τα Χριστούγεννα και η γαλοπούλα; Πως είναι το Πάσχα και το αρνί; Πως είναι η σούβλα σε κάθε κυπριακό γλέντι; Ε… κακά τα ψέματα, κάπως έτσι είναι το Μουντιάλ και το στοίχημα. Και με το θέατρο ή τον χορό να ασχολείσαι, καριέρα μπαλαρίνας να κάνεις, κατά τη διάρκεια του μήνα ένα κουπόνι θα το παίξεις.
Μέχρι και η γιαγιά, έψαχνε να βρει τους Ιταλούς για να ποντάρει. Μάλλον νομίζει ότι με την ομορφιά και τη φινέτσα κερδίζεις Μουντιάλ.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και τούτο το καλοκαίρι. Άμα κιόλας το πήρες σοβαρά και νομίζεις ότι θα λύσεις το οικονομικό πρόβλημα σου, κερδίζοντας το ένα στοίχημα μετά το άλλο… τότε κάποια μαρμάγκα σε περιμένει.
Ξέρεις με το στοίχημα το πρόβλημα είναι ο τζόγος. Η συνεχής δηλαδή ενασχόληση μαζί του. Χάνεις… προσπαθείς να ρεφάρεις, με κίνδυνο να χάσεις και αυτά που δεν έχεις. Κερδίζεις, σε πιάνει η απληστία και θες και άλλα και άλλα, με αποτέλεσμα ο μπούκης να τρίβει τα χέρια του με ικανοποίηση. Γιατί δεν γλυτώνεις.
Όποιος παίζει με σύνεση, με καρτερικότητα τότε έχει πιθανότητες να βγάλει τις διακοπές του ή να ξεχρεώσει την πιστωτική. Σε διαφορετική περίπτωση την έκατσες και είναι αυτό κανόνας. Τώρα άμα υπάρχουν εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Μιλώντας για το τι γίνεται στα γήπεδα της Ρωσίας, οι δημοσιογράφοι επιλέγουν ένα πιο κομψό τρόπο για να περιγράψουν την κατάσταση. Μιλάν και λένε για το «Μουντιάλ των εκπλήξεων». Εμείς το λέμε η «χαρά του μπούκκη». Γιατί όπως και να το κάνουμε, τα αποτελέσματα των Βραζιλία, Γερμανία και Αργεντινής, είναι η χαρά του πρακτορείου. Οκ, κάποιοι ρίσκαραν και τα πήραν χοντρά. Οι περισσότεροι όμως; Κλαιν τον κουμπαρά τους.
Ποδοσφαιρικά πάντως μιλώντας, μέσα στον αγωνιστικό χώρο καμία έκπληξη δεν προέκυψε. Η Ισλανδία από άποψης τακτικής και αθλητικών προσόντων ίσως να είναι ότι καλύτερο έχουμε δει μέχρι στιγμής. Το Μεξικό επίσης θα μπορούσε να μεγαλώσει τη νίκη του άμα ήταν πιο συγκεντρωμένοι στην τελική προσπάθεια ενώ και η Ελβετία δεν είναι ότι πολύ δυσκολεύτηκε απέναντι στους «καριόκας».
Το θέμα δεν είναι οι πιο πάνω. Στο κάτω, κάτω οι τρεις αυτές ομάδες παρέταξαν ότι χρειάζεται το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Τακτική και τρεξίματα. Τούτα τα δύο στοιχεία, καμιά φορά εξισορροπούν την ποιότητα. Δεν είναι όπως παλιά, που η ποιότητα υπερείχε απέναντι σε οτιδήποτε άλλο.
Και υπάρχει και μια ακόμη σημαντική παράμετρος. Οι τρεις αυτές ομάδες όπως και κάποιες άλλες στο Μουντιάλ δεν έχουν την κούραση που ενδεχομένως να έχουν οι παίκτες των μεγάλων ομάδων. Συνολικά είναι και αυτός ένας παράγοντας που μπορεί να καθορίσει αποτελέσματα.
