Χρήστος Ζαβός
Ομολογώ ότι το σημαντικότερο γεγονός μέσα από τον αγώνα του ΑΠΟΕΛ με την Τότεναμ αποτελεί η συνάθροιση των «θρύλων». Η έστω νοερή παρουσία του θρυλικού Μουρς, το 100ο παιγνίδι του εν ενεργεία «θρύλου» Μοράις και φυσικά η εκπληκτική παρουσία του κόσμου του «Θρύλου» σ’ ένα παιγνίδι ιστορικό από κάθε άποψη.
Όλα τα πιο πάνω συνιστούν γιορτή του αθλήματος όπως επιβάλλεται να γίνεται σε κάθε αγώνα, πόσο μάλλον δε απέναντι σε μια ιστορική αγγλική ομάδα στο πλαίσιο των ομίλων του Τσάμπιονς Λίγκ.
Οι οργανωμένοι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ, επέλεξαν μια ακόμη φορά να εκμεταλλευτούν ποδοσφαιρικό αγώνα, θέλοντας να στείλουν μήνυμα για ένα παγκόσμιο θέμα που άπτεται της διπλωματίας και της πολιτικής.
Επειδή ακριβώς πρόκειται για πολιτική πράξη που ξεφεύγει κατά πολύ από το ποδόσφαιρο, μας δίνεται ευλόγως το δικαίωμα να τη σχολιάσουμε, ίσως να την εκθειάσουμε ή ακόμη και να την κατακρίνουμε.
Επί τούτου, επιτρέψτε μας να υιοθετήσουμε την τέχνη της διαλεκτικής την οποία επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες. Τέχνη η οποία χρησιμοποιείτο προκειμένου να φτάσουν στην αλήθεια δια της σύγκρουσης αντιθέτων απόψεων στο πλαίσιο πάντα του διαλόγου.
Ας υποθέσουμε ότι όντως οι οπαδοί κόπτονται πραγματικά για την διαρκή αδικία, της απουσίας των Μαρμάρων από τη φυσική τους θέση, που δεν είναι άλλη από το Μουσείο της Ακρόπολης.
Παίρνοντας ως βάση την ειλικρινή τους επιδίωξη, ως De Ζαβού συνοδεύουμε το κείμενο με τη φωτογραφία της Μελίνας Μερκούρη, της προσωπικότητας που έκανε σημαία την επιστροφή των Μαρμάρων.
Για χάρη της ενημέρωσης, η υπόθεση των Μαρμάρων αποτελεί εξαίρεση στο μουσειακό χώρο, καθότι πρόκειται για διαμελισμό ενός αρχαίου μνημείου, σ’ αντίθεση δηλαδή με εκατοντάδες άλλα τα οποία εκθέτονται αυθύπαρκτα σε μουσεία ξένων χωρών.
Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία της προσπάθειας που ξεκίνησε η Μελίνα αρχές της δεκαετίας του 80’ και πλέον απασχολεί ένα παγκόσμιο κίνημα το οποίο περιλαμβάνει την Ουνέσκο, μέχρι τον Τζόρτζ Κλούνει.
Τα γλυπτά που εκτίθενται στο Βρετανικό μουσείο αποτελούν σχεδόν το ½ της συνολικής διακόσμησης του ανωτέρου τμήματος του ναού. Στο συνολικό μήκος των 160 μέτρων τα 75 μέτρα βρίσκονται στη Βρετανία και η προσπάθεια γίνεται για να επιστραφούν ούτως ώστε να «συναντήσουν» το υπόλοιπο μέρος της σημαντικής αυτής συλλογής των αρχαίων γλυπτών.
Το γεγονός και μόνο ότι συζητάμε για τα Μάρμαρα, είναι πέρα για πέρα θετικό. Από μια άποψη, οι οργανωμένοι πέτυχαν το στόχο τους που δεν είναι άλλος από την ενημέρωση ή αν θες ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης γύρω από το τόσο σημαντικό θέμα.
Στη βάση της διαλεκτικής, επιτρέψτε μας όμως να καταθέσουμε στην συζήτηση και μια άλλη άποψη, την οποία προσωπικά υιοθετώ.
