Χρήστος Ζαβός
Είναι γνωστό ότι είμαστε της υπερβολής. Ή άσπρο ή μαύρο, δεν υπάρχει μια μέση κατάσταση. Προσεγγίζουμε την πραγματικότητα χωρίς ίχνος ρεαλισμού. Άμα δε, πρόκειται για ποδόσφαιρο, η λαφαζανιά και η ελαφρότητα πάνε σύννεφο. Η διαδρομή «παράδεισος- κόλαση» μοιάζει με το Λεμεσός- Πλάτρες. Τόσο εύκολο δηλαδή.
Κάτι τέτοιο θυμίζει η Ομόνοια στην παρούσα φάση. Η υπερβολή του καλοκαιριού, ήρθε να συναντήσει την σκληρή πραγματικότητα. Και η μετάβαση δεν μπορεί παρά να είναι ανώμαλη.
Σου προκαλεί τόσα συναισθήματα που έχουν άμεση επίδραση στον καθένα. Από «θεός» ο Πάμπος, τώρα έχει του κόσμου τα ελαττώματα. Από παικταράς ο Ψ, «δεν είναι της μπάλας» στην παρούσα φάση. Από σούπερ ομάδα, μέτρια έως κακή. Από πρωτάθλημα που θέλαμε και η Ευρώπη μια χαρά είναι.
Οκ είναι κατανοητή εν μέρει η απογοήτευση. Τρία ματς με τους νεοφερμένους στην Α’ κατηγορία και να μην κάνεις μια νίκη, είναι ένα στοιχείο που προκαλεί προβληματισμό.
Προβληματισμό για τη βαθμολογική συγκομιδή, για τ’ αποτελέσματα, για τους παίκτες, κυρίως τους νέους, ακόμη και για τον προπονητή.
Είναι και η ανασφάλεια, ότι η ομάδα δεν θα μπορέσει ούτε και τούτη τη φορά να βρει τα πόδια της. Να ορθοποδήσει και να σταθεί απέναντι στους αντιπάλους με όλο το εκτόπισμα που έχτισε μέσα από την ιστορία της.
Το χειρότερο στραπατσάρισμα έχει να κάνει με τον ίδιο τον προπονητή. Και είναι έτσι, γιατί πάνω στον προπονητή, βασίστηκε όλος αυτός ο ενθουσιασμός από το καλοκαίρι και έπειτα. Τούτο ακριβώς το όπλο, τείνει να εξαφανιστεί, αφού οι περισσότεροι άρχισαν να προσγειώνονται στην πραγματικότητα.
Είναι πολλής κόσμος που θεώρησε ότι με τον Πάμπο η ομάδα θα γίνει τρένο. Φτάσαμε στο σημείο κάποιοι να του προσδίδουν υπερφυσικές ικανότητες. Λες και είναι ο Superman ή ο Spiderman. Ο Πάμπος είναι ένας προπονητής όπως όλοι οι άλλοι. Ποτέ, εξ όσων γνωρίζω, δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία.
Η Ομόνοια είναι μια νέα ομάδα. Και ως τέτοια χρειάζεται τον χρόνο της. Κανείς δεν μπορεί να βγάλει συμπεράσματα και δεν είναι καθόλου δίκαιο να ξεκινήσουν οι ξορκισμοί για τον έναν ή τον άλλο. Και ο προπονητής χρειάζεται τον χρόνο του, οι νέοι παίκτες και όλη η ομάδα γενικότερα.
Μέχρι στιγμής όντως η Ομόνοια δεν έχει παίξει κανά σούπερ ποδόσφαιρο. Μπορεί να έχει εκλάμψεις δεν έχει όμως διάρκεια στο παιγνίδι της. Φυσιολογικό επίσης για μια ομάδα που χτίστηκε μόλις πριν από λίγους μήνες.
Ορθώς επίσης, υπάρχει ο προβληματισμός για τους νέους παίκτες. Κάποιοι δεν έχουν ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Πέραν του Άλεξ Σοάρες που δείχνει παικτούρα όλοι οι υπόλοιποι έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση. Ο Κανού επίσης δείχνει να είναι πάστα ποδοσφαιριστή υψηλού επιπέδου… από κει και πέρα όμως η πραγματικότητα δεν είναι και πολύ θετική σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι παλιοί διαφορετικά τα πράγματα θα ήταν χειρότερα.
Οι Άλεξ Σοάρες και Φαμπρίτσιο θυμίζουν κάτι προηγούμενα στόπερ, ο Φελτχόιζεν δεν γεμίζει το μάτι σε σημείο που κάνει και γελάς, ο Καντέ ήρθε πρώτος και ακόμη δεν έχει παίξει, ο Τζαίλσον τώρα συστήνεται, ο Μαδούρο είναι βαρύς σαν σίδερο, τον Λόπες δεν τον λες και killer, ο Γκονζάλες ακόμη, ο Αντονία επίσης… γενικώς δεν βάζεις θετικό πρόσημο στις μεταγραφές. Μέχρι στιγμής όμως… γιατί είπαμε όλοι αξίζουν ευκαιρίας.
Θέλει ψυχραιμία η όλη κατάσταση. Και η ψυχραιμία πρέπει να ξεκινήσει από την ομάδα. Ο Πάμπος για πρώτη φορά βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Είναι εδώ που θα κληθεί να δείξει τ’ άντερα του ως προπονητής. Σε καμία από τις προηγούμενες θητείες του δεν είχε να αντιμετωπίσει τέτοιο βαθμό δυσκολίας. Πλέον όμως δεν έχει άλλη επιλογή.
Δυστυχώς οι δηλώσεις του δεν βγάζουν αυτό το στοιχείο. Τη μια η τύχη, την μια τα ατομικά λάθη, ο τροχός, η καραμέλα … μέσα από τις τοποθετήσεις του δείχνει να μην έχει και την ανάλογη ψυχραιμία. Και αυτό μεταδίδεται και στον υπόλοιπο κόσμο.
Τώρα που είναι η διακοπή όλοι εύχονται ότι στο Ηλίας Πούλλος, έχει γίνει δουλειά. Και στο αγωνιστικό αλλά κυρίως και στο ψυχολογικό κομμάτι. Είναι και δύσκολο παιγνίδι με τον Ερμή. Ποιο δύσκολο απ’ ότι θα ήταν με τον ΑΠΟΕΛ. Γιατί άμα χάσεις εκεί, κτύπα ξύλο, θα ακούς ψυχραιμία και θα βγάζεις σπυριά.