Αν είναι να αναφερθούμε στους «μεγάλους», όλοι τους απογοήτευσαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θ’ αλλάξει η εικόνα τους μετέπειτα, αλλά κάποια θέματα τα έχουν.
Ξεκινώντας από την Αργεντινή. Είναι πλέον πασιφανές ότι υποφέρουν από τον Μέσσι. Λες και οι ίδιοι να το έχουν παραδεχθεί ότι ο Μέσι πρέπει να το πάρει μόνος του, όπως ο Μαραντόνα το 86’ Μόνο που τα πράγματα είναι πλέον διαφορετικά. Ο τρόπος που οι «ψαράδες» έκλεισαν τον Αργεντινό ήταν ιδανικός. Από την άλλη ο πολύ διαφημισμένος Ντι Μαρία, πέρασε δεν πέρασε μια φορά τον αντίπαλο του. Τα χαφ τους με Μπίλια και Μασεράνο, δεν ήταν και κάτι σπουδαίο ενώ πέραν του Οταμέντι, η άμυνα μπάζει από παντού. Αν καταφέρει να το πάρει μόνος του, να σκίσω την αφίσα του Μαραντόνα που κοσμεί την καρδιά μου 32 χρόνια.
Τα δε «πάντσερ» μόνο Γερμανία δεν ήταν. Φαίνονται ότι κάποιοι παίκτες δεν είναι ακόμη έτοιμοι να διαδεχθούν Λαμ και Σβαϊστάικερ. Άμα σ’ αυτούς προσθέσεις, ότι οι Οζίλ, Μίλερ, και Κεντίρα είναι τέσσερα χρόνια μεγαλύτεροι, ίσως και οι Μπόατενγκ, Χούμελς, Νόιερ… τους Γερμανούς θα τους δεις σε τέσσερα χρόνια ή οκτώ. Επιπλέον, δεν λέω καλός παίκτης ο Βέρνερ αλλά να σηκώσει το βάρος του σέντερ φορ της εθνικής Γερμανίας, δεν μου κάθεται προς το παρόν. Άσε που πρώτη φορά είδα Γερμανία χωρίς σέντερ φορ με αρχίδια. Δεν έζησα Χρούμπες και Γκέρντ Μίλερ, έζησα όμως Φέλερ, Κλίνσμαν, Μπίρχοφ, Κλόζε και γιατί όχι Μάριο Γκόμεζ. Θέλει ακόμη ψωμιά ο μικρός για να γίνει τέτοιος.
Τώρα για τους Βραζιλιάνους, μοιάζουν πιο έτοιμοι από τους Γερμανούς αλλά έφεραν στα γήπεδα της Ρωσίας την γνωστή ασθένεια τους. Ασόβαροι. Ρίχνει την ρουκέτα ο Κουτίνιο και το ρίχνουν στην πλάκα. Κάτι μου λέει ότι δεν έχουν και την προσωπικότητα. Το 94’ υπήρχε ένας Ντούγκα μέσα στο κέντρο, το 02’ ήταν ο Καφού και ο Ριβάλντο να διατηρούν τη σοβαρότητα. Τώρα; Δεν είμαι σίγουρος για κανένα.
Όπως και να έχει. Το καλό είναι ότι στραβοπάτησαν οι μεγάλοι, άρα όλα τα παιγνίδια θα έχουν ενδιαφέρον. Δεν θα καθαρίσουν εύκολα, άρα δύσκολα θα υπάρχουν παιγνίδια αδιάφορα.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο έχουν πλέον σμικρυνθεί οι διαφορές μεταξύ των ομάδων. Και τούτη ακριβώς είναι η χαρά του μπούκκη. Ότι δηλαδή ο περισσότερος κόσμος ζει το μύθο των μεγάλων ομάδων, ενώ η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Eίπαμε συνετά. Διαφορετικά… είσαι η χαρά του μπούκκη.