Η κίνηση των οπαδών συνιστά ανάμειξη της πολιτικής με το ποδόσφαιρο, κάτι το οποίο προσωπικά δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ακούγοντας δε, τον εκπρόσωπο τύπου της ομάδας να αναφέρεται στην εθνική συνείδηση θεωρώ ότι μια τέτοια προσέγγιση είναι πέρα για πέρα επικίνδυνη για όλους μας. Εάν ένας λαός, έχει την ανάγκη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα προκειμένου να καλλιεργήσει ή να τονώσει την εθνική του συνείδηση τότε κινδυνεύει άμεσα.
Σε καμία περίπτωση η εθνική μας συνείδηση δεν διακυβεύεται από μια λανθασμένη απόφαση διαιτητή, ένα δοκάρι ή τον τραυματισμό ενός βραζιλιάνου επαγγελματία. Πόσο μάλλον δε, σε καμία περίπτωση δεν δοκιμάζεται η εθνική μας συνείδηση κάθε Ιούλιο και Αύγουστο που οι ομάδες μας διεκδικούν την είσοδο τους στους ομίλους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Εάν ο μη γένοιτο, σταματήσουν οι ομάδες να προκρίνονται σε ομίλους τότε θα κινδυνεύομε από την έλλειψη εθνικής συνείδησης;
Να υποθέσω κιόλας ότι εάν η Ομόνοια επιτέλους εισέλθει κάποτε σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης, τότε για κάποιους η εθνική συνείδηση εξαφανιστεί ως διά μαγείας.
Επιτρέψτε μου επίσης ν’ αναφέρω ως πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας ότι είναι βαθιά υποκριτικό εκ μέρους μερικών να προσάπτουν την ανάγκη της επιστροφής των Μαρμάρων από τη στιγμή που τα αρχαία μνημεία ανά το νησί υπόκεινται σε συνεχή βεβήλωση.
Ενδεχομένως να ήθελαν μέσω ενός διεθνούς ελληνικού αιτήματος να «διαφημίσουν» την ελληνικότητα τους. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε και θ’ αναφέρουμε ντροπιαστικούς συσχετισμούς της ελληνικότητας με σύμβολα που καμία σχέση δεν έχουν. Αυτά συνέβησαν στο παρελθόν και ο καθένας μας δικαιούται άφεση αμαρτιών.
Εάν όμως όντως ενδιαφέρεσαι και ευαισθητοποιείσαι για τέτοιους είδους θέματα, πως είναι δυνατό να αγνοείς ακόμη και πρόσφατες δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου ο οποίος επιτίθεται σφόδρα στο Τμήμα Αρχαιοτήτων που τόλμησε ν’ αναφέρει την ύπαρξη αρχαίων μνημείων σε κομμάτι γης όπου προορίζεται η ανέγερση ενός μεγαλεπήβολου πρότζεκτ.
Πως είναι δυνατό να μην αντιδρά το όποιο οργανωμένο σύνολο στη δημόσια τοποθέτηση του, ότι θα πάρει ένα τρακτέρ και θα τα ξηλώσει όλα;
Θα είχε κιόλας εξαιρετικά ενδιαφέρον να γνωρίζαμε εκ μέρους των αρμοδίων και τον αριθμό επισκεψιμότητας των σύγχρονων κυπρίων στα Μουσεία ανά την Κύπρο ή τους αρχαιολογικούς χώρους. Έχω την εντύπωση ότι οι αριθμοί είναι απογοητευτικοί καθώς ο σύγχρονος κύπριος απέχει μακράν από κάθε έκφανση του πολιτισμού.
Στην τελική, όπως αναφέρω και πιο πάνω, κάθε πολιτική πράξη είναι δικαίωμα του καθενός να την κρίνει. Οι απειλές μέσω διαφόρων μέσων κοινωνικής δικτύωσης απέχουν μακράν από τον ελληνικό πολιτισμό και δη τον αρχαίο, η δημοκρατικότητα του οποίου δημιούργησε Παρθενώνες.
Τέτοιου είδους θέματα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να λαμβάνονται με ελαφρότητα. Είναι σημαντικό και άκρως θετικό να μάθουμε επιτέλους να συζητάμε για το τι είναι καλό και τι όχι. Κυρίως με βάση τον ειλικρινή διάλογο. Έτσι ίσως καταφέρουμε ως λαός να καλλιεργήσουμε την εθνική μας συνείδηση και όχι εάν ο ΑΠΟΕΛ ή η Ομόνοια παίζουν δεν παίζουν στην Ευρώπη. Και συμφωνώ με τον εκπρόσωπο Τύπου, ότι όντως το έχουμε ανάγκη...
