Πανίκος Κωνσταντίνου
Πέμπτη ξημερώματα δύο τύποι με μηχανή μεγάλου κυβισμού σταματάνε μπροστά από το οίκημα του Συνδέσμου Διαιτητών. Ο ένας κατεβαίνει σβέλτα και αφού τοποθετεί εκρηκτικό μηχανισμό, τόσο και ακόμη παραπάνω σβέλτα ανεβαίνει ξανά στη μηχανή που περίμενε ο σύντροφος του και χάθηκαν στο σκοτάδι.
Περιστατικά σαν το προχθεσινό και άλλα τόσα που συμβαίνουν στην κοινωνία, γενικότερα στον αθλητισμό και ειδικότερα στο ποδόσφαιρο δεν μας προκαλούν πλέον έκπληξη και το χειρότερο είναι πως τα έχουμε συνηθίσει.
Γιατί όμως πλέον δεν εκνευριζόμαστε; Γιατί δεν μας προκαλούν οργή; Γιατί αντί να διεκδικούμε τα αυτονόητα περισσότερο μας «διασκεδάζουν» κάθε μορφής βίας ή σκανδάλων;
Πριν απαντηθεί το ερώτημα είναι καλό να δώσουμε μια άλλη οπτική. Να δούμε πως έχουμε φτάσουμε μέχρι εδώ μέσω ενός μιας παράλληλης πορείας σε μια άλλη χώρα.
Στις 3 Ιουνίου 1998 η εθνική Ρουμανίας έδωσε φιλικό προετοιμασίας στο Βουκουρέστι με την Παραγουάη ενόψει της προετοιμασίας της για το μουντιάλ στη Γαλλία. Κέρδισε 3-2 υπό τις έντονες αποδοκιμασίες των λιγοστών φιλάθλων που ήταν στο γήπεδο. Στις δηλώσεις του τεράστιος Γκεόργκι Χάτζι εμφανίστηκε πικραμένος και ιδιαιτέρως καυστικός:
«Για δέκα χρόνια κρύβουμε με τις εμφανίσεις μας τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν εδώ. Δεν έχουμε τίποτα, δεν έχουμε ποδόσφαιρο. Πού είναι οι παραστάσεις και οι μνήμες που δημιουργούν οι σύλλογοι στη Ρουμανία; Μας αξίζει να μας κάνατε αγάλματα όσα κάναμε, λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες που αντιμετωπίζαμε. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Το ποδόσφαιρο σε επίπεδο συλλόγων έχει χαθεί. Έφυγε. Μηδέν. Σε δύο ή τρία χρόνια θα είναι μηδέν».
Οφείλουμε να θυμηθούμε που στεκόταν η Ρουμανία στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη. Πριν από τέσσερα χρόνια στο μουντιάλ 94 στις ΗΠΑ αποκλείστηκε στην προημιτελική φάση στα πέναλτι από τη Σουηδία. Στους «16» απέκλεισε την Αργεντινή με 3-2 με δύο γκολ του Ντιμιτρέσκου. Το ρόστερ της απάρτιζαν παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως ο Χάτζι, ο Ποπέσκου, ο Πετρέσκου και ο Ντιμιτρέσκου. Ακόμη και στο μουντιάλ του 98 τερμάτισε πρώτη στον όμιλο της πάνω από την Αγγλία και αποκλείστηκε στους «16» από την Κροατία. Από τότε έχουν περάσει 25-26 χρόνια και η Εθνική Ρουμανίας είναι πλέον ανύπαρκτη δείχνοντας πόσο προφητικά ήταν το λόγια του Γκεόρκι Χάτζι.
Οι σύλλογοι της Ρουμανίας στα χρόνια που ακολούθησαν προσπάθησαν να σταθούν με αξιοπρέπεια. Αλλά πλέον τα πάντα είχαν πάρει το δρόμο τους. Το 2006 σε μια από τις τελευταίες αναλαμπές του, το ποδόσφαιρο της Ρουμανίας σε επίπεδο συλλόγων είδε τις Στεάουα και Ραπίντ Βουκουρεστίου να συγκρούονται στα προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2006. Η Στεάουα προχώρησε και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά αλλά το εμπόδιο της Μίντλεσμπρο ήταν αξεπέραστο. Περιττό να σημειώσω ότι ο τίτλος πήγε στη Σεβίλλη.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες είναι πού πήγαν όλοι οι παιχταράδες που έβγαζε κάποτε το Ρουμάνικο ποδόσφαιρο;
Είναι μια περίοδος που τα οικονομικά σκάνδαλα και οι στημένοι αγώνες αποτελούν μέρος του ποδοσφαίρου. Διεφθαρμένοι παράγοντες αγοράζουν ομάδες εν λευκώ αφήνοντας πίσω τους καμένη γη, πρόσωπα με ανεξερεύνητο πλούτο που δεν ενδιαφέρθηκαν ούτε στο ελάχιστο για την ευημερία των συλλόγων. Υπό την ανοχής της ομοσπονδίας εισήλθαν στο ποδόασφαιρο άνθρωποι που αναζητούσαν με παράνομους τρόπους το εύκολο και γρήγορο χρήμα.
