Χρήστος Ζαβός
Δεν ξέρω αν θυμάσαι μια ταινία πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια… λέγεται «Being John Malkovich». Αστεία ταινία, που φτάνει τα όρια της παράνοιας. Μια μέρα που λες στο σενάριο, ανοίγει μια μικρή πόρτα ο εκ των πρωταγωνιστών εις την οποία μέσω μιας σήραγγας καταλήγει μες στο μυαλό του Τζόν Μάλκοβιτς. Και κάπου εκεί ξεκινά το στόρι.
Τελικά όμως το να μπεις στο μυαλό κάποιου άλλου, δεν είναι και το πιο εύκολο. Και στην δική μας περίπτωση, το να μπει κανείς στο μυαλό του Σοφρώνη, μοιάζει με άθλο του Ηρακλή, ιδιαίτερα δε σε τούτο το χρονικό σημείο.
Το γράψαμε και σε παλαιότερο De Ζαβού. Δεν υπάρχει πιο δύσκολο για έναν προπονητή να εφαρμόσει με επιτυχία αυτό που λέμε rotation Και δεν αναφέρομαι στο Ζιντάν ή στο μηχανισμό της Ρεάλ Μαδρίτης που εδώ και δεκαετίες έχει κληθεί ν’ αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Μιλάω για τη δική μας πραγματικότητα. Η διαχείριση του ρόστερ σε αγώνες Πέμπτη, Κυριακή με σκοπό τη διατήρηση της ποιότητας και της φρεσκάδας στο ίδιο επίπεδο είναι φοβερά δύσκολο πράγμα.
Και χρειάζεσαι τη βοήθεια πολυμελής ομάδας. Προπονητών, γιατρών, φυσιοθεραπευτών, διατροφολόγων και ένα σωρό άλλων ειδικοτήτων. Εκτός απ’ όλα αυτά θες και την εμπειρία. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει.
Ας μιλήσουμε για την περίπτωση του Σοφρώνη. Συμφωνούμε ότι δεν υπάρχει άτομο που να τον έχει παρακολουθήσει στη σύντομη προπονητική του καριέρα του στον Απόλλωνα και να μην έχει εκτιμήσει τις ικανότητες του. Ή ακόμη και να συμπαθήσει την προσωπικότητα του γενικότερα. Ξεκάθαρο.
Έχει πολλά θετικά τα γράψαμε και είμαι σίγουρος ότι θα τα ξανά γράψουμε. Ας’ τα αφήσουμε όμως στην παρούσα φάση.
Γενικώς έχει έντονα στοιχεία ως προπονητής. Καλά και κακά. Ένα εξ αυτών είναι η ανικανότητα του να λανσάρει την σκοπιμότητα μες στην ομάδα. Ίσως κιόλας τούτο το στοιχείο του να τον έχει κάνει αγαπητό σε όλους τους ποδοσφαιρόφιλους και όχι μόνο στους Απολλωνίστες.
Έχω όμως την εντύπωση ότι βρίσκεται πια σε αδιέξοδο. Πλέον σ’ αυτό το επίπεδο που έφτασε η ομάδα και ο ίδιος προσωπικά, δεν έχει άλλη επιλογή από το να προσθέσει στη φιλοσοφία του, την «σκοπιμότητα» ή να θες τη λαμογιά με τη καλή έννοια.
Μπερδεύτηκες; Ο Σοφρώνης είναι ένας προπονητής που ενδεχομένως να έκανε ακόμη και για το ολλανδικό πρωτάθλημα. Όπως το διαβάζεις. Στην Κύπρο όμως είναι διαφορετικά. Απέναντι σου θα βρεις ομάδες που μπορεί να παίζουν καθαρό ποδόσφαιρο 40 από τα 90 λεπτά. Στα υπόλοιπα περιμένουν τη μπάλα, πέφτουν χάμω, υποδύονται τους τραυματίες και πάει λέγοντας.
Είναι ωραίο το επιθετικό παιγνίδι του και δεν υπάρχει κάποιος που να μην το γουστάρει. Στην Κύπρο όμως είναι δύσκολο να έχει συνεχή επιτυχία. Η φιλοσοφία του κυπριακού ποδοσφαίρου βασίζεται σ’ αυτό που έλεγε ο σπουδαιότερος μηχανορράφος όλων των εποχών, Μακιαβέλι… «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Άμα δεν το υιοθετήσεις τότε θα έρθεις ισοπαλία με τον Ολυμπιακό, θα κερδίσεις τον ΑΠΟΕΛ μες στη Λευκωσία και θα χάσεις από τον Εθνικό στο Δασάκι.
