Πανίκος Κωνσταντίνου
Διαβάζοντας τις προάλλες τη συνέντευξη που έδωσε στο BN Sports, ο συμπατριώτης μας Στέλιος Ανδρέου, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω επέκτεινε τη συνεργασία του με την Σαρλερουά μέχρι το 2026, μεταξύ άλλων για τις διαφορές που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο της Κύπρου και του Βελγίου είπε χαρακτηριστικά: «Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ο ρυθμός των προπονήσεων και του παιχνιδιού. Είναι όλα πιο γρήγορα στο Βέλγιο και οι εντάσεις είναι μεγαλύτερες. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που ατομικά έχουν μεγαλύτερη ποιότητα αλλά η διαφορά υπάρχει στον ρυθμό και την ένταση».
Ο ρυθμός και η ένταση στις προπονήσεις και στα παιχνίδια. Είναι τόσο απλό μα και τόσο δύσκολο να το εφαρμόσουμε στην Κύπρο. Δεν είναι θέμα ταλέντου, αλλά κουλτούρας. Η οποία δυστυχώς πηγάζει από την κοινωνία μας. Όσοι καλοί προπονητές και να έρθουν στο νησί μας, όσοι σπουδαίοι παίκτες και να αποκτηθούν εάν δεν αλλάξουμε την οπτική γωνία που αντικρίζουμε το ποδόσφαιρο, θα βλέπουμε συχνά ομάδες όπως τη Μακάμπι Χάϊφα, που δεν είναι δα και η Μπαρσελόνα, να μας τρέχουν και εμείς να ακολουθούμε ασθμαίνοντας.
Πολύ απλά ο λόγος που δε θα έχουμε ρυθμό και ένταση, όπως διαπιστώνουμε σε χώρες του εξωτερικού, είναι επειδή οι ποδοσφαιριστές στην Κύπρο το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν είναι να «κλέβουν». Τους μαθαίνουμε να κλέβουν, τους βάζουμε να σκέφτονται έτσι, και αν θέλετε απαιτούμε να φέρονται με τρόπο απατεωνίστικο. Και τι εννοώ. Σε κάθε δυνατή μονομαχία βλέπεις τον παίκτη που πέφτει να κάνει εφτακόσους γύρους από το σώμα του, σπαρταρά, σπρώχνοντας ουσιαστικά την εξέδρα να ζητά τον «αποκεφαλισμό» του αντίπαλο του. Μοιραία ο διαιτητής που φοβάται είτε την έδρα, είτε το όνομα της ομάδας, τρέχει με την κάρτα στο χέρι. Και ας μην τον ακούμπησε. Αυτό όμως το σκηνικό σημαίνει τουλάχιστον δύο λεπτά καθυστέρηση.
Συχνά εμφανίζεται το φαινόμενο ποδοσφαιριστές να τρέχουν ομαδικώς στο διαιτητή διότι αμφιβάλουν την απόφαση του. Αυτό σημαίνει και άλλη καθυστέρηση. Αν μια ομάδα έχει το προβάδισμα, σπανίως θα λείπουν οι ψεύτικοι τραυματισμούς στα τελευταία λεπτά. Κι’ άλλη καθυστέρηση. Το φαινόμενο όμως τραυματία τερματοφύλακα στα τελευταία λεπτά, μπορεί να το έχουμε κάνει επιστήμη. Όλα τούτα λοιπόν στο βωμό του βαθμολογικού κέρδους, συν ότι ακόμη και σε γήπεδα χωρίς ταρτάν χάνονται οι μπάλες, δεν μας επιτρέπουν να έχουμε ρυθμό. Μαθαίνει ο οργανισμός των ποδοσφαιριστών να παίζει τρία, τέσσερα δεκάλεπτα κάθε ημίχρονο τη στιγμή που κάποιοι άλλοι μαθαίνουν 45 λεπτά συνεχόμενα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λέμε. Τον σκοπό όμως ποιος θα τον αγιάσει;
Όλο το σύστημα (διαιτητές, παίκτες, παράγοντες, εξέδρα) ευνοεί αυτού τους είδους τις διακοπές του αγώνα, την προσπάθεια να ξεγελάσουμε το διαιτητή, να φορτώσουμε με δόλιο τρόπο κάρτα στον αντίπαλο κερδίζοντας παράλληλα και χρόνο, να χάνονται οι μπάλες…
Στο εξωτερικό δεν κάνουν ότι είναι δυνατό να σταματάει ο αγώνας, αλλά προσπαθούν με κάθε τρόπο να κυλάει η μπάλα στο χορτάρι. Στα φάουλ ο αγώνας σταματά τρία-τέσσερα δευτερόλεπτα, οι διαιτητές δε συζητάνε με τους παίκτες και οι παίκτες δεν αμφισβητούν κάθε τους απόφαση, ο γηπεδούχος σέβεται το παιχνίδι και δεν εξαφανίζει ή καθυστερεί να δώσει την μπάλα στον αντίπαλο επειδή το βολεύει το αποτέλεσμα.
Εμείς; Αυτό σπέρνουμε αυτό έχουμε. Δυστυχώς όταν πρέπει να παίξουμε ποδόσφαιρο χωρίς πονηριές την πατάμε. Δεν έχει να κάνει με την ποιότητα, έχει να κάνει με την άθλια κουτοπονηριά μας. Όλα στο βωμό του αποτελέσματος και μόνο, του κέρδους. Μα το ποδόσφαιρο εντάσσεται στο χώρο της ψυχαγωγίας. Ελάχιστοι πλέον διασκεδάζουν φεύγοντας από το γήπεδο.