Κανένας δεν ενδιαφερόταν για την ανάπτυξη του συλλόγου του, μόνο για την τσέπη τους.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά ορισμένα είναι χαρακτηριστικά. Η Ουνιρέα Ουρζιτσένι ιδρύθηκε το 1954, το 2009 πήρε το πρωτάθλημα και την επόμενη σεζόν αγωνίστηκε στους ομίλους του Τσάμπιους Λιγκ. Μόλις ο ιδιοκτήτη της Ντιμίτρι Μπουρσάρου πήρε τα χρήματα της ΟΥΕΦΑ σταμάτησε να βάζει λεφτά στο σύλλογο. Άρχισε το ξεπούλημα παικτών και το 2011 απέτυχε να εξασφαλίσει άδεια για το νέο πρωτάθλημα και η ομάδα κυριολεχτικά εξαφανίστηκε από το χάρτη.
Εκείνη τη χρονιά (2011) η Οτελούλ Γκαλάτσι αναδείχθηκε πρωταθλήτρια, και την επόμενη χρονιά προκρίθηκε επίσης προκρίθηκε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Όταν τα 22 εκ. ευρώ της ΟΥΕΦΑ μπήκαν στα ταμεία της ο ιδιοκτήτης τα έβαλε στον τραπεζικό του λογαριασμό και την έκανε με ελαφριά πηδηματάκια.
Η Οτελούν στις 10 Ιουλίου του 2013 κήρυξε πτώχευση. Φέτος εξασφάλισε την άνοδο της από την 3η στη 2η κατηγορία.
Το θέμα στο Ρουμάνικο ποδόσφαιρο όπως το είχε ζήσει ο Γκεόρκι Χάτζι είχε αρχίσει λίγο πριν την πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου με όλο τον κόσμο να γνωρίζει για τη διαφθορά που υπήρχε και τα στημένα παιχνίδια, και που συνεχίστηκε και τις επόμενες δεκαετίες. Το πρόβλημα είναι πως όλος ο κόσμος το γνώριζε αλλά πλέον είχε εξοικειωθεί και το στήσιμο αγώνων θεωρείτο φυσιολογική κατάσταση.
Το σύστημα που έστηνε αγώνες ονομάστηκε Cooperativa. Ήταν μια ομάδα επιρροής που λάδωνε τους πάντες και εκφόβιζε κόσμο. Τα μέλη της είχαν ονόματα που παρέπεμπαν στην Ιταλική μαφία. Ο πρόεδρος της επαγγελματικής λίγκας Ντιμίτριου Ντράγκομιρ ονομαζόταν «Κορελεόνε». Ο πρόεδρος της Ρουμανικής ομοσπονδίας Μιρτσέα Σάντου ονομαζόταν «Νονός». Το 2003 ο πρόεδρος ομάδας αποκάλυψε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι μπλεκόταν ο ίδιος και άλλοι ιδιοκτήτες ομάδων σε στημένους αγώνες αλλά οι Εισαγγελικές Αρχές δεν κουνήθηκαν από τη θέση τους. Ήταν φανερό πως τα αντανακλαστικά των πολιτικών και δικαστικών ήταν πέσει σε χειμέρια νάρκη.
Κανένας δεν ενδιαφέρεται για το σχεδιασμό και την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου. Οι πλείστες ομάδες έκλεισαν τις Ακαδημίες τους, οι ταλαντούχοι Ρουμάνοι δεν βρίσκουν θέση στα ρόστερ αφού προτιμώνται οι ξένοι αμφιβόλου αξίας.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος το λόγο που πλέον οι Ρουμάνικη σύλλογοι έμειναν πίσω και δεν μπορούν να βγάλουν παίκτες όπως τον Γκεόρκι Χάτζι. Ο Χάτζι αποτελεί αχτίδα φωτός και φάρος για την πορεία που πρέπει να πάει το ποδόσφαιρο της χώρας. Είναι ιδιοκτήτης και προπονητής της Φαρούλ Κοντσάτζα η οποία έχει 20 παιδιά κάτω 21 χρόνων στο ρόστερ της πρώτης ομάδας . Στο τελευταίο παιχνίδι με την Κλουζ εκτός έδρας όπου κατέκτησε και το πρωτάθλημα χρησιμοποίησε στην ενδεκάδα του τρεις 20χρονους και δύο 17χρονους, και μόλις δύο ξένους.
Αλήθεια ποιος ανησυχεί σοβαρά με τη νέα βομβιστική επίθεση στο σύνδεσμο διαιτητών, ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται όταν ακούει για στημένους αγώνες; Ποιος πιστεύει ότι υπάρχει η βούληση από την Πολιτεία, την Εισαγγελία ή τις Δικαστικές αρχές και θέλουν να δώσουν λύσεις; Μήπως και στην Κύπρο τα αντανακλαστικά των Εισαγγελικών και Δικαστικών αρχών είναι επίσης χαλαρά; Δεν αισθανόμαστε μια δυσφορία όταν κάποιος καταγγέλλει βγάζοντας μας από τη ρουτίνα μας;
Μήπως ο ιός του Ρουμάνικου ποδοσφαίρου δυστυχώς μας έχει προσβάλει;