Πέραν τούτου σε συνάρτηση με τη δυσκολία του rotation, προκύπτει μια ακόμη παράμετρος. Πέραν του υλικού, υπάρχει και η φιλοσοφία της ομάδας. Η οποία φιλοσοφία του δεν μπορεί να εφαρμοστεί στα ματς της Ευρώπης απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους όπως Λιόν, Έβερτον ή Αταλάντα. Ο Απόλλωνας μπήκε στους ομίλους χωρίς να παίξει απέναντι σε μια καλύτερη του ομάδα. Πλέον τα δεδομένα αλλάζουν.
Με λίγα ο λόγια ο Σοφρώνης καλείται να προπονεί μια ομάδα που θα έχει κατοχή 71% και μια ομάδα που θα έχει κατοχή 29%. Δύο τεχνοτροπίες που επίσης δύσκολα εφαρμόζονται.
Τώρα για το σκουντούφλημα του Μακαρίου, έχω την εντύπωση ότι δεν είναι θέμα προσώπων. Δηλαδή μπορείς να πεις ότι ο Γιούστε είναι αργός, ο Ζάντερ κατεβαίνει συνεχώς, ο Σακέτι είναι μόνος πίσω, δεν κολλούν Ντα Σίλβα και Μαρτίνεζ, άφαντος ο Σαρντινέρο στο πρώτο ημίχρονο, αδυνατεί μέχρι στιγμής ο Ζελάγια μες στην αντίπαλη περιοχή και πάει λέγοντας. Υπάρχουν πολλές απόψεις… αλλά ο Κλίντ Ίστγουντ ως Dirty Harry είχε πει ότι «η άποψη είναι όπως την κωλοτρυπίδα. Ο καθένας έχει από μια».
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, πάντοτε κατά την άποψη μας. Η ομάδα χρειάζεται να βελτιώσει την αμυντική της λειτουργία, να βάλει υπομονή στο παιγνίδι της και να καλυτερεύσει την αποτελεσματικότητα της.
Όταν ο νους είναι συνέχεια στην επίθεση, τότε η άμυνα θα τρυπήσει. Γιούστε και Ρομπέρζ είναι στη φάση του γκολ, 25 μέτρα μακριά από τον Βάλε. Ο Σακέτι είναι ίσως ο καλύτερος παίκτης στην Κύπρο στο να κυνηγάει την πρώτη πάσα του αντιπάλου. Δεν μπορεί όμως να κάνει το μαλάκα συνεχώς. Ο Απόλλωνας, ούτε καν ο ΑΠΟΕΛ, είναι η μοναδική ομάδα που βάζει στο επιθετικό της κομμάτι οκτώ παίκτες. Δεν πάει έτσι το πράγμα. Γίνεσαι ευάλωτος στον Παχίπη, στον Καπαρτή, στο Σαλλάι, στη σάρα και τη μάρα.
Για να το τελειώσουμε. Στην παρούσα φάση είναι φοβερά δύσκολο πράγμα να μπεις στο μυαλό του Σοφρώνη. Άλλωστε ακόμη και οι αλλαγές του στο Α ημίχρονο κόντρα στον Ολυμπιακό δεν μπορούσε να τις προβλέψει κανείς μέσα στον πλανήτη. Δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν κακές, αλλά σίγουρα πέραν του Σοφρώνη κανείς δεν τις σκέφτηκε.
Σε τούτο το χρονικό σημείο ο Σοφρώνης καλείται να κάνει ένα μεγάλο άλμα στο προπονητικό του μυαλό. Λες και αφήνει πίσω την παιδική του ηλικία και μπαίνει στην εφηβεία, σαν προπονητής μιλώντας. Καλείται πια να μεγαλώσει, να δει τα δεδομένα διαφορετικά. Πολύ θα ήθελα να τον δω και όταν ενηλικιωθεί ως προπονητής. Στην Κύπρο είμαστε όμως… ποιος αντέχει να παρακολουθεί την εξέλιξη ενός επαγγελματία. Σχεδόν κανείς…
